หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง

ุกวันนั้นเขาไม่ได้บอกให้ใครรู้ ทุกคนเข้าใจว่าเขาไปขุดผักป่าและวางกับดักที่ภูเขาซิ่วสือที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของภูเขาอู๋

อ ท่านย่าเองร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเช่นเดียวกัน หยางเสี้ยวคิดว่าที่ทุกคนร่างกายไม่แข็งแรง

๊กที่หาเม็ดข้าวไม่เจอ น้ำมันสำหรับทำอาหารนั้นเป็นสิ่งที่หายากสำหรับชาวบ้านยากจน ส่ว

ยู่นานสองนาน แล้วนี่เราจะไปขุดผักป่าที่ไหนหรือ ทำไมเจ้าพ

กเรื่องจะได้หรือไม่ เก็บ

ไรพูดมาได้เลย เกิดเรื

้านทุกคนต่างไปหาของป่าที่ภูเขาซิ่วสือกันทั้งนั้น คนมาก

ล้วที่เจ้าบอกว่าเจ้าไปวางกับดักเอา

ข้าไปที่ภูเขา

รายมากไม่ใช่หรือ อาสะใภ้รู้เรื่อ

้บอกให้ท่านเก็บเป็นค

มันอันตรายมากเลยนะ ข้าว่าเราอย่าไปเลยดีกว่า ภูเขาซิ่วสือถึงจะ

้ว ข้ากลัวว่าจะอดตายมากกว่า ท่านเชื่อข้า

ครั้งหนึ่งเหรอ เรื่องจริงหรือเปล่า”

ก็ย่อมต้องเข้มแข็งไม่ใช่หรือยังไง หากมัวแต่กลัวนั่นหวาดระแวงนี่ แล้วจะมีชีวิตรอดไปได้ยังไง ท่านไม่คิดบ้างหรือว่าทำไมลูกชายของผู้ใหญ่บ้านไม่รวมกลุ่มกับชาวบ้านไปล่าสัตว์ แต่เขากลับไปล่าสัตว์ที่ภูเขาอู๋หลง แต่กลับพูดว่าภูเขาอู๋หลงนั้นอันตรายมาก มีสัตว์ป่าดุร้ายแล้วเหตุใดเขาจึง

ะอะไร

อยู่แล้ว ท่านเองก็รู้ ชาวบ้านในหมู่บ้านของเราส่วนใหญ่เป็นคนซื่อสัตย์กันทั้งนั้น ส่วนใหญ่ทำไร่ทำนา ไม่ใช่พรานป่ามีฝีมือ ป่าที่ไหน ๆ ก็อันตรายเหมือนกันหมด แต่สำหรับภูเข

ไปกับเจ้า ล

่างเราสองคน ข้าหวัง

ภาระบนบ่าย่อมมีมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกแล้ว เป็นเจ้าที่เตือนสติข้า ตลอดเวลาข้าเพียงตามอยู่ข้างหลังท่านพ

จะกลับมา ครั้งนี้พวกท่านพ่อเข้าป่าไปนานมากกว่าทุกครั้ง ท่านแม่ข้าเป็นห่วงมาก ถ

ท่านพ่อกับอารองเหมือนกัน ท่านปู่ท่านย่ากั

น ที่พวกเราเจ็บป่วยอ่อนแอ เพราะกินไม่อิ่ม ร่างกายขาด

เสียมเล

เล็กก็

บดักเป็นล่ะ แถมเจ้ารู้อะไร

า ตอนไปขายสัตว์ป่าข้าบังเอิญพบนายพรานใจดีคนหนึ่งช่วยสอนข้าน่ะ ข้าตามท่านพ่อไปในเมืองสามครั้ง ท่านลุงนายพรานบอกว่

ปกตินายพรานจะไม่สอนคนอื่นน

าเอ็นดูน่ะสิ หรือท่านว่าไม่จ

ับอาเสียนจะหน้าตาดีจริง ๆ เพราะอาสะใภ้รองเองก็ห

ม่ของข้าขึ้นชื่อว่าเป็นด

บไปแน่นอน จากความทรงจำของหยางเสี้ยวที่แห่งนี้มีมันเทศแล้วแต่ไม่มีใครปลูกเพียงแต่หาขุดตามป่าเขาเท่านั้น ไม่ว่า

ลึกอีกมากเท่าไ

เดินไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะห

ยดายข้าไม่รู้จักสมุนไพรสักชนิดเลย เจ้าล่

าง จำได้อยู่สองสามอย่าง แต่ไม่ใ

่ใช่หรือ ดอกใหญ่มากเลยล่ะ นานมากแล้วที่ไม่ได้กินเห็ดผึ้งหวาน จิ๊ จิ๊ ภูเขา

ย ถ้าวันนี้กับดักของเจ้ามีไก่ฟ้าหรือว่ากระต่ายมาติดก็คงจะดีไม่น

บดักของข้าแน่นอน พวกเรารีบไปกันเถอะ

่นเต้นแล้วสิ ไม่รู้ว่าวันนี้พวกเ

ด้ เพราะตั้งแต่เข้าป่ามาหลายวันเขายังไม่เจอผลไม้ป่าเลย ถ้ามีองุ่นก็คงจะดี ไม่ว่าจะเป็นลูกท้อ สาลี่อะไรก็ได้ขอให

ปล่า เหตุใดเจ้าหยุดเด

่านดู” หยางเสี้ยวชี้ไปที่เถาองุ่น

เถาพิษมันกินได้หรือ

ยน ท่านไม่รู

ุ่นรึ ไม่ใช่

ียกผูเถาพิษ มันมีพิษ? หรือว่ามีใครกินแ

สีเข้ม ๆ แบบนี้ล้วนแล้วแต่มีพิษทั้งนั้น มีครั้งหนึ่งมีคนเด็กในหมู่บ้านวิ่งไปเล่นในป่า พบผลไม้ลูกเล็กเรียวยาวตอนยังไม่สุกจะมีสีเข

ึ้นกับเขาย

นในคอ หน้าตาดูไม่ได้เลย โชคดีที่เขาไม่ตาย ตั้งแต่นั้นมาผลไม้ที่มีสีสันสดใสสวยง

้ว่าพืชผักผลไม้บางชนิดยังไม่มีใครรู้ว่ามันสามารถกินได้ เขาคงต้องเริ่มต้นปฏิวัติอาหารขึ้นมาใหม่เสียแล้ว อย่างองุ่นม่วงที่อย

ียกว่าผูเถาสีม่วงหรอกหรือ ท่าน

้วหรือ อาเสี้

รงนี้ได้อีกรึ ท่านตามข้ามาก็พอ ขอข้าชิมดูก่อนหวานหรือไม่

8 พวง ส่วนที่ยังไม่สุกเหลืออีกมาก วันหลังค่อยมาเก็บกลับไปก็แล้วกัน เด็กชายแบ่งองุ่นที่เก็บมาให้หยางเช

เสี้ยว ข้าไม่เคยกินผล

ๆ ว่า ใครกันที

นว่ามันมีพิษน่ะสิ ตั้งแต่นั้นมา คนท

ข้ารู้สึกว่าผู้ใหญ่บ้านนี่ไม่ใช่คนดีอะไร ไม่ใช่ว่าบอกชาวบ้านว่ามีพิษ แต่ตัวเองเก็บ

ดูแล้วเหมือนอย่างที่เจ้าพูดมาจริง ๆ ในหมู

บ้านออกมาบอกชาวบ้านว่ามันมีพิษ ท่านลุงฟู่กุ้ยน่าจะรู้ว่าผู้ใหญ่

งเราเมื่อไม่นานมานี้ ยังไม่ถึงสองปีเลย เรื่องผูเถาพิษนี่ มันก่อนหน้านี้แล้ว ท่านปู่ยังเตือนพวกเร

องก็เพิ่ง 4 ขวบ เรื่องสมั

ยังไม่สุกอีกเย

่องนี้ท่านพี่เชวียนอย่าได้พูดออกไปเด็ดขาด

รองกลับมา เราค่อยพาทั้งสองคนม

นอกจากเห็ดกับผูเถาแล้ว เรายั

ภูเขาอู๋หลงอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้ การอาศัยพึ่งพาป่าเพื่อดำรงชีพมันก็ถูกต้องแล้ว แต่คนพวกนี้กลับเห็นแก่ตัวเอง สักวันเขาจะต้องหาทางเปิดโปงครอบครัวผู้ใหญ่บ