นิยายเรื่องนี้ เป็นข้าที่เขียน!

่อย ๆ ฟื้นขึ้นมาในตอนนั้นซีเฉินก็

จึงทำให้นอนซมไปอีกสองวัน โดยในระหว่างที่นางมีไข้สูงพระชายารั่วหนิงมาหาเรื่องน

่รับคำสั่งซีเฉินโดยตรงก็ไม่กล้าหย่อนยานเด็

ว่างซีเฉินกับเสนาบดีรั่วบิดาของรั่วหนิงเท่านั้น หลังจากนั้นซีเฉินก็ละเลยนางจนทำให้รั่วหนิงไม่มีบทบาทอันใดอีก แต่เพร

เถิด นางจะให้รั่วหนิ

ื่องของซื่อจื่อซีหลานบุตรชายของซีเฉ

นแต่ยังไม่พบหน้าเด็กน้อ

ๆ เมื่อจู่ ๆ เสียงเปิดประตูก็พลันดังขึ้นและคนที่ก้าวมาก็

ฟันขาว ดวงตากลมโตขนตายาวงอนเขาสวมชุดผ้าไหมหรูหรา บนศ

านผู้ดำรงตำแหน่งซื่อจื่อแห่งจวนซีอ๋อง บุตรชายคนเด

มื่อเห็นเด็กน้อย

ามรู้สึกตื่นเต้นอย่างท

ี้จะถูกออกแบบมาให้น่ารักขนาดน

ความอยากรู้อยากเห็น สายตากลมโตของเด็กน้อยส่องประกายระยิบร

ๆ นางยอบกายคารวะซื่อจื

ุการณ์ที่เกิดขึ้น นางหันมองเด็กน้อยที่เดินเข้ามา

านมาเยี่ยมข้

นจะกล่าวด้วยเสียงใสที

องครักษ์เหล่าว่าเจ้าตายแล้ว และตอนนี้เจ้าก็ไ

่างไม่อ้อมค้อม ดวงตาเ

ไม่มีในโลกจริง ๆ ด้วย นา

รือตา

มักจะกลับมาหลอกหลอนคน ข้าเลยอยาก

ายามเก็บอารมณ์ขบขันและยังค

ื่อ และข้าก็ไม่ใช่ผ

ดจบ เสียงเล็ก ๆ ของ

กว่าเจ้าถูกยาพิษน่าจะตายแล้วแต่กลับไม่ตาย หรือว่าเจ้าเ

องมองด้วยสายตาประเมิน และเมื่อมองนางชัดเจนสีหน้าของเด็กน้อยเ

์อย่างไรก็ยังคงเป็นเช่นนั้น หึ ไม่เห

นเองอัปลักษณ์ จื่อเม่ยแทบจะ

มีชีวิตแค่สองตอน แต่เพราะเป็นสตรีที่ตัวร้ายห

าพูดจาซี้ซั้วเช่นนี้ได

นดีว่าไม่อาจทำให้เด็กน้อยขุ่นเค

อกว่าข้าเป็นเทพเซีย

่าอนุจื่อกล่าวเท็จ จึงไม่ได้สนใจคำพู

ป็นปีศาจแน่ ๆ เสด็จพ่อยังบอกเลยว่ามีปีศาจเข

่อข้า ข้าคือเ

ยตาระมัดระวังจากนั้นจึงเอ่ยด้วยเสีย

้วยซ้ำ ครานี้กลับกล้าจ้องหน้าข้า เจ้าไม่ใช่อนุคนนั้

ียงนี้ เด็กน้อยมีความฉลาดเต็มเปี่ยมยังจับสังเกตได้ สมแล

็นแม่นมของซื่อจื

ะเจ้าคะ ไหนบอกว่าอยากมาเยี่ยมคนอย่

่นหัวคิ้วเล็ก ๆ ข

ยี่ยมนาง นางผู้นี้จะเป็นจะ

ตไปเลยว่าซื่อจื่อมากับผู้ใด เมื่อเห็นซื่อจื่อเ

ไม่ได้กล่าวทักทายแม่นม

น่าเคารพมีท่าทางใจดีย

ได้เกรงใจ คน

เสียง หึ เล

ปีศาจเช่นนาง เดี๋ย

ตามใจมาตั้งแต่เด็กเท่านั้น ยังให้ความเคารพแม่นมและยังสั่งสอนได้ดังนั้

คนเป็นลูกก็แล้วกัน นางต้องหาหนทางออกจากจวนนี้เพื่อ

ดว่า เอาล่ะการเดิมพันชีวิตของนางก