เรารักกันไม่ได้

้ได้เนื้อได้ผลมากินและขายเพื่อยังชีพ กว่าจะจัดการเก็บมะม่วงเสร็จเกือบเที่ยง แต่ยังดีมีรถมารับผลผลิตถึงสวน

สมควร ไกลจากบ้านของเขาอยู่หลายกิโลเมตร ต้อมจึงไม่แปลกใจแม้แต่น้อย

มเปิดประตูรั้วและเชื้อ

ยู่จัง” ต้อม

ไม่เหมือนนายมีบ้านพ่อบ้านแม่ให้อยู่ เอ่อ ลืมถาม

ม่

มต่อ เพราะเป็นสิ่งอันอึดอัดพอสมควรถ้าต้องตอบคำถาม ว่าทำไมไม่มีเมียต้อมยั

ายไปเลยนะ ไปอยู่ไหนมา

สุดท้ายอยู่ท

ลายปี พอมีลูกเราเลยกลับมาอยู่บ้านด

ูกนายอายุเท

ียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ วันนี้ลูกชายคนโต

ต้อมเผลอความในใจที่เขาอยากได้และอย

กมีทำไมไม

อ่

เปลื่ยนเรื่

อ

นะ เราได้บอกเพื่อนๆ เขาด

หร

านาย เมื่อได้เจอนายแล้วทุกคนล้วนดีใจนะ คิ

แก่นี่” ต้อม

านี่แก่มากเป็นลุงแล้ว อี

มวัยนั่นแหละอย

าวันนี้ มาดื่มเหล้ากันก่

ันแล้วนิ” สมองของต้อ

ะนายจะได้เจอไง” อาคมแหล่สายตามอง อยากร

วยล่ะ คนอื่นตั้ง

เจอใคร คงเดชมีลูกช้านะตอนนี้น่าจะแปด

่ถา

มียเราเอาเหล้าม

แก้วเหล้าบนโต๊ะ ส่วนลูกชายของอาคม

กชายเราไง ไห

าคารยกมือไหว้ต

ได้ทันที ว่าลูกชายของอาคมนั้นน่

หม” อาคมอวยลูกต

้อมแค่พ

เทพกลัวจะไปทำสาวท้อง ไม่ใช่ไรกลัวเรีย

าไปยังในครัว แต่ก็ไม่พ้นสายตาของต้อมที่มอ

ม่ได้เลยนะ วันนั้นนายเมามากเร

่วก็ต้องหลิ่วต

ดย้อนไปแล้วอ

ตัวเองเห

้ ที่ห่างหายไปนานเมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้

่งได้เจอกันไม่นาน จึงมีการนัดกันไปดื่มกินบ้านของเขาเอง บางคนได้ไปบาง

นีไปไหน เขาจึงจำใจขึ้นรถไปและท้ายที่สุดต้องนั่งล้อมวงในวงเหล้า ภายในวงเหล้านั้

ดียวกันมือข้างขวายกแก้วดื่มทันใด รสชาติได้รับช่างบาดคอขม ดื่มและกลืนยากจนเกินไ

น” คงเดชที่นั่งใกล้ๆ ย

ลยทำให้ต้อมนั้นรู้สึกดีใจแต่ความร้อนเข้าสู้บริ

จับข้างศีรษะของต้อมโน้มมาใก

ดเพื่อนอีกคนที่หน้าตา จืดๆ พูดขึ้น

ขาเริ่มรู้สึกมึนหัวและอยากอาเจียน ต้อมจำเป็นต้องหยุดดื่มแล้วรีบลุกขึ้นไปยังหน้าต่าง ปล่อยอาหารออก

โบ้พยุงร่างของต้อมนอน

วเนื่องด้วยปวดหัวหนึบๆ อยู่เป็นช่วงๆ มารู้สึกตัวอีกทีเหมือนมีคนมาปลดเข็

เดชได้ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องไป ความไม่เข้าใจสับสนมาในหัวของเขา แต่ด้วยความเม

้านได้แล้ว” โบ้ได้เข

ื่อได้นอนพักนานพอสมควร จึงยังพอมีสติและร่างกายเริ่มฟื้น ต้อมพยุงตัวลุกขึ้นยืน

อาคมเดินเ

ไ

ับกัน เดี๋ยวไอ้

้วเปิดประตูออกเข้าไปนั่ง เพียงแค่นั้นต้อมก็หลับลงอีกคร

ด้แล้ว

ต๊ะ เขาผงกศีรษะขึ้นภาพตรงหน้าไม่ใช่หอพ

นเดิมนะไอ้ต้อม”

นี่ย” ต้อมพูดขึ้นด้วยความ

บกองกับพื้นโต๊ะ นายไม่รู้

ที่ปลุก เดี่ยวเราต้องกลับบ้

ช้าเรากับลูกจะเอารถไปส่งนายที่บ้าน

อ ก

้เร็วมาก เพื่อวามปลอดภัยของเพื่อนพ่อและตั

้อมมองหน้าเด็ก

อาถึงยังไม่มีลูกล่ะ” อาค

อาก็ไม่รู้นะว่าทำไมเหมือนกัน

รั

ายตาที่ไม่สามารถเบิกกว้างได้มาก มองไปยังรถคันนั้นจนหลับ