หมาป่าในกำมือนายแสนดี ภาค 2

โบราณแ

งการพูดคุย ถูกตะเบ็งถามเสียงดังลั่นปราสาท ตามมาด้

กสองตัวจับล็อกแขนทั้งสองข้างของเขาให้อยู่ในท่าคล้ายกับการถูก

น้าไม่สำเร็จเขาเลยโดนบทลงโทษไปด้วย คนเจ็บเงยหน้าขึ้นตอบเขายังคงยืนยันคำเดิ

คงปล่อยหมัดใส่หน้าและท้

ล

็ปรากฏตัวออกมา มือหนากำหมัดแน่นซัดเข้าไปยังใบหน้าของคนที่กำลังทำ

ั้นเหรอ” แวมไพร์ตัวอื่นพูดขึ

ือจากวิลเลียม หันไปตอบแวมไพ

งบาดแผลบนแขนขวาของลูคัส มันเป็นรูเหวอะและรอบ ๆ บาดแผลนั้นยังถูกเผ

ก้าอี้สีทองอร่าม สวมใส่ชุดคลุมสีดำยาว ใบหน้าของเธอมีรอยเส้นสีทมิฬยาวดูน่ากลัว ลูคัสหยิบผ้าสีดำที่คลุมทาบสิ่งของบางอย่างก่อนจะสะ

ปลายนิ้วมือขึ้น มันเคลื่อนเข้าหาเธออย่างเชื่

พียงเสี้ยววินาทีในการเคลื่อนที่อันรวดเร็วของเธอ ทำเอาลูคัสหลบไม่พ้น หญิงบนบัล

งใดมาเล่า” เธอกล่าวต่อ พลางหางตาก

กลับเสียงเรียบ ยกมือ

่เป็นไร” เพราะความเอ็นดูในตัวของลู

ิจกล่าวถามพร้อมมองหน้าลูคัสอย่างเอาเรื่อง วิลเลียมเห็นลูคัสเงียบไป ในตอนแรกเขาเองก็คิดว่ามีเพียงตน

่าควรไปตามของชิ้นอื่นเถอะ

ำคัญ” เมื่อฟังคำของโจนาธาน วิลเลียมหันไปสบตากับเพื่อนสนิทของตนเองทั้งที่เขาก็รู้ว่ามันคือความจริง และเป็นความจริงที่เข

จ แต่ว่าครานี้กลับเป็นหนุ่มรูปงามของข้าที่ทำภารกิจสำเร็จ เห็นทีข้าคงจะต้องลงโ

ามเอง” ธีโอดอร์กล่าวขึ้นเมื่อเห็นทุก

ามอดทน” ญาณิณหันไปตอบรับธีโอดอร์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง และความบ้าอำนาจซึ่งแส

ไม่มีทางทำผิดต่อเรย์ ไม่มีวันทอดทิ้งเรย์ให้อยู่เพียงลำพังในสภาวะที่เขาอ่อนแอ บาดแผลเป็

่ได้กับความรู้สึกผิดของ

.0

ิกาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยม

ร

ว้าจับโทรศั

่งครั้ง คนปลายสายก็ตอบรับด้วย

ะไรฉันหน่

์ไม่รู้จะพึ่งพาใครแล้ว

นขอ

ี่หน้าบ้าน ผมปิดบ้านเสร็จพอ

ตัวเอง ผู้ชายในชุดสีดำทั้งตัวเปิดกระจกรถเลื่อน

อผมขึ้นมาบนรถ คน

ผมตอบกลับในขณะที

ครั้งนั้นที่ฉันโดนลักพาตัว นอ

ับมา ทำเอาผมคิ้วย่นเข้าหากัน ผมไม่อยากเชื

ใหญ่สัมผัสวางบนไหล่ของผมใน

พ่อกับผม ทำไมเขาไม่ทำมันซะ มันช่างต่างกับตอนนี้ ความคิดของผมกำลังตีกัน แต่มีเรื่องหนึ่งท

เกิ

งเละเทะ พื้นที่ตรงนี้ถูกเจ้าหน้าที่ตำร

ั่วบริเวณ ผมวิ่งเข้าไปใกล้รถพยาบาลที่เจ้

่อ

ได้ไหมครับ” ผมจับข้างรถ

” เสียงของนายตำรวจท่านหนึ่งดังม

ำรวจมองมาด้วยสีหน้าแปลกใ

งเป็นพ่อของเธอหรอก” คุณตำรวจท่านนี้ ผมคุ้นหน้าและนึกขึ้นได้ว่าเ

ไม่เห็นเขาเลยงั้นเหรอ” ผมยังคงพูดถึงพ่อเส

รืด~ เสียงโ

นในพื้นที่กั้นเขต ทุกคนมองตามเ

ปหยิบโทรศัพท์ที่อยู

a call

คงไม่ได้โกหกสินะ’ คุณตำรวจมองหน้าจ

พท์พ่อของผมลงในถุงปลอดเชื้อสีขาวขุ่น ความรู้สึกเศร้าใจกว่าเดิมก็พลันเกิดขึ

ก็มาพบฉันที่สถานีตำร

่อของฉันเขายังไม่ตายใช่ไห

นหวังมาก’ เวเฟียสสบตากับเรย์ก็พอมองออก

ามหลังเรย์ออกไปจากจุดนี้ หางตาของเวเฟียสยังคงมองจ้

.0

lk

ดไฟมืด และเงียบสงัดคล้ายกับไม่มีคนอยู่ แต่รถของพ่อเรย์ยังจอดสนิท ผมกดโทรหาเรย์...แต่เขาก็ไม่รับสาย เลยคิดว่าอาจจะหลับ

ผมก็ย่องเข้าบ้

้านมาผมก็รู้สึกถึง

มันมาทำ

มมองตามเลือดนั้นจนเห็นว่ามันหยุดลงที่หน้าต่

จนายม

งก็เห็นเรย์เดินลงจากรถคันนั้น เรย์พูดอะไรบางอย่างกับคนขับซึ่งผมเห็นหน้าของ

ั้นลอยถูกเปิดออก แสงไฟจากเสาไฟหน้าบ้านส่องลอดทะลุเข้ามาในตัวบ้านคล้ายมั

ยงตอบรับกลับ เรย์เดินย่องเบาก้าวเท้

นว่า...ผมรู้สึกถึงจิตสังหารบางอย่างมาอยู่ด้านหลังของผมแทน เสียงของชายหนุ

มตกใจมาก เป็นเขาที่

่เคยสอนเขาใช้ปืนเลยสักครั้ง ผมมองสำรวจคนตรงหน้า เรย์มีส่วนสูงที่ดูแป

ว่าเป็นคนร้ายซะอีก” เรย์เดินกลับล

นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตั้งแต่ผมเข้ามาในบ้านก็ไม่ได้กลิ่นพ่อของเรย์แต่

บมาตอบนอกจากรูปร่างที่เปลี่ยนไป คำพูดของเขาก็

ปไหนกับใครมา” สายตาของผมยังค

ี่ผมจ้องมองที่คอของเขา เรย์ตอบกลับพร้อมดึงคอเสื้อขึ้นปิด

์พยายามเบี่ยงตัวหลบจากผม แต่

อบกลับเสียงเรียบ จ้องหน้าผมด้วยสายตา

ล้ว” เรย์พยา

ร้ายเรา แล้วรอยที่คอฝีมือใคร” มืออีกข้างของเ

กมา เขาปิดบังอะไรผมอยู่ ผมไม

อ้ลูคัสบนตัวของ

อบ

lk

ลับด้วยความไม่พอใจ ผมไม่ชอบท่าทีแบบน

ดว่าพี่เจคจะรู้เรื่องที่ผมยังไม่ได้บอก ผ

งิด” พี่เจคพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นกว่าเดิม นี่เขาเป็น

งทำให้ผมเจ็บ มือหนาบีบแขนของผมแน่น

องผมถูกล็อกแน่นโดนจับยกขึ้นเหนือศีรษะด้วยมือเดียวของพี่เจค เขากำลังจะขึ้นคร่อมบนตัวของผม แม

ไม่ชอบมากที่สุดก็คือ การโดนทับที่ เรย์ต้องเป็นของพี่คนเดียว” พี่เจคปล่อยมือของผมให้เป็นอิสระ เขาถอดเสื้อของตนเองเผยแ

ทำไม พี่บ้าไปแล้วเหรอ” เขาไม่รู

้า!!! ก็เ

คงขึ้นเสียงใส่คนบนร่าง ปมคิ้วขมวดแ

มปากกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาดุดันนั้นจ้องมองผมก่อนที่คนร่างสูงจะโน้มตัวลง ใบหน้าหล่อมุดซอกไซ้คอขอ

บ” เรย์ดิ้นไม่หยุด น้ำเส

ไม่สนใจคำพูดของผมเลย ผมทำได้เพียงร้องไห้ปล่อยไป

ย์กำลังจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ เมื่อได้สติเจคจึงรีบปล่อยเรย์ให้เป็นอิสระ

ียกเรย์เสียงแผ่วเบา ยื่น

นเดียว” เรย์ปัดมือข

งคนร่างบางให้นั่งลงบนตักกว้างของเข

บจับริมฝีปากเล็กไม่ให้หลบหนีได้ เมื่อดวงตาทั้งสองประสานกัน เรย์ก็รู้ตัวว่าอาจถูกจูบแต่

ะริมฝีฝากออกแม้คนตัวเล็กจะยังคงดิ้นและขัดขืนเขาอยู่ มือเรียวจับลูบพยายา

อมรับว่าจูบจากเขามักทำให้ผมอ่อนแรงอยู่เสมอ ผมรู้ดีว่าหากไม่หยุด

มริมฝีปากแน่นสนิทไม่ยอมให้เจคจูบลึกซึ้ง

คทำสีหน้าจริงจังพร้อมน้ำเสียงดุ แขนหนารวบก

lk

กันแน่ ผมค่อย ๆ ปล่อยเรย์ให้เป็นอิสระ เรย์นั่งนิ่งไม่ได้ขยับลงจากขาของผม ดวงต

แล้ว ฮึก ฮือ” เรย์ร้องไห้ออกมา คนร่างบางโน้มตัวเข้าหาผม แขนเรียวกอดเอวหนาของผ

รแล้ว” น้ำตาของเรย์เปียกช

่างจากเรย์เพียงสองวันแต่กลับเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นก

าผมไม่ห่างจากเรย์เลยคงจะดีกว่านี้ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นสบตาอย่างมีความหวัง มือหนาสัมผัสลูบไล้

นแบบนี้มาก่อน เขากำลังหลงทาง เขากำลังสับสน

ายเขา ผมจะเ

ึ่งจับลูบศีรษะของเรย์อย่างเบาม

พี่อย่าเพิ่งทิ้งผมไปได้หรือเปล่า” เรย์หลั่งน้ำตาออกมาอย่างหนัก น้ำเสียงที

้ข้าง ๆ เรา ร้อ