ชายาอ๋องตัวร้าย

งสหาย แต่ก็ไม่คิดจะเอ่ยถามเพราะคิดว่าสถานที่ที่มีคนมากมายเช่นนี้ไม่ควรเอ่ยเรื่องราวภายในใจอ

่อมาถึงนางก็ทักทายทุกคนที่นั่งอยู่ตามมารยาท หนึ่ง

กตากว่าทุกครั้งยิ่งนัก” เจี

หนิงหลินตอบกลับพร้อ

ตร่ตรองอยู่ในใจ ‘หรือว่าเจ้าจะรู้แผนการที่ข้าวางไว้ แต่เป็นไปไม่ได้หากเจ้ารู้คงต่อว่าข้าให้อับอายทุกคนในงานเลี้ยงไปแล้ว คงไม่นิ่งเฉยอยู่เช่นนี้เป็นแน่’ เจียงเ

างหนิงหลินที่องค์หญิงเหยาลี่เซียนเลือกไว้ให้นั้น ช่างเป็นที่นั่งที่รู้ใจสหายเช่นนางมากนัก เพราะนางได้เห็นใบหน

า เขาคือคนที่จับนางไปขังไว้ในกระโจมหลังค่ายทหาร เพื่อแก้แค้นนางที่วางยากำหนัดเจียงเจียวซินสตรีที่เขารัก โดยการให้นางเป็นที่ระบายความใคร่ให้กับทหา

สายตาทั้งสองคู่ ถึงนางจะพยายามทำเป็นมองไม่เห็น แต่เพียงนา

ศสักครู่” ฟางหนิงหลินไม่อาจทนเห็นสายตาขอ

พื่อนเจ้า” เหยาลี่เ

ป จึงอยากไปเดินเล่นสักครู่ เชิญองค์หญิงส

แน่นอนวังหลวงแห่งนี้ไม่ต่างอะไรกับจวนของนาง เพราะนางเข้ามาเป็นสหายร่วมเรียนกับองค์หญิงต

อยู่ในใจ เมื่อเห็นสตรีที่เคยถวิลหาเขามาโดยตลอด แต่บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนไปราวกั

ไม่ เขาเดินไปยังตำหนักที่ใช้รับรองแขกที่หลัวฮองเฮาทรงสั่งให้นางกำนัลจัดเตรียมไว้ เผื่อมีบุร

งเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของนางจึงหันมาดู เมื่อเหยาหวังเหว่ยเห็นว่าเป็นผู้ใดเขาถึงกับ

่” เหยาหวังเหว่ยเอ่

มาพักที่ตำหนักสักครู่เพื่อให้สร่างเมาเพ

อ่ยเสียงสั้น ๆในลำคอ

้ทันทีว่าสิ่งที่นางวางแผนมานั้นใกล้สำเร็จลุล่วงแล้ว แต่ตอนนี้ยากำหนัดที่เหยาหวังเหว่ยได้กินเข

หม่อมฉันเห็นสีหน้าของพระองค์ไม่สู้ดีนัก มีเรื่อ

เกินไปเท่านั้น” เหยาหวังเหว่ยเ

้ไม่มีนางกำนัลขันทีอยู่เลย หม่อมฉันไม่วางใจให้พระองค์อยู่ลำพัง เช่นนั้นให้หม่อมฉันอยู

้ไปทำอย่างอื่นก่อนแล้ว เพื่อไม่ให้มีผู้ใดเป็นพยานว่านางเป็นฝ่ายเสนอต

่อมไม่อาจปฏิเสธ แต่เขาหาใช่บุรุษพวกนั้นไม่ เขาจึงไม่รู้สึกหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย เขามองดูนางตั้งแต่หัวจรดเท