ชายาอ๋องตัวร้าย

ำพัง” ชินอ๋องเหยาหวังเหว่ยเอ่ยเสียงแข็ง เขาหยุดเ

เจ็บที่หน้าแต่กลับรู้สึกเจ็บที่ใจ ที่ได้ยินคำสอนนี้จากปากของเขา ใบหน้าของนางชาวูบ นางนิ

่นนั้น หากมีผู้ใดพบเห็นคงคิดว่าเจ้าหมายจะปีนขึ้น

แต่เจียงเจียวซินรู้ดีว่าความจริงมันคือคำด่า นางพยายามข่มอารมณ์ที่พลุ

เชิญเจ้าเถอะ ข้าจะไปเดินเล่นรับลมเสียหน่อย” เ

นอดกลั้นโทสะที่มีอีกต่อไป นางกระทืบเท้าย่ำลงกับพื้นหลายคราอย่างไม่พอใจเพื่อระบายอารมณ์ หา

นางเอ่ยออกมาอย่างเคียดแค้น อารมณ์ที่ปรากฏบน

รียบร้อยเพื่อที่จะกลับเข้าไปในงานเลี้ยง เพราะนางไม่อาจทำให้ผู้ใดเห็นกิริยาเช่น

างที่สตรีเจ้าของชุดสีชมพูอ่อนชายกระโปรงปักลายผีเสื้ออยู่ทันที ด้วยความร้อนใจใคร่รู้ว่าเหตุใดวั

ากลางสระบัวเพียงลำพัง เขาตบเท้าเร่งรีบเข้าไปหานางทันที แต่ด้วยระดับวร

ปะทะโดนตัวยิ่งทำให้นางนึกถึงเรื่องเล่าเมื่อไม่นานที่ผ่านมาว่ามีนางกำนัลกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย และมีนางกำนัลขันทีมากมายที่เคย

ับเข้าไปในงานดีกว่า”

่างบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ นางก็กรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความหวาดผวา โดยที่ย

หวังเหว่ยเอ่ยอย่างร้

ป็นใคร ถึงน้ำเสียงจะดูอบอุ่นไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนห

่างจากเขาทันที โดยที่นางนั้นไม่ได้ตั้งใจ แต่ราวก

นใดไม่ถูกเมื่อเห็นสายตาคู่นั้นที่มองมายังเขาราวกับกำลังตัดพ้อเขาอยู่ก็ไม่ปาน เขาไม่รู้เลยว่าทำ

นไม่ผิดเป็นแน่ เพราะไม่เช่นนั้นนางคงไม่เปลี่ยนไปมากเช่นนี้ เขาเคลื่อนฝีเท้าขยับเข้าไปหานาง ส่วนน

ดีที่เหยาหวังเหว่ยคว้าเอวบางของนางไว้ได้ทัน นางจึงไม่พลัดตกลงไปในสระบัว เขาโอ

้นเป็นดั่งที่เขาคิดไว้หรือไม่ เพราะหากว่าเขาพูดออกไป หากไม่ได้เป

่เจ้าทำสำเร็จแล้ว” เขาเอียงหน้าและเอ่ยกระซิบที่ข้างใบหูขอ

สติที่เตลิดไปไกลกลับมาทันที นางพยายามดันตัวเขาให้ถอยห่างแต่กลับไ

่งยืนกอดกันแน่น นางถลึงตาเหลือกโตดวงตาของนางราวกับมีเปลวเพลิงโหมลุกไหม้ นางกำมือแน่นจนเล็บจิกลงไปในเนื้อ เจียงเจียวซินเม้นริมฝีปากแน่นเพื่ออดทนไม่กรีดร้องออกมา เพราะห

อุตส่าห์เปลืองแรงเปลืองเงินไปมากมาย แต่ผู้ที่ได้ผลประโยชน์กลับเป

ผู้อื่น[1]ชัด ๆ” เจี

งสิ่งบางอย่างที่เราไม่ได้ประโยชน์ แต่คนอ