icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon

บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

บทที่ 5 5 : แม่เจ้าโว้ย ! ข้ารวยแล้ว !

จำนวนคำ:3029    |    อัปเดตเมื่อ:18/11/2024

าโว้ย ! ข้

อเสียงเหมือนคน กำลังทำงานตลอดทั้งวัน ให้ซ่งหลินต๋าไปแอบดู ถึงได้ร

เจอคนดีก็แล้วหากเจอคนไม่ดี คงแย่เหมือนกัน อีกอย่างในตรอกหนิงอันแห่งนี้ คุณชายกว้านซื้อที่ดินทั้งตรอกเอาไว้หมดแล้ว หากพ

วกเขาที่นี่แล้วกัน ไม่ต้อ

บ ท่านไปไหนข้าไปด้วย” ซ่งหลินต๋ารีบหุบปากไม่เอ่ยถึงสองแ

แล้วหรือยัง” หยวนเหวินเซียวป

ร้าน รวบรวมมาหมดแล้วขอรับ มีบัญ

ะปี ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าคนที่เม

ทำการค้าขาย งานถนัดเขาจึงมีเพี

่ออีกสักสามสี่วันแล้วกัน ข้าจะเข้าไปดูร้านค้

าคำนับ แล้วหมุนตัวออกจาก

ง ๆ จากนั้นก็พาทุกคนเดินทางกลับเมืองหลวงไ

เหยาออกไปสอบถามผู้คนที่อยู่ละแวกนี้ ถึงได้รู้ว่าเรือนในตรอกหนิงอันทั้งหมดสี่เรือน ล้วนเป็นของคุณชายสาม

มากว้านซื้อ

หลวง มีกิจการค้าขายที่เมืองฉางอยู่มากมาย จึงเดินทางมาดูแลปีละ

อนบ้านสอดรู้สอดเห็นแถวนั้น ที่เรือนของนางไม่ถูกซื้อไ

ห้มารดาฟัง เฉาซูหลิ่งกลั

ว่าทั้งตรอกนี่ เราอ

ม่ต้องวุ่นวายกับใคร อย

ย่างไรเสียนางก็ไม่ชอบข้อง

ในจวนมีสาวใช้ดูแลรอบข้าง แม้แต่ตอนอยู่ที

จ้ากับข้าเป็นเพียงสตรีกับเด็กเอ

่เด็กแ

่งเหยาแอ

ีทรัพย์สมบัติอะไร โจ

อายเล็กน้อย คล้ายอยากสื่อว่านางงามถึ

างมั่

หยาแอบเอือม

่อย่าพึ่งคิดอะไรมากนักเลย

ามตกทุกข์ได้ยาก กลับอ่อนแอถึงเพียงนี้ เ

ลับเป็นนางเองที่ต้องหลุบตาลง ราวกับสายตาของอีก

่าย ท่านอย่าพยายามคิดเรื่องร้ายนักเลย มองโลก

ออกไปซื้อผ้ามาตัดชุดไว้ให้เขา เ

ะ แต่เอาไว้อีกสองสามวันก่อนได้หรือไม

ด้

ด้วยสายตาซับซ้อน ไม่มีท่าทีหวาดหวั่นต่อสถานกา

ซ่อมแซมให้ หลี่เมิ่งเหยาต้องการเตรียมพร้อม สำหรับน้องที่กำลังจะเกิดมา และเหมือนร

รก นางพบตำราหลากหลายชนิด มีทั้งศิลปะการต่อสู้

ำ มันดูพิเศษกว่าเล่มอื่น ๆ ตรงที่

ช้เรือน

ดอ่านอย่างรวดเร็ว กฎท

ฝนจน

าจารย์สั่งสอนเช่นนี้ ข้าจะ

ะอย่างเคือง ๆ ไม่บอกด้วยว่าฝึกฝนจนชำนาญ แล้วนำ

าญก่อนถึ

ยังฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ การหมุนเวียนพลังลมปราณ เพื่อให้มีวรยุทธ์ที่แข็งแก

่อนางเกิดเห็นภาพถุงใบหนึ่ง บนกำไลหยก

ของต่าง ๆ ได้มากมาย บางคนเรียกขานว่าถุงเอกภพ หากถุงนี่ติดอยู

บวิ่งไปยังเรือนสมบัติ ที่นี่ไม่มีตั๋วเงินแม้แต่ใบเดียว ของส่วน

ุนออกมา แล้วหยิบทองคำใส่ลงไปในนั้นสามก้อน กำไลหยกโลกันตร์ไม่แสด

่พอดีอย่าโลภมาก นางจึงเลือกหีบทองคำหนึ่งหีบ กับหีบเครื่องประดับสตร

ง ครั้นลืมตาขึ้นได้ก็รีบจุดตะเกียง ต้องเป็นหนึ่

นย้ายไปยังกำไลหยกบนข้อมือ ทันใดนั้นแสงสีขาวก

ิบเอาทองคำออกมาหนึ่งแท่ง ตามด

ว้ย ! ข้า

ดือนผ

ขายปิ่นทองเล่มนั้นไปด้วย นางต้องปลอมตัวไปขายของใน

มารถซื้อของบำรุงร่างกายมาให้มารดาได้ เปลี่ยนเครื่องเรือนเก่าออกใ

จ้าไปเอาเงินม

่ได้มาขอเงินจากนาง อีกทั้งยังมีบ่าวรับใ

ามีเรื่องปิ

ื่อง

พยุงนางแล้วพาไปหาที่นั่ง มารู้ทีหลังว่านางเป็นฮูหยินผู้เฒ่าของตระกูลเศรษฐี และไม่ชอบติดค้างบุญคุณผู้อื่น นางมอบหยกชิ้นหน

้นิ้วขอโทษมารดาไปด้วย เพราะเรื่องจริงนั้นแม้แต่

่งย่นคิ้ว

เพียงนี้เจ้า

็นรึว่า ข้าซื้อของเข้าเรือนมากมายเพียงใด อี

แล้วเงินนั่นยังเหลืออยู่อีกหรือไม่ เจ้

แบ่งเอาไว้ใช้จ่ายต

ีแล้ว แต่ว่าบ่าวรับใช้ส

ลที่เคยอยู่ เจ้านายกระทำความผิด เลยต้องขายบ่าวไพร่ออกมาจนหมด พว

็ใจอ่อน

้าหลูคนคอยทำอาหารให้กิน กับทำความสะอาดเรือนให้อยู่ มีลุงจงอยู่ด้วยบ้านเราจะได้มีบุรุษอย่างไร ท่าน

วเดินของเขาได้ ดูหนักแน่

ริง

จะใช่เจ้าค่ะ ท่านแม่

ข้าค่อยถ

้าเดือนนางก็จะคลอดแล้ว ยามนี้มีคนเข้า

ว ยังมอบเงินเดือนให้ทั้งคู่อีกด้วย นางไม่อยากเอาเปร

อนข้ากับสามีหรือเจ้าคะ” หลูเพ่ยไม่

ที่เก่าของพวกท่าน ก็จ

หลูเพ่ยเห็นสองแม่ลูกอยู่ในเรือนหลังเก่าแค่สองค

านคิดว่า

หลูเพ่ยรีบ

คิดถูก

นางรีบหันไปทางสามี สายตาเหมือนอยากขอร

มาแล้ว นับเป็นบุญคุณอันใหญ่หลวง พวกเราสองคนต้องทำงานตอบแทนท่านอยู่แล้ว ไม่

งินเดือนก็อีกเรื่องไม่เกี่

ทั้งคู่ได้เข้าใจ ก่อนพาทั้งคู่ไปยังห้องพักด้านหลัง วันนี

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 1 : มารดาโง่ จนถูกไล่ออกจากตระกูล2 บทที่ 2 2 : ข้าบอกให้เจ้าตื่น หลี่เมิ่งเหยา !3 บทที่ 3 3 : ยืมกระโถนฉี่ข้างบ้าน4 บทที่ 4 4 : ข้ากำลังจะมีน้อง5 บทที่ 5 5 : แม่เจ้าโว้ย ! ข้ารวยแล้ว !6 บทที่ 6 6 : ฮูหยินเป็นคุณชายน้อยเจ้าค่ะ7 บทที่ 7 7 : พี่หญิงใหญ่บ้านข้าง ๆ เรามีคนกลับมาอยู่แล้วนะ8 บทที่ 8 8 : เจ้าจะเอ่ยออกมาทำไม ขายหน้าชะมัด9 บทที่ 9 9 : ยึดทรัพย์ตระกูลหลี่10 บทที่ 10 10 : อยากตายก็เข้ามาสิ11 บทที่ 11 11 : อี้เอ๋อร์นี่เป็นของขวัญพบหน้าจากพี่สาว12 บทที่ 12 12 : สามีที่ดีคือสามีใหม่นะท่านแม่13 บทที่ 13 13 : นางไม่ใช่คนดีเท่าใดนัก14 บทที่ 14 14 : หาที่ปลูกเรือนหลังใหม่15 บทที่ 15 15 : พี่หญิงใหญ่นางค่อนข้างจะร่ำรวย16 บทที่ 16 16 : ท่านอยากเป็นหนูลองยาของข้าหรือไม่17 บทที่ 17 17 : ไม่รู้ตระกูลจี้มอบความช่วยเหลือมาหรือไม่18 บทที่ 18 18 : ท่านแม่ข้าคิดว่าน้องสะใภ้สามไม่จริงใจกับพวกเราตระกูลหลี่19 บทที่ 19 19 : เห็นว่าพี่เหวินเซียวของเจ้าพิการ เลยส่งคนมาถอนหมั้น20 บทที่ 20 20 : กับคนข้าไม่เคยใช้ แต่กับสัตว์ได้ผลดีนักเชียวล่ะ21 บทที่ 21 21 : เจ้าหลินต๋าคนเลว กล้าฟ้องเรื่องนี้ด้วยรึ22 บทที่ 22 22 : ไอหยา ! ข้าเป็นพี่ชายแล้ว23 บทที่ 23 23 : ท่านแม่ข้าแค่อยากเล่นกับน้องชาย24 บทที่ 24 24 : อ๊า ! ท่านมองเห็นแล้ว25 บทที่ 25 25 : เฮอะ เจ้านายของเจ้าหลอกได้กระทั่งเด็ก26 บทที่ 26 26 : สัตว์เนรคุณกับน้องชายเนรคุณ เหมาะสมกันแล้วล่ะ27 บทที่ 27 27 : อุปกรณ์ฝึกเดิน 28 บทที่ 28 28 : ไอหยา ! เดินได้หนึ่งก้าวแล้ว29 บทที่ 29 29 : ว่าไปแล้วข้าก็เหมือนหมอเถื่อนจริง ๆ30 บทที่ 30 30 : เจ้าสั่งสอนข้าอยู่รึ ข้าแม่เจ้านะ !31 บทที่ 31 31 : ร่างจริงมันคือกบรึ32 บทที่ 32 32 : บิดาเจ้ายังไม่ตาย ที่ว่าการไม่ยินยอมหรอก33 บทที่ 33 33 : ท่าทางเจ้าเหมือนจะหาเรื่องแม่อย่างข้ามากกว่า34 บทที่ 34 34 : เอาของมีค่าออกมาให้หมด !35 บทที่ 35 35 : ฝีมือเย็บเช่นนี้ จะรู้เรื่องยาเล็กน้อยได้อย่างไร36 บทที่ 36 36 : ท่านจะมาล้วงความลับของจวนเสนาบดีหยวนหรือเจ้าคะ37 บทที่ 37 37 : ข้าไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องพิษ แต่ว่าข้าสัมผัสได้ว่ามันคือพิษ38 บทที่ 38 38 : ทำเช่นนั้นยาจะไม่ติดคอเอารึ..39 บทที่ 39 39 : คุณหนูมีปานสีแดงด้านหลังด้วยเจ้าค่ะ40 บทที่ 40 40 : นั่นไม่อดีตคู่หมั้นของเจ้าหรอกรึ41 บทที่ 41 41 : เถ้าแก่เนี้ยท่านทำการค้าแต่ไม่มีจุดขายของตัวเองรึ42 บทที่ 42 42 : คุณหนูหลี่ยาขวดนี้ข้าซื้อ43 บทที่ 43 43 : ยาดีคนย่อมพูดปากต่อปากอย่างแน่นอน44 บทที่ 44 44 : ฟิ้ว ! ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งมาตรงปลายเท้าของนาง45 บทที่ 45 45 : เสี่ยวหยวนเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง คนไหนมันรังแกเจ้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้46 บทที่ 46 46 : ข้าต้องแอบอยู่ในนี้จริง ๆ หรือพี่หญิงใหญ่47 บทที่ 47 47 : ป้ายจวนราชครูฮู่ขอรับ48 บทที่ 48 48 : ชาวบ้านที่ไหนจะเลี้ยงสุนัขจิ้งจอกคู่กับเด็กตัวน้อย ๆ เท่านั้นได้49 บทที่ 49 49 : หน้าตาหล่อเหลาเช่นนี้ยากที่จะลืมลงได้50 บทที่ 50 50 : เสี่ยวไฉแอบกลอกตา ข้ามีขน !51 บทที่ 51 51 : เสี่ยวไฉยามอยู่ในร่างมนุษย์เจ้าพูดได้หรือไม่52 บทที่ 52 52 : นำโลหิตของเด็กสองคนนั้นมาตรวจสอบด้วย53 บทที่ 53 53 : ท่านอาจารย์ท่านดูนางสิ54 บทที่ 54 54 : ท่านหมอหลวงบอกว่าเรารอดได้เพราะเลือดของเจ้า55 บทที่ 55 55 : เสด็จลุงหลานมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว56 บทที่ 56 56 : มอบสมรสพระราชทาน (จบเล่ม1)57 บทที่ 57 57 : ท่านแม่ข้าไม่อาจตัดใจจากพี่หานเฟิงได้58 บทที่ 58 58 : เสี้ยนจู่อย่างข้า ต้องฟังความเห็นเจ้าด้วยรึ59 บทที่ 59 59 : เจ้าไปสืบดูว่านางเป็นใคร60 บทที่ 60 60 : เรื่องของนางข้าไม่อยากรู้61 บทที่ 61 61 : คุณชายไม่ลองคิดดูใหม่หรือขอรับ62 บทที่ 62 62 : แขกจากต่างแดน เหตุใดถึงได้เชิญข้าเล่า63 บทที่ 63 63 : ข้าไม่ได้ชนพระชายาเสียหน่อย นางลื่นล้มลงไปเอง64 บทที่ 64 64 : คุณหนูฮู่เห็นกับตารึ65 บทที่ 65 65 : ยานี่ราคาแพงมากเลยนะเพคะ66 บทที่ 66 66 : เจ้าสุนัขชั่วพวกนี้ น่าจะสับพวกมันให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้น67 บทที่ 67 67 : พี่จือจือแอบอ่านของข้ารึ68 บทที่ 68 68 : เสี่ยวหยวนยังหน้าเอามุดหิมะเลย69 บทที่ 69 69 : บัญชีติดลบ 70 บทที่ 70 70 : หนานเอ๋อร์วางใจเถอะใบหน้านี้ของเจ้า ข้าจะรักษาให้หายเอง71 บทที่ 71 71 : ตุ๊กตาหิมะต้องปั้นด้วยมือของข้ากับเสี่ยวหยวน72 บทที่ 72 72 : น้องชายจากแคว้นหลู่ 73 บทที่ 73 73 : แป้งตลับนี้ไม่มียาพิษ74 บทที่ 74 74 : ท่านพี่นี่มันอี้เอ๋อร์75 บทที่ 75 75 : จุดพลุเร็วเข้า พวกมันจะบูชายัญแล้วข้ารู้สึกได้76 บทที่ 76 76 : อี้เอ๋อร์บอกว่าจำไม่ได้77 บทที่ 77 77 : พวกเราอยู่ที่นี่สุขสบายดี78 บทที่ 78 78 : เจ้าไม่ต้องมาเหน็บแนมข้า79 บทที่ 79 79 : เจ้าไปร่ำรวยมาจากไหน80 บทที่ 80 80 : ข้ากลัวท่านแล้ว81 บทที่ 81 81 : ข้าเห็นสุนัขจิ้งจอกวิ่งบนหลังคาจริง ๆ นะ82 บทที่ 82 82 : อ้อ ขุนนางชั่วรวมหัวกันสินะ83 บทที่ 83 83 : นางปลุกข้าตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน84 บทที่ 84 84 : สมควรตายจริง ๆ นั่นแหละ เช่นนั้นก็ไปตาย ๆ เสียเถอะ85 บทที่ 85 85 : ใครทำลายพรหมจรรย์ของข้ารึ !86 บทที่ 86 86 : ว่าแต่คนบนเตียงนั่นเป็นใครกันล่ะ87 บทที่ 87 87 : แมวก็คือแมว เจ้ามองยังไงว่ามันโกรธ88 บทที่ 88 88 : เสี่ยวไฉก็เหมือนคนในครอบครัวของเรา89 บทที่ 89 89 : ยาที่เกี่ยวกับภัยหนาวนั้นหาแทบไม่ได้90 บทที่ 90 90 : นางเป็นลมไปเมื่อครู่เพราะหิว91 บทที่ 91 91 : ข้าสังหรณ์ใจว่าหนึ่งลี้ข้างหน้า จะมีพวกคนร้ายซุ่มโจมตีข้าอยู่92 บทที่ 92 92 : อยากทำลายโฉมของข้างั้นรึ93 บทที่ 93 93 : วันนี้ข้าถึงต้องมากับนางด้วย94 บทที่ 94 94 : ไม่ใช่ขอรับ เรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือข้า95 บทที่ 95 95 : เมิ่งเหยาข้าขอโทษ96 บทที่ 96 96 : ท่านแม่ข้าจะต้องถูกเนรเทศไปเมืองหยางเป่ย ท่านอยู่ทางนี้ได้หรือไม่97 บทที่ 97 97 : นางไม่ใช่องค์หญิงแล้วรึ98 บทที่ 98 98 : อ้อ ถือว่าท่านแม่มีพัฒนาการ99 บทที่ 99 99 : อะไรของท่านแม่นี่ เห็นข้าก็ร้องไห้เลยรึ100 บทที่ 100 100 : ข้าคิดถึงเสี่ยวไฉมาก เลยอยากกอดมันหอมมันแค่นั้นเอง