ยอดดวงใจแม่ทัพกลับเป็นคู่หมายองค์ชายรอง

ยงหัวเราะของทั้งสองต่างเป็นสัญญาณแห่งความสุขที่แผ่กระจายออกไปทั่วศาลาริมน้ำ แต่ในเวล

ัวอยู่ในมุมที่พ้นสายตาของทั้งสอง หรี่ตามองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าการสนทนา

้าวย่างของเขาหนักแน่นและรวดเร็ว จนกระทั่งมาถึงหน้าประตูห้องทรงงานขององ

้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเร่งรีบ สายตาของเขายังคงจด

รบางอย่างเงยหน้าขึ้นมองด้วยควา

กล้ชิดในศาลาริมน้ำพ่ะย่ะค่ะ” เขารายงานอย่างรวดเร็ว พร้อมกับโค้งศีร

เก็บซ่อนอยู่ในใจ พระองค์พยักหน้าเบา ๆ และนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจ

หวครั้งต่อไป ดวงตาที่เงียบสงบของพระองค์กลับแฝงไปด้วยความลึกลับที่ยากจะคาดเดา สถานการณ์ครั้งนี้ดูเหมือน

วามขุ่นเคืองที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นภายใน พระองค์รู้สึกถึงความไม่พอใจที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่คา

ตาที่เคยอยู่เหนือทุกสิ่งกลับถูกสั่นคลอน พระองค์ทรงเห็นว่าตนเองถูกท้าทายโดย

รียกเลขานุการเข้ามาพบ ทันทีที่ได้รับการเรียกตัว เลขานุการผู้ซื่อสัตย์ก็ก้าวเข้

งไปด้วยความเย็นชา ดวงตาของพระองค์ยังคงส่องประกายแห่งความเด็ดเดี่ยว “ข้าจะ

ายในเวลานี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อย การร่างจ

นย้ำเรื่องใดเป็นพิเศษหรือไม่พ่ะย่ะค่

ห้พวกเขารู้ว่าข้ามีความตั้งใจและจริงจังในการทำให้คุณหนูไป๋เป็นคู่หมายของข้า จงเขีย

าย องค์ชายรองจินเจิงจื่อนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาที่เคยสงบนิ่งกลับเปลี่ยนเป็นแ

ได้ แม้จะรู้สึกถูกท้าทาย แต่พระองค์ก็จะไม่ยอมเสียหน้าเป็นอันขาด พระองค์ต้องการให้ทุกคนรู้

่ทัพหลี่ชิงเฉิงยังคงดำเนินไปอย่างออกรส ความสนิทสนมและความสบายใจที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้

กลับจวน นางหันมองแม่ทัพหลี่ด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความขอบคุณ “ถึงเวลาที่ข้าควรกลับแล้ว

น “ข้าขออาสาเดินไปส่งท่านที่จวน เพื่อใ

บซึ้งใจ “เช่นนั้น ข้าก็ไม่อาจปฏิเสธความหวังด

มเย็นของเมืองเต็มไปด้วยความครึกครื้น ร้านค้าต่าง ๆ ยังคงเปิดรับผู้คนที่เดินผ่า

รูหราหลายชิ้นถูกจัดวางอย่างน่าดึงดูด ทันทีที่สายตาของเขาไปสะดุดกับปิ่นปักผมชิ้นหนึ่งซึ่งทำจากหยกขาวบริสุทธิ์ ประด

ยังร้านค้าแห่งนั้น เขาก้าวเข้าไปในร้านเพียงครู่ห

ียงที่เปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ “ปิ่นปักผมชิ้นนี้ ข้า

ไม่รู้จะขอบคุณท่านอย่างไรดี” นางเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือเล็

าก็พอใจแล้ว” แม่ทัพหลี่ตอบกลับพร้

และหัวใจของนาง ความรู้สึกอบอุ่นและความทรงจำในวันนี้จะคงอยู่ในใจของนางไปตราบนานเท่านาน ขณะที่ทั้งสองเดินต่อไปยังจวน ความเงียบสงบและความอบอุ่

มที่คอยรอรับอยู่หน้าประตูจวนก็ยิ้มอย่างอบอุ่น นางรู้สึกโล่งใจที่คุณหนูกลับมาโด

ดีหรือไม่เจ้าคะ?" แม่

ความดีใจไว้ได้ “ข้าสบายดี” นางตอบกลับเสียงเบา