ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก

ที

มากอดหลี่อ้ายเฉินด้วยความรัก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยทำให้นางรู้สึกถึงคว

ั่นเครือ "ข้าตัดสินใจที่จะไม่กลับไ

ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วลูก เจ้าไม่จำเป็นต้อ

ชุนอีก" นางพูดทั้งน้ำตา "ข้าไม่อาจทนความเย็นชาและก

ม่กลับไปหาหยางพ่านชุนอีกแล้ว ข้าทนไม่ไหวกับความเย็นชา

เฉินพยักหน้าเข้

จะเลือกทางใด อ้ายเฉิน ลูกไม่ต้องห่วง ทุกคนในครอบครัวนี้พร้อมจะอยู่เคี

บอุ่น หลี่อ้ายเฉินรู้สึกขอบคุณและผ่อนคลา

และยินดี พี่ชายของนางยิ้มออกม

ด้กลับมาบ้าน ข้าไม่อยากเห

็มเปี่ยม เมื่ออยู่ในจวนแห่งนี้นางจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป ควา

แข็งขึ้น นางรู้ว่าตนเองไม่ต้องเผชิญหน้ากับความทุกข์เพียงลำพังอีกต่

" นางพูดด้วย

ินรู้สึกถึงความสงบที่นางไม่เคยได้สัมผัสในจวนของหยางพ่าน

้บ้างแล้วผู้เป็นพ่อจึงเ

่างไรบ้

ย่างหลี่อ้ายเฉินต้องหันไปยิ้มให้กับคนเป็นพ่อบาง ๆ “ไม่เป

อไม่ว่าอะไรเจ้าอยู่แล้ว ท

ของชาวบ้านธรรมดา แม้จะมีร้านขายข้าวและโรงเตี

ู่กับบิดาและพี่ชายจึงไม่ถูกค่อนแคะมากนั

ินค้าต่าง ๆ บรรยากาศคึกคักและเสียงจอแจทำให้นางร

ลับไปจวนเจ้าเมืองอีกหรือ เป็นฮูหยิน ยามเจ้าเมือง

ิ้มบาง ๆ กลับไปเพื่อรักษาหน้าตาผู้เป็นส

ให้กับท่านเจ้าเมือ

้อยากเห็นหรือเอาเรื่องที่ได้รู้ในบ้านออก

งรู้ไม่ครบทุกคนเลยด้วยซ้ำ นั่นก็เพราะหยางพ่านชุนไม่ได้ประกาศออกไป เขาอยากจะคุยกับภรรยาของเขา

ังดีกว่าเสียใจตลอดไป เพียงแต่สวรรค์ก็คงไม่ได้เข้าข้างนางขนาดนั้น ตอนที่ออ

เฉินพยายามหลบหน้าอีกฝ่าย ขณะที่นางเดินผ่านแผงขายของในตลาด นางเห็นหยางพ่านชุนกำลังเดินตรวจตราการค้าในเมือง เขาดูสง่างามและเคร่งขรึม แต่สายตาที่มองมา