ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก

ที

แล้

้าเมืองทำให้ดวงตาสวยที่ยังคงมีน้ำตาซึมค่อย ๆ เปิดขึ้นช้า ๆ แสงอาทิตย์ยามเช

ๆ ความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านทั่วร่างกายท

ม ร่างบอบบางที่อยู่บนเตียงนอนค่อย

วเองด้วยความสับสนและงุนงง สายตาส่องสำรวจไปรอบ ๆ

ของเชียงเชียงสาวใช้ที่ติดตามมาจากตระกูลของตนเดินเข้ามาใน

ยรู้สึกเช่นนี้มานานนับสิบปีแล้ว แต่สิ่งแรกที่ทำและนึกถึง กลับเป็นบุตรชายอันเ

ู่ บนโต๊ะนั่นวางเปล่าทำให้หลี

ไป" หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินไปหยิ

ยและท่าทางที่ยังสดใส ไม่ได้ดูเศร้าสร้อยตามนางที่ถูกสามีเมินเฉยหลายต่อหลายครั้งต่า

ของคุณช

ฮูหยินฝันร้ายหรือเจ้าคะ แล้วจวนหลังนี้ก็ไม่ได้มีคุณชายเ

าวใช้ก็ยิ่งส

รือ แล้วตอนนี้เ

“ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วเจ้าคะ ทิ้ง

ามเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้กั

วจการที่มาจากเม

ฉินขมวดแน่นด

ึงดูประหลาดไป

ิดอย่างนั้นหรือ หรือว่านางหลับไปนานเพราะเสียใ

นี่รัชศกที่

ไห่ปีที่เจ

าอะไรนะ” อ้ายเฉินถามซ้ำ เพราะนั่นเป็นปีหลังจากนา

ี่เพิ่งแต่งงานใหม่

่างยินดีและบอกว่านี่เป็นวาสนาของนาง เพราะเจ้าเมืองเฉิงนั้นเป็นคนดีที่หาได้ย

ทั้งเก่งกาจทุกด้าน ทั้งยังหน้าตาดี และมีฐานะที่ไม่อับอ

้อฝันของนางก่อนจะตายหรือไม่ แต่นางจะไม่

ห้ข้าแล้วไปเอากระดาษกั

คงให้โอกาสให้นางได้เลือกทางเดินใหม่ บุตรชายจะได้ไม่ต้องสิ้นชีพไปเช่นนั้น ตัดสินใจเสีย

คันฉ่องคำตอบก็ยิ่งชัดทั้งหน้าตาและวิธี

ี่ดีมากมายแค่ไหน แต่นางคงรับคนดีขนาดนั้นเอาไว

่ทันใดนั้นเองนางก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ว่าโอก

งหยิบกระดาษพู่กัน เครื่องเขียนทั้งห้าขึ้นมา เพื่อเขียนจดหมายหย่าลงบนกระดาษขาว ด

เมื่อตื่นมาอีกครั้งราวกับได้ย้อนเวลา

ือเกิน แต่บัดนี้มันช่างแตกต่างกันยิ่งนัก เพราะนางมิได้ทำเช่นนี

ท่านอีกต่อไป ข้าจะกลับไปหาครอบครัวของข้า ข้าไ

จที่มั่นคงและเด็ดเดี่ยวตัวอัก

ลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง และหันไปเก็บของใช้ส่วนตัวเพียงไม่กี่ชิ้นที่จำเป็น โดยไม่ได้ส

ึงก้าวออกจากจวนที่เคยเป็นที่อยู่อาศัยของนางและหยา

ใหม่" นางพูดกับตัวเองด้วยความมุ่งมั่น และก้

่ไกลจากตลาดในเมือง นางรู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวดูสดใสและมีชีวิตชีวามา

ขอเพียงนางได้เริ่มต้นใหม่ ไม่ต้องใช้ชีวิตเป็นเพียงภรรยาเจ้าเมือ