icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

ผู้เขียน: มาชาวีร์
icon

บทที่ 1 1 : มารดาโง่ จนถูกไล่ออกจากตระกูล

จำนวนคำ:2994    |    อัปเดตเมื่อ:16/11/2024

่ จนถูกไล่อ

ูลหลี่เจ

ทั้งคู่อีกด้วย ท่านกำลังสอบสวนเรื่องของสะใภ้ใหญ่ของบ้านสาม ถูกฮูหยินรองกับอนุรวมหัวกัน

ูหยินรองบอกว่าเป็นน้ำแกงบำรุงครรภ์ ให้ข้าเป็นคนน

ีด้านข้าง ร้อนรนเอ่ยออกมาเ

ั้นไม่เกี่ยวกับข้าเลย” ฮูหยินรอง ถูซวงอี้ ชี้นิ้ว

ลิวเยี่ยนหนานโบ

ต่กลับไม่มีใครยอมรับความผิดแม้แต่คนเดี

คนหนึ่งเข้ามา สภาพของนางถู

วใช้ทุกคนในจวน พบเทียบยาซ่อนไว้ใต

ไปนั่งอยู่บนพื้น สาวใช้ที่ถูกทรมานจนสภาพน่า

อโทษ !” เสี่ยวอิงโขกศีรษะลงตรงหน้าของถูซวงอี้แรง

ปถามที่หอโอสถแล้วขอรับนายท่

สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก สตรีที่คุกเข่าอยู่ตรงห

ลูกที่อยู่ในท้องของนางไป เดิมทีฮูหยินใหญ่ของเขาก็ตั้งท้องยากอยู่แล้ว

จ้า เจ้าอยากตัดสินเรื่องนี้ด้วยตัวเ

ับ ข้าขอตัวไปดูฮูหยินใหญ่ก่อน” หลี่หย่วนเจ๋อคำนับบิดา สะบัดแ

่วยข้าด้วย ข้าไม่ผิดนะเจ้าคะ ท่านพ

นถือถ้วยน้ำแกงใส่ยาขับเลือด ไปมอบให้ฮูหยินใหญ

ขะข้าข้า.

ปรดปรานของพ่อแม่สามีอยู่แล้ว เพราะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายได้ ครั้น

กำลังประกาศโทษทัณฑ์ของพวกนาง ถูซวงอี้กับคนของนาง ถูกขายออกจากจวน ไปอยู่หอ

บบุตรสาว ให้ไปอยู่เรือนร้างของตระกูลหลี่ที่

อร์ไปด้วย นางเพิ่งจะสิบสองปีเองนะเจ้าคะ” เฉาซูหลิ่งนึกถึงบุตรสา

เห็นเด็กสาวคนนั้นมาตั้งแต่เกิด แม้ไม่ไ

ล้ว ไม่อาจคืนคำได้” คำพูดของประ

อกมาดัง ๆ นางโง่งมจนทำให้บุตรสา

ถม้าสักคันให้คนส่งนาง ไ

วนเป็นคำขาด บ่าวไ

ทำเช่นนี้ นั่นเพราะตระกูลจี้ได้ยื่นคำขาดมา ให้ขับไล่พวกเขาออกไปให้หมด อย่าให้เหลืออยู่แ

บุตรสาวทิ้งให้หมด นี่กระทั่งเด็กคนหนึ่งก็ไม่เว้น แต่ก็เอาเถอะ เหยาเอ๋อร์อยู่ที่นี่ ก็ใช่

็นขุนนางขั้นที่ห้า ฝั่งตระกูลจี้บ้านเดิมของจี้ชิวห

อีกด้วย การเสียสละอนุกับหลานสาวคนหนึ่ง เพื่อชดเ

องได้อีกหรือไม่ พวกเรารอดูไปก่อนดีกว่า หากนางไม่สามารถตั้งท้องได้จริง ๆ เราค่อยห

งท่านว่า

ยวายตลอดทาง พร่ำบอกต้องการพบหลี่หย่วนเจ๋อให้ได้ แต่ถูกสาวใช้ขวางไว้ไม่ให้ไ

รีบวิ่งไปยังห้องนอนของบุตรสาวในทันที เห็นอีก

จ้ารีบเก็บของเร็วเข้า” เอ่ยแล้วรี

กันหมดนะ ทำไม

ีคิดว่านางเกิดตัวร้อนจัด พิษไข้กำเริบถึงขั้นช็อกหมดลมหายใจลงไ

เหยาเอ๋อร์ หลี

ุมิติมาอยู่ในร่างของเด็กสาวผู้นี้ เธอมาจากศตวรรษที่ 21 ชื่อเดิมคือห

ื่องราวไหลผ่านเข้ามาในหัว เพราะหากต่อต้านไม่

ทรงจำสายหนึ่งก็ผุดขึ้น เธอเดินเข้าไปในร้านขายของเก่าแห่งหนึ

รืองแสงได้เล็กน้อย จึงเดินไปหยิบแล้วสวมใส่ในทันท

ักขระโบราณสีทองพันรอบวง ปรากฏอยู่บนข้อมือของเธอ มันตามติดมา

เฉาซูหลิ่งเอาหลังมืออังหน้าผากบุต

สาวตายไปแล้วยังไม่รู้อีก มีมารดาเช่นนี้เธ

ก็บของเสร็จหรือยัง” เสียงบ่

นหรือเ

ื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ แต่ความทรงจำของร่

ให้เจ้าฟังบนรถม

่าง เช็ดตามหน้าตาและตามแขนขาตัวเองเพื่อลดไข

ผากเช่นนั้น” เฉาซูหลิ่งไม่ได้ดูแลบุตรสาวด้วยตัวเอง

่านลองเล่าให้ข้าฟังที เหตุใดข้ากับท่า

ไป ต้องมีเหตุอันใดเกิดขึ้น ระหว่างที่นางนอนป่วยอยู่เป็นแน่ บ่า

รุงครรภ์ไปให้แม่ใหญ่ของเจ้า ข้าไม่คิดว่าในน้ำแกงบำรุงครรภ์ จะม

อาแต่นั่งนิ่ง พร้อมพรูลมหายใจออกมาแร

้เรื่องจริง ๆ เดิมทีพวกเราก็รักใคร่กันดี แ

ำแกงบำรุงครรภ์จากอนุเช่นท่านด้วยรึ

ลอกใช้เข้าให้ ข้านึกว่าการได้มอบของบำรุงร่างกายให้นาง อาจทำให้พ่อของเจ้า หันมาเ

อื

ูหลิ่

คิดเห็นใ

เหยาเอ๋อร์ เหตุใด

วรทำตัวปกติหรือ ข้าเหนื่อยท่านมียาลดไข้ไหม” ย

่มีหรอก ข้าไม่ได้

งมัวแต่เก็บของเดินทาง มุ่งเน้นแต่ขอ

ให้เขาแวะร้านขายยาก่อน ไม่เช่

หล ตายอะไรรอ

บอกคนขับรถม้าให้แวะร้านขายโอสถก่อน ซึ่

นข้างแบบเบลอ ๆ ไม่ช้ารถม้าได้จอดลงหน้าร้านขายโอสถ ม

หลังจากได้ดื่มยาต้มแสนขมเข้าไป หลี่เมิ่งเหยาก็พร้อมปิ

บน้ำเช็ดตัวให้ข้านะ ไม่เช่นนั้นข้าอาจตัวร้อนจัดจนตายก็

นยังไงนะ” มารดาผู้โง่เขลายังไ

น้าไปมา “ข้าอาจจะหลับไปนาน ระ

นึ่งแล้ว ข้ายังไม่

ิ่งรีบห่มผ้าให้บุตรส

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 1 : มารดาโง่ จนถูกไล่ออกจากตระกูล2 บทที่ 2 2 : ข้าบอกให้เจ้าตื่น หลี่เมิ่งเหยา !3 บทที่ 3 3 : ยืมกระโถนฉี่ข้างบ้าน4 บทที่ 4 4 : ข้ากำลังจะมีน้อง5 บทที่ 5 5 : แม่เจ้าโว้ย ! ข้ารวยแล้ว !6 บทที่ 6 6 : ฮูหยินเป็นคุณชายน้อยเจ้าค่ะ7 บทที่ 7 7 : พี่หญิงใหญ่บ้านข้าง ๆ เรามีคนกลับมาอยู่แล้วนะ8 บทที่ 8 8 : เจ้าจะเอ่ยออกมาทำไม ขายหน้าชะมัด9 บทที่ 9 9 : ยึดทรัพย์ตระกูลหลี่10 บทที่ 10 10 : อยากตายก็เข้ามาสิ11 บทที่ 11 11 : อี้เอ๋อร์นี่เป็นของขวัญพบหน้าจากพี่สาว12 บทที่ 12 12 : สามีที่ดีคือสามีใหม่นะท่านแม่13 บทที่ 13 13 : นางไม่ใช่คนดีเท่าใดนัก14 บทที่ 14 14 : หาที่ปลูกเรือนหลังใหม่15 บทที่ 15 15 : พี่หญิงใหญ่นางค่อนข้างจะร่ำรวย16 บทที่ 16 16 : ท่านอยากเป็นหนูลองยาของข้าหรือไม่17 บทที่ 17 17 : ไม่รู้ตระกูลจี้มอบความช่วยเหลือมาหรือไม่18 บทที่ 18 18 : ท่านแม่ข้าคิดว่าน้องสะใภ้สามไม่จริงใจกับพวกเราตระกูลหลี่19 บทที่ 19 19 : เห็นว่าพี่เหวินเซียวของเจ้าพิการ เลยส่งคนมาถอนหมั้น20 บทที่ 20 20 : กับคนข้าไม่เคยใช้ แต่กับสัตว์ได้ผลดีนักเชียวล่ะ21 บทที่ 21 21 : เจ้าหลินต๋าคนเลว กล้าฟ้องเรื่องนี้ด้วยรึ22 บทที่ 22 22 : ไอหยา ! ข้าเป็นพี่ชายแล้ว23 บทที่ 23 23 : ท่านแม่ข้าแค่อยากเล่นกับน้องชาย24 บทที่ 24 24 : อ๊า ! ท่านมองเห็นแล้ว25 บทที่ 25 25 : เฮอะ เจ้านายของเจ้าหลอกได้กระทั่งเด็ก26 บทที่ 26 26 : สัตว์เนรคุณกับน้องชายเนรคุณ เหมาะสมกันแล้วล่ะ27 บทที่ 27 27 : อุปกรณ์ฝึกเดิน 28 บทที่ 28 28 : ไอหยา ! เดินได้หนึ่งก้าวแล้ว29 บทที่ 29 29 : ว่าไปแล้วข้าก็เหมือนหมอเถื่อนจริง ๆ30 บทที่ 30 30 : เจ้าสั่งสอนข้าอยู่รึ ข้าแม่เจ้านะ !31 บทที่ 31 31 : ร่างจริงมันคือกบรึ32 บทที่ 32 32 : บิดาเจ้ายังไม่ตาย ที่ว่าการไม่ยินยอมหรอก33 บทที่ 33 33 : ท่าทางเจ้าเหมือนจะหาเรื่องแม่อย่างข้ามากกว่า34 บทที่ 34 34 : เอาของมีค่าออกมาให้หมด !35 บทที่ 35 35 : ฝีมือเย็บเช่นนี้ จะรู้เรื่องยาเล็กน้อยได้อย่างไร36 บทที่ 36 36 : ท่านจะมาล้วงความลับของจวนเสนาบดีหยวนหรือเจ้าคะ37 บทที่ 37 37 : ข้าไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องพิษ แต่ว่าข้าสัมผัสได้ว่ามันคือพิษ38 บทที่ 38 38 : ทำเช่นนั้นยาจะไม่ติดคอเอารึ..39 บทที่ 39 39 : คุณหนูมีปานสีแดงด้านหลังด้วยเจ้าค่ะ40 บทที่ 40 40 : นั่นไม่อดีตคู่หมั้นของเจ้าหรอกรึ41 บทที่ 41 41 : เถ้าแก่เนี้ยท่านทำการค้าแต่ไม่มีจุดขายของตัวเองรึ42 บทที่ 42 42 : คุณหนูหลี่ยาขวดนี้ข้าซื้อ43 บทที่ 43 43 : ยาดีคนย่อมพูดปากต่อปากอย่างแน่นอน44 บทที่ 44 44 : ฟิ้ว ! ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งมาตรงปลายเท้าของนาง45 บทที่ 45 45 : เสี่ยวหยวนเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง คนไหนมันรังแกเจ้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้46 บทที่ 46 46 : ข้าต้องแอบอยู่ในนี้จริง ๆ หรือพี่หญิงใหญ่47 บทที่ 47 47 : ป้ายจวนราชครูฮู่ขอรับ48 บทที่ 48 48 : ชาวบ้านที่ไหนจะเลี้ยงสุนัขจิ้งจอกคู่กับเด็กตัวน้อย ๆ เท่านั้นได้49 บทที่ 49 49 : หน้าตาหล่อเหลาเช่นนี้ยากที่จะลืมลงได้50 บทที่ 50 50 : เสี่ยวไฉแอบกลอกตา ข้ามีขน !51 บทที่ 51 51 : เสี่ยวไฉยามอยู่ในร่างมนุษย์เจ้าพูดได้หรือไม่52 บทที่ 52 52 : นำโลหิตของเด็กสองคนนั้นมาตรวจสอบด้วย53 บทที่ 53 53 : ท่านอาจารย์ท่านดูนางสิ54 บทที่ 54 54 : ท่านหมอหลวงบอกว่าเรารอดได้เพราะเลือดของเจ้า55 บทที่ 55 55 : เสด็จลุงหลานมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว56 บทที่ 56 56 : มอบสมรสพระราชทาน (จบเล่ม1)57 บทที่ 57 57 : ท่านแม่ข้าไม่อาจตัดใจจากพี่หานเฟิงได้58 บทที่ 58 58 : เสี้ยนจู่อย่างข้า ต้องฟังความเห็นเจ้าด้วยรึ59 บทที่ 59 59 : เจ้าไปสืบดูว่านางเป็นใคร60 บทที่ 60 60 : เรื่องของนางข้าไม่อยากรู้61 บทที่ 61 61 : คุณชายไม่ลองคิดดูใหม่หรือขอรับ62 บทที่ 62 62 : แขกจากต่างแดน เหตุใดถึงได้เชิญข้าเล่า63 บทที่ 63 63 : ข้าไม่ได้ชนพระชายาเสียหน่อย นางลื่นล้มลงไปเอง64 บทที่ 64 64 : คุณหนูฮู่เห็นกับตารึ65 บทที่ 65 65 : ยานี่ราคาแพงมากเลยนะเพคะ66 บทที่ 66 66 : เจ้าสุนัขชั่วพวกนี้ น่าจะสับพวกมันให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้น67 บทที่ 67 67 : พี่จือจือแอบอ่านของข้ารึ68 บทที่ 68 68 : เสี่ยวหยวนยังหน้าเอามุดหิมะเลย69 บทที่ 69 69 : บัญชีติดลบ 70 บทที่ 70 70 : หนานเอ๋อร์วางใจเถอะใบหน้านี้ของเจ้า ข้าจะรักษาให้หายเอง71 บทที่ 71 71 : ตุ๊กตาหิมะต้องปั้นด้วยมือของข้ากับเสี่ยวหยวน72 บทที่ 72 72 : น้องชายจากแคว้นหลู่ 73 บทที่ 73 73 : แป้งตลับนี้ไม่มียาพิษ74 บทที่ 74 74 : ท่านพี่นี่มันอี้เอ๋อร์75 บทที่ 75 75 : จุดพลุเร็วเข้า พวกมันจะบูชายัญแล้วข้ารู้สึกได้76 บทที่ 76 76 : อี้เอ๋อร์บอกว่าจำไม่ได้77 บทที่ 77 77 : พวกเราอยู่ที่นี่สุขสบายดี78 บทที่ 78 78 : เจ้าไม่ต้องมาเหน็บแนมข้า79 บทที่ 79 79 : เจ้าไปร่ำรวยมาจากไหน80 บทที่ 80 80 : ข้ากลัวท่านแล้ว81 บทที่ 81 81 : ข้าเห็นสุนัขจิ้งจอกวิ่งบนหลังคาจริง ๆ นะ82 บทที่ 82 82 : อ้อ ขุนนางชั่วรวมหัวกันสินะ83 บทที่ 83 83 : นางปลุกข้าตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน84 บทที่ 84 84 : สมควรตายจริง ๆ นั่นแหละ เช่นนั้นก็ไปตาย ๆ เสียเถอะ85 บทที่ 85 85 : ใครทำลายพรหมจรรย์ของข้ารึ !86 บทที่ 86 86 : ว่าแต่คนบนเตียงนั่นเป็นใครกันล่ะ87 บทที่ 87 87 : แมวก็คือแมว เจ้ามองยังไงว่ามันโกรธ88 บทที่ 88 88 : เสี่ยวไฉก็เหมือนคนในครอบครัวของเรา89 บทที่ 89 89 : ยาที่เกี่ยวกับภัยหนาวนั้นหาแทบไม่ได้90 บทที่ 90 90 : นางเป็นลมไปเมื่อครู่เพราะหิว91 บทที่ 91 91 : ข้าสังหรณ์ใจว่าหนึ่งลี้ข้างหน้า จะมีพวกคนร้ายซุ่มโจมตีข้าอยู่92 บทที่ 92 92 : อยากทำลายโฉมของข้างั้นรึ93 บทที่ 93 93 : วันนี้ข้าถึงต้องมากับนางด้วย94 บทที่ 94 94 : ไม่ใช่ขอรับ เรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือข้า95 บทที่ 95 95 : เมิ่งเหยาข้าขอโทษ96 บทที่ 96 96 : ท่านแม่ข้าจะต้องถูกเนรเทศไปเมืองหยางเป่ย ท่านอยู่ทางนี้ได้หรือไม่97 บทที่ 97 97 : นางไม่ใช่องค์หญิงแล้วรึ98 บทที่ 98 98 : อ้อ ถือว่าท่านแม่มีพัฒนาการ99 บทที่ 99 99 : อะไรของท่านแม่นี่ เห็นข้าก็ร้องไห้เลยรึ100 บทที่ 100 100 : ข้าคิดถึงเสี่ยวไฉมาก เลยอยากกอดมันหอมมันแค่นั้นเอง