อมตะรักเหนือกาลเวลา

ช้าขอ

สมองที่คิดถึงภาพความฝ

ขาสวมชุดสีดำทั้งตัว ร่างสูงนั่งลงข้างเ

ิ๊

ดร้านก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง มีลู

รับ" เขามาเป็นลู

งั้นเหรอ" เขาถ

รับ" ผมเลี่ยงไม่ต

โอเชี่ยนกลับเข้ามาในครัวก่อนจะ

าทีต

บการทำเมนูนี้มากขึ้น เขาถืออาห

ของลูกค้าทำโอเชี่ย

าจับมือขวาของผมรวบเข้ากับส้อมอย่างไม่ทันตั้งตัว ปักลงแล้วม้วนเส้นพาสต้า

ด้แต่กะพร

บนี้มาก่อนเลย ต้อง

นจะยกส้อมขึ้น ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่

องโอเชี่ยนอย่างจริงจัง

รั้ง คนตัวเล็กรับรู้ได้ แก

ครับ" ร่างเล็กรีบหมุน

กำลังทำให้

วโมงผ

ร

ฏชายผิวขาว ร่างใหญ่สูง หุ่นท้วม

" พนักงานเ

ยนอยู่ไ

าหาค่ะ เขาบอ

ี่ยนรีบถอดชุดเชฟ แ

องโอเชี่ยน คนร่างสูงจึงดึงคนตัวเล็กเข้

ด้วยนะ" โอเ

ธลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปหลังร้าน ชายหนุ่มเส้นผมสีเพลิงที่ยังคงนั่งอ

หญ่แบบนี้ ตั้งใจมาอยู

นายสักพักไ

ายต้องไปอยู่ที่

ู้ว่าผมมีปัญหากับครอบครัว

บนไหล่เล็กของโอเชี่ยน คนทั้งคู่พูดคุยกันจนถึง

ไว้นายเปิดร้าน ฉันเ

ศออสเ

ยู่บนแท่นบูชา กล่าวถามทั้งสามคนตรงห

ม่

ีทางที่เ

ีแล้วงั้นเหรอ?" ผู้ชายคนเดิม

ชายมีอายุตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา คล้ายต้

ธารณะ

เขาหยิบสร้อยร็อกเกตสีเงินขึ้นมาเปิดดู

ถูกต้องแล

ฟรึ่

งเสียง เมื่อรู้ว่าเป็นเพียงแค่เสียงเคลื่อนไหวของส

้องไห้ของใครบางคน ด

ที่สวนสาธารณะนั่งลงที่เก้าอี้สีแด

ห้ผมทานยา แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเป็นหนักข

มรู้สึกแย่ ๆ มันเพราะ...ผมเป็นโรคซึมเศร้ามานานห

้ำตาอาบสองข้างแก้ม โอเช

ตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่

ตัว

องการความรักจากคนในครอบครัวแต่เขากลับทอดทิ้งผมอ

ี่ปี

่าครับ” ผมวิ่งมาขวางท

เขาเหมือน

พ่อของผมเองก็ยังคงใช้

ดอกไม้ด้วยนี่ค

งของผมถูกผลักกลับเข้ามาด้านใน พวกเขาเลื่อนปิดประ

ให้พี่ไปด้วย ให้

ยู่กับโอเชี่ยน” คำพูดของพ่อทำให้ผมรู้

ัวเล็กพูดตะกุกต

าตอบกลับผู้เป็นพ่อ น้องชายเล

ะกรงประตูคล้ายสัตว์เลี้ยงที่เจ้าของไม่แยแส คล้ายห

ะน้องชายอยู่ที่จุดเดิมเสมอ แม้ฝนจะกระหน่ำตกลงมา ผมยังคงเลือกที่จ

ขวบ ไม่เข้าใจในการกระทำของพวกเขามากนักแต่มันสะสมม

เที่

งเด็กชายดังอยู่ที่หน้าบ

้วงั้นเหร

ลบไปกับพื้น ทุกคนเปิ

่สบาย” ซีทิ้งของในมือ ว

ลับเข้าบ้าน ถอดเปลี่ยนเสื้

ลายชั่วโมงเด็กหนุ่มเส้

๊ะข้างเตียง คนตัวเล็กค่

เพล้ง!

งเมื่อเศษแก้วนั้นก

่วิ่งมาสังเกตเหตุการณ์ก่อนจะ

วย” เขาเดินพุ่งเข้าหาโอเชี

ผมผิดไปซ

จ พ่อครับ ฮึกฮึก” มือหนายังคงทุบตีลงก

เรื่องที่แย่สำหรับพวกเขา ผม

สายตาจับจ้องมาที่โอเชี่ยนด้วยความไม่พอใจ และสะใจในเวลาเดียวกันจนโอเชี่ยนร

ชี่ยนก็คร่ำครวญได้เพียงแค่ในใจเท่านั้น เพราะเขารู้ดี

้ไปซะ” คนเป็นพ่อหยุดลงมือ เขาเดินตามแม่และลูกชายคนเล็

ฮึก” โอเชี่ยนดึงรั้งประตูแต่ไม่ทัน ประตูถูกปิดสนิ

้ที่โอดครวญแค่ไหนพวกเขาก็มองข้าม แม้ผมจะเป็น

ระตู กอดตัวเองด้วยความรู้สึกที่เหน

นผู้ชายร่างบางที่กำลังนั่

ไม่เคยมีความทรงจำที่ดีเลยสั

สิ! ผมในตอนนี้ดูไม่ดีเอาซะเลย โอเชี่ยนรีบหันข้

ณ" เจอเ

ของนัยน์ตาสีฟ้าที่หม่นเศร้า ก

ผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา

วด" เป็นชายร่างสูงที่เดินมาบังหน้าของผ

..ปลอบใจผมอยู

.5

้องการ นาฬิกาที่แขวนไว้ริมหน้าต่างสูงแสดงเวลาห้าทุ่ม แต่ผมกลิ้งตัวไปมาบ

ยิบระยับส่องประกาย นิ้วมือเรียวยา

ันแน่นะ ผมไปทำอะไรให้