อมตะรักเหนือกาลเวลา

ที่โรงพย

" อาการของโอเชี่ยนดีขึ้นเล็กน้อย เขาเอ่ยบอกพยาบาลสาวอย่า

ณโอเชี่ยน ออกวันไหนก็

ชี่ยนจึงอด

อใครเห

ค่ะ แต่เท่าที่จำได้เ

จะเป็นเจ้านายของเขาอี

ำไมเขาต้องทำด

ยนกล่าวตอบพยาบาล ใน

แต่คนในครอบครัวกลับไม่โท

ได้หายจากบ้

น. ณ บ้านข

หน้าบ้านของตัวเอง มองจากภายนอกนั้นเงียบสงบ เมื

่เคยห่วงใยผม ที่ตั้งใจกลับมาที่นี่เพราะผมเอ

ี่ไม่บาดเจ็บก่อนจะเดินลากกระเป๋าลงมาชั้นล่าง หางตาเหลือบมองไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวาง

นให้" กระดาษแผ่นสีขาวอยู่บนมือเรียวที่เริ่มสั่นเท

แล้ว พวกเขาไม่ต้องการผม ทั้งที่เป็นผมที่คิดจะหนีจากพวกเขาไปแต่เป็นพ

่นลงบนฝ่ามือทั้งสองข้าง

หน้าค่อย ๆ เปื่อยยุ่

ั้นที่ผมต้องการ ทำไมถึง... ฮึก” โอเชี่ยนกำกระดาษจนยับยู่ยี่โยนมันทิ

อความรักจากพวกค

Resta

ับของไปจากมือขวาของโอเชี่ยน ในขณะที่มือซ้ายของคนร่า

ุณที่เป็นห่วง" โอเชี่ย

ที" หญิงส

ขอคุยธุระก่อน" โอเชี

บมาทางสถาปนิกหนุ่มที่เข

นจะเชิญเขาม

ิกหมุนหน้าจอโน้ตบุ๊กมาทางเจ้าของเส้น

ับ" โอเชี่ยนหมุนหน้าจอกลับไปพร้อมกับภ

ุณรีบย้ายมาแบบนี้จะดีเหรอครับ" สถาปนิกกล่าวถาม เพราะ

นได้ค

่บ้านหลังนั้นอีก บ้านที่มีแ

ทางเราจะทำออกมา

คุณค

หรือเมนูใหม่บ้างไหมคะ" พนักงานแคชเชียร์ของร้าน

แล

กษา ส่วนเมนูใหม่พรุ

ทราบ

.3

นักงานส่งของคนหนึ่งเดินมาที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ทำเอาคนในร้าน

ครู่

นที่ง่วนกับการจัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับพรุ่งนี้อยู่ ก็ต้อ

ยครับ ทางร้านแจ้งว่าสะดวกจั

ไซซ์เตียงถูกเปลี่ยน

่รับของได้หรือเปล่าครับ" โอเชี่ยนคิดว่าน่

กของผมเลยไม่อย่างนั้นผมโดนไล่ออกแน่

ดูน่าสงส

เอ่อ...ก็ได้ครับ" โอเ

อ่อน แม้จะรู้สึกอึดอัดใจไปบ้

กประกอบไว้อย่างสมบูรณ์ มีหมอนใบเล็กและผ้าห่มครบชุด เขาลากกระเป๋ามาหยุดอยู่ที่ปลายเตียง รอเวลาปิดร้านช่วงเวลา 4 ทุ่ม เมื่อทุกคนกลับบ้านกัน

ชายร่างสูงยืนพิงรถมองไปที่หน้าต่างชั้นบน ไฟใ

ัวความ

ช้าขอ

น้าหล่อเหลาแม้เห็นแค่เพียงครึ่งหน้าก็ตาม มือใหญ่ดึงผ้าห่มคลุมบนตัวผม เคลื่อน

งแต่แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบเส้นผมสีชมพูและดวงตาสีฟ้าทำให้รู้สึกคล้ายถูกปลุก

ดังขึ้นหลังจากที่โอเชี่

ือเรียวรีบกดรั

มครับ ผมจะพาคนงานเข้าไปหลายสิบคน

นไว้คือสองสัปดาห์ไม่ใช่เหรอครับ

นี้ทุกอย่างกลายเป็นเข้ามาอย่างเร่งด่ว

สั่งให้เร่ง

เขาทำให้ผมอยาก

อบรับสถาปนิกโดยเร็ว หลังจากคุยสายเสร็จคนร่างบางรีบลงมาเปิดร้านก่อ

ิ๊

เมื่อมีคนเปิดเข้ามา โอเชี่ยนเดิน

้ชายร่างสูงผมสีแดง เขาสวมเชิ้ตสีดำกา

ึกว่าเคยเจอ

ลูกค้า... หน้า

ูงตอบกลับเสียงเรียบพร้อมเด

คือเด็กหนุ่มที่สวนสาธ

้วคิดออกทันที คนตรงหน้

ข้าโรงพยาบาลก็ไม

รับนักศึกษาครับ" โอเชี่ยนยื่นใบรายการอาหารใ

กษาสินะ’ เวเฟียสกระตุกยิ้มมุม

ลาเปิดร้านหรอกแต่ผมดันเ

อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเ

สีรัตติกาลเงยหน้าขึ้นสบตากับค

ะมีเมนูใหม่ทั้งที่ผมย

สักครู่

านจนเบื่อแล้วเลยอยากลอ

็นแบ

ู่ก็ตาม แต่ด้วยวัตถุดิบเหล่านี้พร้อมใช้งาน พนักงานได้ช่วยจัดเตรียมไว้เมื่อวานจึงเบาแรงไปเยอะ ค

ด์อบ หรือเม็ดมะม่วงหิมพานต์อบ 3 ช้อนโต๊ะ, น้ำมันมะกอก 1/4 ถ้วยตวง, เกลือ 1 ช

าเสิร์ฟอาหารด้วยตนเองมือเรียววางจานสีขาว หน้าตา

ของเขากลับถูกจับไว้โดยใครอีกคน โอเชี่ยนสะดุ้งเล็กน้อยเพ

ชี่ยนหันกลับมาตอบค

นจะพานายไ

ถึงต้องมาสละเวลา

ึงมือกลับ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน ต

ค่ะ" เวลาผ่านมาราวสองชั่วโมง จู่ ๆ พนักงานก็เปิดม่านตะโกนเข้าม

" หญิงสาวผายมือไปทา

านเองเหรอครับ มันเยอะม

ยุดอยู่ตรง

ปกับฉันด้วย" เขาพูดพร

ีแดงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เ

เขยิบถอยออก เขามองหน้าของคนตัวเล็กอย่างจริงจัง เสียงคำสั่งนั้นถูกเปล่งอ

้ว่าเป็นการทำอาหารที่มาราธอนคล้ายกับตอนแข่งรายการทำอาหารอย่างไงอย่างงั้น

ซีดอย่างกับไม่เคยโดนแสงแดด' โอเชี่ยนนั่งตัวเกร็งอยู่บนรถเบนซ์คันหรูโดยมีชา

ะรู้ตัว คนตัวเล็กก็รู

าหารในครั้งนี้ ผมเลยต้องมาด้วยแต่ดูเหม

ผมหลบสายตาของเขา

ใส่ใจกันขนาดนั้น แค่มาบริจาคของด้วยกันเท่านั้นเอง เขาทำให้ผมรู้สึกเกรงใจ

็นไร ผมเป

นายเ

็ใช่แ

ๆ นะคะ ผู้ป่วยดีใจมาก ๆ ที่ได้ทานอาหารของร้าน

่าวสวัสดี เป็นผู้อำนวยก

ก โอเชี่ยนจึงพูดคุยกับเธอก่อนเล็กน้อย

ับ ยินดีม

อีก เราเคยออกค่ายอาสา

หมอมินนี่ใ

้วย” หมอสาวยิ้มแย

ลับ" จู่ ๆ คนข้าง ๆ ก็หันไปออกคำสั่ง

ิ้มให้คุณหมอก่อนจะหันมามองข้าง ๆ

ทำหน้าเป็นยักษ์เหมื

นะคะ" คนมือเจ็บเดินมาถึงห้องทำแผล ได้ล้างบาดแผลเสร็

อนจะเดินออกมา ผู้ชายผมสีแดงยืนกอดอ

ถึงต้องสละเวลาของตัวเอง มาอุดหนุนอาหารที่ร้านก็มา

งแผล” พอนึกถึงคำพูดของ

ู่

้ขอให้เขาพามาสักหน่อย แล้วยังมาทำท่าทางไม่พอใจผมอีก คล้ายกับว่าผมทำอะไรผ

กลับถึงหน้าร้านอาหาร โอเชี่ยนรีบเปิดประตูลงจากรถด้วยตัว