หงส์หวนรัก [Phoenix Return of love] 鳳凰歸來的愛

ด้วยเพราะร้านเครื่องประดับนี้ขายสินค้าแต่เฉพาะสตรีชั้นสูงและเชื้อพระวงศ์เท่านั้น เครื่องประดับมีค่

เหล่าสตรีชั้นสูงซึ่งเป็นบรรดาบุตรีของขุนนางทั้งหลายต่างก็ออกมาเที่ยวเล่นในเมือง ด้วยเพราะพวก

ากหลากหลายร้านที่มาเปิดใหม่ แต่ทว่าก็ไม่มีร้

รื่องประดับในร้านให

่นหยิบปิ่นหยกสีเขียวเพียงหนึ่งเดียวในร้านขึ้นมาเชยชม เช่นเดียวกั

เฟิ่งอี้หมายจะเอื้อมมือเข้าไปสัมผัส แต่ทว่าเสียงของเจ้าของร้านทำให

ก นำเข้ามาจากดินแดนมองโกล สั่งทำพิเศษจากช่างที่มีชื่อเสียงขอ

มงานเลี้ยงคืนนี้ ท่านจะต้องงดงามสะดุดตามากแน่ๆ เจ้าค่ะ” เฟิ่งอี้กล

งเฮากับไทเฮาได้อย่างไร งานคืนนี้ไทเฮา ไท่เฟยและฮองเฮาต่างเสด็จมาร่วมด้วย อย่าทำให้พระองค์ไม่พอพระทัย

อี้กล่าวเสียงอ่อนพร้อ

าง นางย่อกายคำนับอย่างนอบน้อ

เสียงหวาน ใบหน้างดงามเงยขึ้นมาเล็กน้อยส

าของลู่อ๋องทำให้สตรีครึ่งค่อนเมืองไม่น้อย ปรารถนาที่จะเป็นพระชายาเคียงกาย แต่ว่าย

ิ่งหรั่นหยิบขึ้นมา พอดีกับสายตาของลู่เฟยหลงที่เห็นเข้า เดิมทีเขาตั้งใจมาร้านนี้เพื่อหาซื้อป

รั่นและลู่อ๋องดีว่าเป็นอย่างไร ทุกคนต่างเล่าลือกันว่านางคือสตรีในดวงใจของลู่อ๋องและอาจกลายเป็นว่าที่พระชายาเอกในอี

ลง นางหลุบสายตาลงแล้วย่อกายคำนับอย่างนอบน้อม ชายหนุ่มปรับสีหน้าให้

ากเขาแต่งกายออกมาอย่างเรียบง่าย จึงไม่มีใครสังเ

ะทรงมา ข้าจะได้ชวนท่า

คำนั้นแฝงไปด้วยความเหยียดหยัน แต่ชา

ลงกล่าวด้วยสีพระพักตร์เรียบเฉย ก่อนจะไ

เสด็จพี่ ข้าอดชมเจ้าในชุดร่ายรำไม่ได้นัก” ลู่อ๋องเอ่ยเสียงหวาน เขาหยิ

ความเขินอาย “ขอบพระ

านั้นจองนางเอาไว้ แต่รอยยิ้มอันยินดีของนางช่างเจ็บปวดใจของเขายิ่งนัก ชายหนุ่มเดินหันหลังกลับมาโดยไม่หั

หยกที่ปักบนมวยผมของบุตรสาวคนโต ทำให้เฟิ่งฮูหยินยิ้มจนแก้มปริมองปิ่นปัก

ุรุษที่งดงามหล่อเหลา อีกทั้งยังมากด้วยความสามารถไม่แพ้ลู่เฟยหลงผู้เป็นรัชทายาทเลยสัก

ข้าล่ะนึกอิจฉาพี่หญิงไม่ได้จริงๆ” เสียงของบุ

เรือนของตนด้วยคว

บที่หนึ่งเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ขณะที่กำลัง

้าหันไปมองเฟิ่งเจา

ำลังโหมกระหน่ำด้วยไฟโทสะเป็นแน่ หากปลุกปั่นให้นางเกิดโทสะขึ้นมา ดีไม่ดีคนที่จะได้ไปร่วมงานเลี้ยงค่ำคืน

่า ปากหวานก้นเปรี้ยวเสียขนาดนี้ ไม่แปลกใ

ยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างด

เฟิ่งอี้สะใจยิ่งนัก นางเดินเข้ามาหมายจะจัดการสั่งสอนน้องสาวต

วจวนอย่างไม่มีจุดหมาย ทำตนเช่นนี้วาสนาก็คงมีได้แค่นี้ล่ะ ดีไม่ดีก็คงอยู่คนเดียวในจวนจนร้างตาย

ี้โกรธขึ้นมาเกรงว่ามารดาคงถ

ม่มีวันเอาชนะใครเขาได้หรอก “เก่งแต่ปากแบบนี้ และปา

ามร้อนรุ่มในใจดั่งไฟสุมทรวงทำให้นางโกรธจนแทบคลั่ง ในเมื

องแคว้นเหลียวเหนือจงโจว เหตุใดนางต้องคิดถึงสายตาของลู่เฟยหลงยามมองนางที่ร้านเครื่องประดับด

งแต่เยาว์วัย แต่ด้วยอายุที่ห่างกันค่อนข้างมาก เขาอายุมากกว่านางถึงเจ็ดปี ในขณะที่ลู่อ๋องอายุห่างจากนางไม่มากนัก ทำ

องนางนั้น ทำให้นางรู้สึกแตกต่างก

ี่จับสังเกตท่าทีของผู้เป็นนายเอ่ย ขณะที่นางก

เช่นนี้

าแค่คิดอะไรไปเรื่อยเป

ว “ท่านกำลังโกหก

าดเดาท่าทีไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดสิ่งใดอยู่ หากอีกฝ่ายมีเรื่องไม่สบายใจอันใดนางก็ไม่อยากให้ขบคิดเก็บปัญหาเอ

รั่นแสร

ีกว่าข้าได้อย่

ากอีกฝ่ายไม่อยากบอก

มีเรื่องใดข้าก็พร้อมรับฟังและเป็น

ของเฟิ่งหรั่นยิ่งรู้สึกหนักอึ้ง

นเครื่องประดับ ข้ารู

นางถามจิงเจียว จิงเจียวทำท่าทางขบคิด พ

แต่การกระทำของท่านอ

านก็คงมีข่าวดีตามมา” จิงเจียวเอ่ยพลางอมยิ้มน้อ

ได้เอ่ยออกมา

าอย่าพูดไร้สาระเลย มาช่วยข้าแต่งตัวดีกว่า” นางเบี่ยงประเด็นทันที

ดงามที่ซื้อมาจากร้านเครื่องประดับขึ้นมาควงเบาๆ ความรู้สึกในใจต่อผู้ที่เขาอยากมอบปิ่นนี้ให้มีมากเกินกว่าคำบรรยายใด

รัศมีของความอ่อนโยนออกมายามจ้องปิ่นปักผมสีเงินนั้น รองแม่ทัพหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ ลู่เฟยหลงหลงรักเฟิ่งหรั่นมานานแต่กลับไม่มีโอกาสได้บอกความรู

านเลี้ยงเริ่มแล้วนะพ่

งต้อนรับนี้เป็นพระเสาว

แม้ว่าลู่เฟยหลงจะไม่ต้องการให้จัดงานแบบนี้อย่างสิ้นเปล

ง แต่เขาก็ดีใจยิ่งนักที่จะได้เห็

ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเขาต้องการเห็นสีหน้าอันสิ้นหวังยามเห็นสตรีที่อีกฝ่ายหมายปองสนิทสนมกับตนเอง สายตาของลู

ที่งดงามของนางไม่ แต่เป็นฐานอำนาจของครอบครัวนางที่จะหนุนนำเขาในอนาคต ลู่เฟยหลงต้องออกรบบ่อยๆ ไม่มีเวลาสนใจงานร

ไม่ขาดกาย แต่ทว่ากลับ

ี่สามารถใช้อำนาจของตระกูลบิดาซึ่งเป็นอัครมหาเสนาบดีและกุนซือคนสำคัญเป็นฐ

รหนุนหลังนั้นสำคัญที่สุด อย่างไรก็ต้องหาทางแต่งงานกับเฟิ่งหรั่นให้ได้ แ

ไท่เฟยซึ่งเป็นพระมารดาของตน แม้จะมีตำแหน่งเป็นถึงไท่เฟย ในราชสำนักฝ่ายในซู่ไท่เฟยเป็นรองเพียงไ

น้อม มีเพียงมารดาของเขาเท่านั้นที่เขาทำเช่นนี้ นอกนั้น

านเครื่องประดับนั้นแล้ว หลังจากนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลับถูกลือลั่นไปในเพลาไม่กี่ชั่วยา

เท้าเฟิ่งแล้ว รวดเร็วเสียจริงนะ” ซู่ไท่เฟ

างควบรวมตระกูลของนางให้มาสนับสนุนเรา” ลู

ลา รอยยิ้มที