บัดซบสิ้นดี! เกิดใหม่ทั้งทีกลับต้องอุ้มท้องให้ทรราช

งถ่วงเพลา

วนคุยถึงเช้าเท่านั้นเอง จ้าวเหม่ยเ

ยก

โลมให้นางรู้สึกดีหน่อยเหรอ หรือคนยุค

จับเอาไว้ “เจ้ากำลังทำผิดกฎ

้หรือเติบโตในชนเผ่ากันแน่ เหตุใดถึงไ

่น “เมื่อครู่เจ้าเ

มูเ

รือยังไง เอาแต่บีบคอนางไม่หยุดหย่อน

ขาอกแตกตายไปเลยแล้วกัน จ้าวเหม

่อเดิมของท่านทำไม หรือกลั

งจนเขาหลุดมือปล่อยออกมาจน

องเรื่อง ที่เขายอมเปลี่ยนชื่อใหม่ก

นล้วนไม่ต่างจากสุนัขอย่างที่องค์ชายเจี่ยหย่งกล่าว จะนอนก็ยังสะดุ้งผวา จะตื่นก็อยู่อย่างไม่มีศักดิ์ศร

รายที่แสนห่างไกลนั้นเลี้ยงดูเขามาราวกับสุนัขก็ไม่ปาน

จะคิดกบฏ จึงเรียกเขาเข้าวังอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะคิดถึงบุตรชายแดนไกล แต่เ

้กลับมาสู่อ้อมอกของมารดา แต่ใครจะคิดเล่าว่

นัก กินไม่อิ่มสักมื้อ ถูกสนมคนอื่นกลั่นแกล้ง

แต่คนพวกนั้นล้วนผลักดันให้เขามาถึงจุดนี้ต่างหาก อย่าไ

เขา ปามูเซอไม่อาจเก็บนางเอาไว้ได้ “แสดงว่

ภาพตรงหน้าเริ่มขาวโพลนมองเห็นว่าตัวเอ

่อนของเขา ไม่มีแววตาปรานีสักนิด จ้าวเหม่ยมองลึกลงในแววตานั้นที่เต

่องตา

จ้ายังมีประโยชน์กับเราอยู่ อยู่ต่อไปเถอะสนมเฟย วันข้างหน้าเจ้

ยายามถีบตัวหนี แต่เขากลับดึงขานางลากกลับมาอ

คงไม่รู้จักคำว่าเห็นใจคน นางเลยเลิกดิ้น ส่วนปามูเซอเ

ให้อีกฝ่ายสลบ คนถูกกระทำแน่นิ่งไปช

จ้าวเหม่ยพ่นลมหายใจโล่งอก จัดการผลักเขาออกจากตัวแล้วลงไ

เอาไว้นะ ถึงได้ต้องมาเจอเรื่องอะไรพวกนี้ ไม่ได้การ นางต้องหน

อเป็นคนไม่ชอบให้ทหารยามเฝ้าหน้าประตู เมื่อออกมานางก็หันมองซ้ายข

อทางออก แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งไกล ยิ่งเดินเสียงผู้คนก็ยิ่งไม่มี จนกระทั่งกำ

ม่ยหันมองโดยรอบก็พบว่าขวามือนางเป็นตำหน

็นที่ไว้กักขัง

อว่าฮ่องเต้ชั่วนั่นฟื้นแล้ว หันมองซ้ายขวา เมื่อไม่มีทางไปนางก็เลือกเข้าไปในตำหนักเย็นที่อยู

ือกสักทางก็แล้วกัน จึงเดินทางขวามือแทน เพราะเห็นว่าทางนั้นใกล้กับกำแพง

นก็ปิดประตูอย่างเบามือเพราะกล

ดปากนางเอาไว้ “

ห้นางคิด อีกฝ่ายก็ปล่อยมือเมื่อคิดว่านางจะไม่ร้อ

ตาเฉียบคม คิ้วดั่งนักปราชญ

ด้เหมือนกันเห

ขาคือ

หนึ่งชั่วยามก่อน รอให้ใก

านางไปด้

ยแดนแล้วไปหาพี่ชายเจ้า ให้เขารวบรวมทหารที่จงรั

นที่อยู่ตรงหน้าก็คือ อดีตองค์รัชทายาทเจี่ยหย่ง แสดงว่าคนพ

ย เหตุใดเจ

ลังหนีเสือปะจระเข้ต่างหาก “นอกจากหนีอ

ข้าหากัน “แผนสำรองอันใด ย

เขาจะปล่อยท่านไปง่ายๆ น่ะเหรอ ไม่มีทาง ทางที่ดีนางควรห

ข้าขอแยกไปอีกทางจะดีกว่า” จ้าวเหม่ยพูดก็คิดจะไปทัน

าเจ้าจะ

เพคะ อย่าได้เคลือบแคลงข้าเลย หากชักช้าพวกเราจะพากันตายกันหมด” นางพยายา

า” คนผู้นี้เหตุใดถึงได้คิดเองเออเองเช่นนี้เล่า นางไม่เกี่

ยศท่าน” จ้าวเหม่ยได้ยินเสียงทหารด้านนอก คนด

นเลยทำให้ชักช้าเช่นนี้ สายตามองไปยังคนที่เปิดประตูเข้ามา บุรุษที่สายต

ให้ท

้ที่จะหันไปค้อนใส่เจี่ยหย่ง พอเขาปล่อยมือนางก็จ

่งกำลังจับขานางส่วนนางก็กำลังคลานอยู่ พอเงย

ม่ยรีบถอยหลังหลบ จ้าวเหม่ยเห็นโอกาสนั้นก็รีบคลานหนีไปอีกด้าน ปล่อยให้สอง

องมีสักทางที่ตัวเองจะต้องรอด จนกระทั่งเจอกับตำหนักเหมยฮวา เมื่

กว่าทั้งวังมีนางเป็นสนมคนเดี

บคุกเข่า เป็นจังหวะเดียวกับที่ปา

่รอให้ไทเฮาทรงอนุญาตให้ลุกขึ้น จ้าวเหม่

่อมฉันด

พึ่ง และคิดว่าไทเฮาซึ่งเป็นสตรีเหมื

อยู่บ้านป่าเมืองเถื่อน ฝ

ูก ลูกจะเอา

วแค่นี้ เหตุใดเจ้

ไมดูคำพ

ไร รู้ถึงไหนอายถึงนั่น รีบพ

างสักนิด แถมสั่งสอนบุตรอีกว่าให้รีบพานางกลับไปขั