หมาป่าในกำมือนายแสนดี ภาค 2

อน ณ สว

ื่อน ๆ ในสนามเด็กเล่นแต่เพื่อน ๆ กลับวิ่งหนีพร้อมท่าทีที่คล้ายกับว่ากลัวเขา เพราะสีดวงตาของเข

งกริ

เพื่อน ๆ กำลังวิ่งกรูไปที่รถคันนั้น ด้วยความสนใจเขาหันไป

วย ผมของเธอมีสีดำขลับยาวสวยตัดกับผิวขาวเนียน เด็กน้อยทำท่าทางน่าสงสารพร้

ิงเมื่อคุณแม่ตอบรับ เธอจู

หันไปบอกกับคุณลุงคนขาย เขาสบตากับเธอ

งเขามองจ้องเธอและลูกไม่หยุด คล้ายกำลังให้ความสนใจบางอย่า

มันคงพบเจอได้น้อย" พ่อค้

บนโลกใบนี้เท่านั้น" โรร่าตอบเสีย

ับ" เรย์ถามด้วยความสงสั

ิงสาวนั่งลงข้างลูกของเธอ พร้อมชี้ไปที

พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะหัน

นจะละลายแล้ว" เด็กน้อยพยายาม

ออก เด็กชายตัวน้อยล้มเข้าหาแม่

ฉีกยิ้มหวานให้ลูกชาย จูบลงบนหน้าผากเล็กนั้นอย่างอ่อนโยนก่อนจะยื่นไอ

ตลอดทาง เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่

้นเหรอครับ" เรย์ถามเส

นั้นล่ะ" เธอหั

บ" เด็กน้อยฉีกยิ้มหวานให้กับคุณแม่ ทำเอาคนเ

วเธอก็ส่งยิ้มหวานให้ลูก

รับ” ดวงตาสีน้ำเงินที่บริสุทธิ์ม

ก ๆ จ้ะ” เธ

นไม่อยากเล่นกับผม” เด็กน้อยพู

เด็กดีจะต้อง

เยอะ ๆ” ความสุขเล็ก ๆ ของเด็กน้อย เพียงแค่มีไอศกร

ันไปทักทายเมสันที่เดิน

หันไปมองตามแม่ วิ่งไ

สันอุ้มลูกชายขึ้นบนแขนแกร่ง

ากชูไอศกรีมขึ้นสูง เขาอมยิ้มเ

ให้กุมมือของคุณแม่ไว้ และไปนั่งอยู่บนตักของพ่อ แต่ทั้งคู่แกล้งผม...เมื่อช่างกล้องกดปุ่มถ่ายภาพ รูปที่ออกมา

ะกลับเข้าบ้านพร้อมกับอาหารที่น่ากินเสมอ คุณแม่โรร่าจะอยู่กับผมเสมอ เธอมักจะปลูกดอกกุหลาบสีน้ำเงินอยู่ใ

ีต่

รับส่งของโรงเรียน เดินกลับเข้ามาในบ้านร้องหาพ่อแม่ขอ

พ่อของเขาได้รับบาดเจ็บ หน้าท้องของเขาถูกแทงด้วยบางส

อย่างอิดโรย เรย์ตั้งสติได้ก็

องผมด้วยครับ ฮือ” เรย์ร้องไ

พยา

อ” ผมยืนอยู่ข้างเตียงของพ่อที่ได้รับการช่วยเหลือได้ทันท่วงทีและอยู

บบนี้ทำไมผม

ิ่งกว่าคือการที่พ่

ครับ พ่อโกหกผม

งผมแน่น ผมร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจโดย

ดูเธอก่อน” พ่อได้แต่ส่ายหัวก่อนจ

ู่กับพ่อ เราจะไ

ม่เข้าใจ ฮือ” เรย์ยังคงโ

ผมไปหาแม่ได้หรือ

ช่ไหม ทำไม

ล้ว ไม่ต้องย้ายโรงเ

อค

ห้ แล้วถามถึงแต่โรร่

ูดถึงแม่อย่างน

.ไม่ได

แม่บอกว่าแม่รักผม

อ่อนแอต่อไปเ

จะกลับมางั้นเหรอ ช่วย

ธอซะ นี่คือค

และไม่มีครั้งไหนที่ผมพูดถึงเธอ หรือแสดงความอ่อนแอ...แล้วผมจะไม่ถูกพ่อดุด่า ยิ่งพ่อตั้งใจทำแบบนี้

องเก

พ่อของผมกระชากดึงตัวของ

แค่ขอดูหน้าเธอ ผมสัญญาผม

แม่ไปจากมือของผม เขาหยิบไฟแช็กขึ้

อะไร หยุ

้านหลังนั้นอย่างแรง จนผมล้มลงแ

ย่าทำลายมันนะครับ” ผมจำได้ดี ในตอนนั้นผมร้องไห้แทบขาดใจ แต่เสียงของผมย

มทุกอย่าง ภาพถ่ายครอบครัวเป็นรูปถ่ายเดียวที่ผมมี รูปถ่ายเดียวที่ผมไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้ มันค่อ

กล่าวลาคนที่รัก ผมไม่สามารถรักษาสิ่งที่รักได้ ผมอ่อนแอและทำได้เพียงร้องไ

ของแม่ตลอดไป ผมยังไม่ได้ทำมันเลยนะครับ ถ้าผมมีโอกาสเจอแม่อีกครั้ง ผมจะกอดเ

าจะไม่มีวันทิ้งเรย์ไป” พ่อโน้มตัวเข้ากอดผม พร้อมพูดประโยคหนึ่ง ผมโกรธพ่อมาก

ด อยากจะเจอแม่อีกสักครั้ง ผมในตอนนี้...เหนื่อยมากเลยครับแ