หมาป่าในกำมือนายแสนดี ภาค 2

สูญเสียคนในครอบครัวไปอีกคนหนึ่ง ความรู้สึกเจ็บปวดทรมานจนเข้าไปในกระดูกผมจดจำมันได้ดี ร่างกายของผมอิดโรย พยายามฝืนดวงตาให้เปิดออกชำเลืองมองดูบาดแผลบนตัว เลือดที่ไหลออกมาจากไหล่ด้านซ้ายมันไม่ได้ทำให้ผมร

้

นขอ

ณะที่ขยับตัวความรู้สึกเจ็บจี๊ดพลันแล่นขึ้นมาที่บริเวณแขนด้านซ้าย เมื่อมอ

พระอาทิตย์กำลังถูกบดบัง หางตาเล็กหันกลับมาสำรวจรอบห้องก็พบว่ามันคือห้องของเขาเอง เหตุการณ์เมื่อค

น...เป็นช่วงดึกของอีกวันแล้วงั้นเหรอ”

กลับพบเพียงความว่างเปล่า ‘หรือว่าจะ

ะเดินลงมาดูที่ห้องครัวก

ารอบบ้านเปิดดูห้องนู้นห้องนี้และร

านะ รถก็ยัง

แต่ปลายสายไม่มีการตอบรับใด

้องนั่งเล่น เสียงนั้นทำเอาผมตกใจจนสะดุ้งโหยง น่าแปลกที่ม

งตามเสียงก็ต้องชะง

่ะ เขามาอยู่ในบ้

้วยความหวาดระแวง ก่อนจะคว้าปืนที่เหน็บไว้ข้างเอว

หาคนตัวเล็กทั้งที่ยังไม่ตอบอะไร สีหน้าของเขาเรียบนิ

” เรย์ค่อย ๆ ถอยออก

่าไม่มีอาวุธ พลางมองจ้องไปที่เรย์ด้วยสายตาไม่ประสงค์ร้าย คนตัวเล็กห

เล็กออกมาอย่างแผ่วเบา เขายังคงก้าวเ

ดำสนิทด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ดวงตาสีน้ำเงินจดจ้องอ

รื่องพ่อไ

รู้อ

ตาที่คาดหวัง คนตัวสูงไม่อยากโกหกเรย์อีกต่

ล่าวที่นิ่งเรียบ ทำให้เรย์ตกตะลึง

จริ

มีท

ี่!!! ม

รามที่บอบช้ำนั้น ตัวสั่นเครือ สายตาเบือนหนีจากคนตรงหน้า ก่อนจะผลักคนตัวสูงให้หลบแ

บางขาดสติไปแล้ว ร่างสูงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งต

ฮึก.

กมา เขากำลังเสียใจอย่างหนักจนคุมตัวเองไม่อยู่ แต่ด้วยท่าทีขอ

ยียบเท้าคนที่กอดจากด้านหลังซ้ำ ๆ ทั้งยังกระทุ้งศอกแหลมเข้าที่หน้าท้องหลายครั้งจนคนตัวสูงต้

ุด!

ุดการกระทำของเรย์ได้ ดูเหมือนเรย์จะไม่ส

คที่ฟังดูจริงจังดังมาจากข้างหลัง คนร

k Lu

แต่ช่างเถอะ เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล

เดิม เรย์ยังคงดิ้นไม่หยุด เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากั

เหมือนเคย เรย์กำลังสูญเสียความเป็นตัวเอง เขากำลังกลัว

องดวงตาที่เผยความรู้สึกทรม

าง คนร่างเล็กศีรษะแนบซบกับอกกว้างของเขาทำให

้ทำไมลูคัส!!!” มือเรี

ึ้นจับล็อกมือเล็กทั้งสองไว้ด

เลย ฉันไม่เหลือใครแล้วลูคัส!!!” เรย์พ่นประโยคยาวออกมาด้วยความโมโ

บปวด เขาเองก็รู้สึกผิดที่ไม

งมือเรียวไว้บนแผงอกกว้างที่เสียงของหัวใจเต้น

่มีข้อแก้ตัวใด ๆ เขาทำ

นเกลียดนาย!!!” คำพูดของเรย์ทำให้ผมเจ็บลึกภายในใจยิ่งกว่าเดิม ผมกลัวว

ย์ทำให้หัวใจของผมแทบแหลกสลาย ผมไร้เรี่ยวแรงจ

ติกาลยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของเรย์

นเห็นแก่ตัว! ไปให้พ้น อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” เรย์พูดประโยคยาวเหยียดด้วยน้ำเสี

คัสเปล่งออกมาได้เพียงความคิด สถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไป

lk

ผมเห็น และผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าต้องพูดประโยคนี้กับเขา แม้ผมจ

ออกมาอย่างจริงจังแม้ตัวและ

่ากำลังถูกรังเกียจ ก่อนที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไป จากใบหน

้าม ลูคัสเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิม ผมถอยหลังจนติดเข้ากับกำแพงบ้าน เขาเข้ามาใกล

าทั้งน่ากลัวและไม่น่าไว้ใจที่สุด คนร่างบางคิ

างแขนของคนตัวสูง หมุนตัวหลบออ

ง!

ปัดปืนบนมือคนตัวเล็กตกลงพื้น เรย์วิ่งคว้าหยิบปืนขึ้นมาได้ แต่คนร่างสูงก็จับล็อกแขนทั

เสียงดุเข้มหนักแน่นของลูคัสพร้อมกั

รของนาย ฉั

ฉันก็เหมาะกับการทำเรื

.

จ้าของนัยน์ตาสีรัตติกาล ดวงตาเล็กสั่นระริกเพราะคำพูดของ

่างเล็กที่แขนทั้งสองยังคงถูกตรึงเข้ากับกำแพง แม

แล้วฉันจะเลิกเก

คนตัวเล็ก เรย์พยายามเอียงใบหน้าหลบไม่ให้โดนริมฝีปากแต

้ายว่าอ่านใจของเรย์ได้ พร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์เชือดเฉือนคล้ายจะสังหารเหยื่อก่อนโน้มตัวเข้าหาคนร่างบางอีกครั้ง เรย์ยังคงพยายามหลบสัมผัสจากริมฝีป

่ยอมผ่อนแรง ริมฝีปากที่เย็นเฉียบกลับเลื่อนลงมาสัมผัส

งมือ เขาต้องท

ั้งโวยวายเสียงดัง ขาเรียวยาวพยายามถีบเข้าหาคน

k Lu

ผมเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่เค

่ไม่รู้ที่ผมรู้สึกไม่อยากสูญเสียเรย์ไป ถ้าผมเลือกได้ ผมก็ไม่อยากที่จะไปจากเรย์ ผมอยากปกป้อ

ล้ใครได้ผมรู้ตัวดี ทุกอย่างมันผิดที่ผมเอง ความรัก

ป็นแค่คนที่ไม่เค

ปัง

กใส่ลูคัส เมื่อเงยหน้าขึ้นมอ

อ่างน้ำ ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและสัมผัสจากลูคัส เรย์รีบล้างสิ่งสกปรกเหล่านั้น

ตายไปในที่สุด เรย์ยังคงแสดงความอ่อนไหวและแอบส

หยดเลือดเปื้อนบนพื้นบ้านส่งกลิ่นคาวคลุ้ง เรย์พึมพ

พ่ออยู

ก

ื

นขอ

กดโทรออกหาเรย์

รย์กลับหายเงียบไป ไม่อ่านข้อความ ไม่รับโทรศัพท์ เขากำลัง

ตูออกมาจากห้องเ

แขวนไว้ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจาก

จะไป

ธามพูดอ้อนวอนเจค พร้อมสีหน้าที

าทั้งคู่รู้สึกหวาดระแวง และไม่ปลอดภัย ซึ่งผมเองก็เป็นเหมือนหัวหน้าของพวกเขา ตอนนี้คาร่

ง เลือดไหลซิบออกมา ตอนนี้เขาไม่ส

.0

ิ

มสั้น ๆ ที่ถู

ีบกดโทรหา

ียงให้เป็นปกติแม้เมื่อเปล่ง

ไหนมา ทำไม

ม่ต้องมารับหรอกครับ ยัง

ร้องไห้” เสียงของเรย์ไม่สดใสเหมือนทุ

เรย์กดตัดสายไป นี่เป็นคร

่’ เจคใช้ความคิด ความกังว

ครืด

รศัพท์โทรออกหาพ่ออัตโนมัติหลายร้อย

ลับมานะคร

ผมรออ

มไม่รับส

ก พ่

ะไม่แกล้

ไม่ดื

ผมอยู่หรือเปล่า ก

.ผมคิด

ทำให้ผมเป็นห

า...จะไม่ทิ้

ันแล้วน

งกลับมา

พ่อ...พ

นใจของเขากำลังถูกรื้อฟื้นอีกครั้ง

สึก ในก้นบึ้งของจิตใจ น้ำตาไหลลงหมอนจนเปียกชื้นพลางมองจ้องโทรศัพท์ และภาว