บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

กำลังจะ

มฝันมาอย่างมึนงง อีกทั้งยังไม่ได้สำรวจอะไรมากมา

หรือว่าสมบัติเหล่านั้นมีอยู่จริงไหม แต่หากม

องขนาดเล็ก ไม่ต่างจากเมืองถังที่เคยอยู่ แต่ข้อดีของที่นี่คืออยู่ใก

ีเงินติดตัวมาม

“มีไม่มากหรอก ท่านปู่ท่านย่าขอ

เลิกคิ้วขึ้นสู

ม้แต่หน้าของข้า ยั

ก็บส่วน

ข้าได้เดือนละห้าตำลึงเท่านั้น ดีที่ก่

ท่านแม่คิดว่าจะ

ิ่งโมโห มาหลอกให้อยากแล้วถีบออกมาได้อย่างไร แต่นางยังไม่ทันไ

านแม

ะคองมารดา พานั่

พวกเรายังไม่ได้กินข้าวเช้า เดินเ

้หิวนะ” คนเป็

ดาแล้วไม่เข้าใจ ไม่หิวแต

าจะไปซื้อซาลาเปามาให้กินรอง

มือของบุตรสาว มองตามนางไปด้วยความรู้สึก

ปากลับมา นางกัดไปเพียงคำเด

้าว่าท่านไ

ไปส่งยังโรงหมอ ระหว่างทางนางไม่ได้ถามอะไรมารดาเพิ

ๆ จ่ายค่าหมอและยาไปสองตำลึง พร้อมกับได้รู

นท้องข้ามีสายเลือดของตระกูลหลี่อยู่ ไม่แน่ในท้องของข้าอาจเป็นเด็ก

ปรายตามองนางแล

ไม่เห็

งเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง หากข้าเดาไม่ผิด ถ้าเป็นเด็กผู้ชายพวกเขาจะเก็บเด็กเอาไว้

้อยหากเขาเป็นเด็กผู้ชาย

แม่จริง ๆ ด้วยซ้ำ และคนที่จะได้เป็นแม่ของเขาก็คงเป็นแม่ใหญ่ ยามที่นางยังไม่มีบุตรของตัวเอง ก็คงรักและ

อนเลือด กลับทำให้ข้าต้อง

มคำพูดของบุตรสาวแล้ว หัวใจเกิดเจ

ว่าตัวเอง จะเลี้ย

่าใช่ เลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งใช่ว่าง่

านจะกลัวอะไร ข้าจะช

าก็พู

ง ตอนนี้เราไปซื้อเสบียงกับของใช้กันก่อนเถอะ” นางยัง

อยู่ในหัว จึงทำเพียงพยักหน้าลงให้บุ

าวบ้านแถวนั้น ว่าพอรู้จักนายช่าง ซ่อมแซมห้องสุขาบ้างไหม เถ้าแก

จะไปตามนายช่างเอง ส่วนท่านก็

่เด็กจะไปคุยเรื่องงานช

ท่านจะ

วกนี้หรอก ไปก็คุยไ

หนเลยจะเคยทำเรื่องพวกนี้ ตลอดชีว

เรื่องห้องสุขามันสำคัญมาก ถ่ายเบาย

เยี่ยงนี้ เจ้านี่นะ ข

้ว ไหนเลยจะมีความกลัวผู้คนอยู่ ไหน ๆ ก็ออกมาอยู่ข้างนอก

ภรรยาของเถ้าแ

างที่ว่าไว้

ไป เดี๋ยวข้าจะให้ลูกชาย

ได้ยินแล้วเฉาซูหล

ของเขาเท่าใดนัก ในคราแรกนายช่างไม่เชื่อในคำพูดของหลี่เมิ่งเหยา เพราะนางยังเด็ก คิดว่าคุยเรื่องงานช่าง

าเป็นอย่างไร” นายช่างกัว

ู้ใช่ไหม ว่ามันลำบากมาก หากไม่มีห้องสุขา

ีบจัดการให้ ไป

ายช่างกัวพลันคิดถึงบุตรสาวตัวน้อยของตนเอ

ม่ได้มีสิ่งปฏิกูลหลงเหลืออยู่ นายช่างทำงาน โดยให้ลูกชายของร้านบะหมี่เนื้อเป็นลูกมื

พบว่ามีพวกใบไม้ทับถมเต็มไปหมด เลยจ้างพวกเขาตักเศษใบ

ล้วขุดดินลงไปอีกหน่อย ข้าต้องจ้างคนเพิ่มอีกหนึ่ง

านลุงเห็นสมค

น้ำสะอาด จึงยอมรับเงื

ไม้ขึ้นมาเททิ้ง เป็นการทำงานที่ไม่ง่าย มารดาของนางจึงลงมือทำอาหาร

หลี่เมิ่งเหยาเอ่ยอย่างนอบน้อม น

้ดีที่สุดอยู่แล้ว ข้าไปก่อนล่ะ” นายช่างกัวโ

ออกมาจากก้นบ่น ตอนนี้ยังคงขุ่นอยู่คงต้อ

ยาเอ

กมาหาบุตรสาวที่บ่

ทำไม ไม่พักผ่อ

มสะอาดห้อง

ออกแรงทำทำไม” นางหั

ห่วง ทำความสะอาดง่าย ๆ แค่นี้

ก่อนที่นางจะฉุกคิดบางเรื่องออก “ท่า

กัน เป็นของ

าก็สามารถยึดกลั

นไปมองมารดาแล้วเอ่ยถาม “ท่านแม่ท่า

ใช่ภรรยเอกไม่มีทะเบียนสมรส ข

้วหากต้อง

ขียนหนังสือป

นังสือปลดปล่อยอนุอะไรนี่” หลี่เมิ่งเหย

พ่อเจ้า มอบทั้งตัวและหัวใจให้เขาไป

งเฉาซูหลิ่ง เผยความผูกพั

านโง่เ

อยู่ คงทำงานหนักมากไม่ได้ ต่อไปหน้าที่ของท่านแม่ทำแค่อาหารก็พอ เรื

เด็กคนหนึ่งคงไม่ใช่น้อย ๆ หนึ่งร้อยตำลึงนั่น ยามน

ามองข

บของท่านพอขายไ

าให้ข้ามา เป็นตายยังไงข้าก็ไม่ขาย เงิ

เองเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว

้ หากวันข้างหน้าเง

! ข้าไ

ดแขนเสื้อเดินจากไป ไม่อยากมี

กวาดลานหน้าเรือนให้สะอาดสะอ้าน จากนั้นก็ทำคว