คดีฆาตกรรมสกุลหลิน

้าแบบชาวบ้านปกติออกไปเดินเตร็ดเตร่ข้างนอก เขาเดินไปตามถนนฉีหลง ลักษณะการเดินก็ไม่ต่างจากคนอื่น ๆ ที่เดินเอ้อระเหยไปเรื่อยไม่ทุกข์ร้อน ทว่าที่แปลกคือสายตาของเขานั้นกลับล่อกแล่กผิดปกติมักจะค

งไม่เห็นว่ามู่เฟยไปพบใครเช่นกัน แม้ว่าคนของเราจะไม่ได้ยินว่าพวกมันสองคนคุยเรื่องอะไรกัน แต่อย่างน้อ

ไม่น้อยไปกว่าถนนเส้นหลักที่ชื่อถนนอันเหมิน ทว่ากลับไม่ค่อยมีผ

งที่เหน็บอยู่ใต้สายคาดเอวออกมา “คุณชา

ตาพินิจมองดูแล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด

ต่เท่าที่เคยประมือกันมาและหากข้าจำไม่ผิดคนผู้นี้คือ ‘จากซวี่’ แทบจะเรียกว่

พียงแค่แซ่นำหน้านั่นก็เป็นความคิดตื่นเขินเกินไปแล้วจริง ๆ เหตุเพร

ึงคิดแผนหนึ่งขึ้นมาได้ โดยหวังจะใช้ความสนิทสนมกับผู้ช่

กองร้อยเหอหลิงซีนิ่วหน้าแล้วกล่าวน

ับมามากน้อยเพียงใด เต็มที่ก็เหมือนกับการจับได้แต่ปลาซิวปลาสร้อยนั่นแหละได้ความแต่ก็จะได้เพียงข้อมูลที่ใช้ประโยชน์ไม่ได้ ไม่สู้ให้ข้าไปลองดูสักตั้งเป็นอย่

่วน.. ทั้งยังหันไปยักคิ้วข้างหนึ่งให้อีกฝ่ายที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าตนอย่า

ิงซีนึกอยากฟังแผนการของอีกฝ่ายขึ้นมาบ้างแล้ว และหากไม่

ล้วสิ” นายกองร้อยเหอหลิงซีรินน้ำชาใส่ล

อกเล่า.. “ก่อนหน้าเกิดเรื่องข้าเคยเห็นมู่เฟยผู้นี้มักไปเที่ยวที่หอเซี่

้วจ้องมองอีกฝ่ายด้วยตาอีกข้างอย่างจงใจสงสัย “เดี๋ยวนะ..คุณชายหลินรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าม

ช่สถานที่ดีอะไร ที่นั่นเต็มไปด้วยหญิงงาม เสียงเพลงอันแสนไพเราะ ยิ่งนักดนตรีบรรเลงกู่ฉินนั้นหน้าตาจัดได้ว่างดงา

นตน(1) ก็ยกมือขึ้นห้ามไม่ให้สาธยายต่อ “คุณชายหลิน..” เขา

งโจวโดยกำเนิดเรื่องพวกนี้จะไม่รู้ได้อย่างไร หลินจินเซี่ยอธิบายให้อีกฝ่ายฟังอย่างตั้งใจ “เอ่อ..คืออย่างนี้นะใต้เท้ามีผู้ใดไม่รู้บ้างว่าหอเซี่

หลินจินเซี่ยต้องกลับมาคิดดูอีกทีทำไมนายกองร้อยเหอหลิงซีถึงได้ใส่ใจกับการที่เขารู้

อ่ยถามสีหน้าเรียบเฉย

าตื่น ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการฟังเรื่องไหนระหว่างเรื่อ

งร้อยเหอหลิงซีกล่าวตอบ เขาอยากรู้ว่าหลินจินเซี่

เป็นยอดชาย! ยิ่งหน้าตางดงามดั่งสตรีด้วยแล้วเขายิ่งชอบ เอ่อ..และห้องที่เขามักใช้เป็นห้องสำเริงสำราญตัณหาความใคร่ของเขาก็มักเป็นห้องเดิม ๆ ไม่เคยเปลี่ยน ไม่รู้ทำไมเหมือนกันข้าคิดนะใต้เท้าห้องนั้นต้องมีอะไรแน่..” เขาคาดเดาเกี่ยวกับห้องนั้น “แผนคือข้าจะใ

้องชายหนุ่มรูปงามที่อยู่หน้าเขาผู้นี้แล้วล่ะอย่าหวังจะได้ตายดีเลย! และยังรู้สึกว่าคุณชายหลินจินเซี่ยผู้นี้ช่างพูดถ

่ายคนละหนึ่งร้อยตำลึ

” นายกองร้อยเหอหลิงซีเอ่ยถาม

บริสุทธิ์ใสซื่อมือสะอาดเบี้ยหวัดแต่ละเดือนก็แสนจะน้อยนิดใช่ว่าใต้เท้าจะไม่รู้ แต่ว่าท่านวางใจได้สหายของข้าที่ชื่อ

ายกองร้อยเหอหลิงซีนิ่ว

กับปิงเกอคุยกันได้ทุกเรื่องใต้เท้าท่านวางใจข้าสามารถหยิบยืมเขาได้เกินสองร้อยต

ดการเอง” นายกองร้อยเหอหล

ายก็ตรงตัวอยู่แล้วคือบอกห

ผิดชอบเรื่องค่าจ้าง บวกกับนี่มิใช่ว่านายกองร้อ

ในใจ มุมปากพลันยกขึ้นบางเบา

งสืบคดี ชายหนุ่มรูปงามผู้นี้ช่างดูสดใสและมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างน

ม่ง่วงหรือ?” นายกองร้อยเหอหลิงซีม

สียงแผ่ว “พอท่านพูดถึงเรื่องนี้ข้าก็เริ่มรู้

ยู่เลย มาตอนนี้บอกเริ่มง่วงแ

เหอหลิงซีพยักพเยิดหน้าหันมองไปที่เตียงนอน หลินจินเซี่ยหันมองตามอีกครั้ง เขาถึงกับร้องหวา.. ออกมา เขาชี้นิ้วไปที่เตียงแล้วละล่ำละลักถาม

เล่ห์ “ก็ไหนคุณชายหลินบอกว่าเคยไปนอนค้าง

ต่างข้าก็นอนตรงนั้น นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ข้าต้องนอนร่วมเตียงกับผู้อื่นซ้ำแล้วเตียงท่านยังแคบเพียง

ใจของนายกองร้อยเหอหลิงซีก็เหมือนมีประกายความสุขและตื้นตันใจขึ้นมาเป็นความร

้างนอกเอง” นายกองร้อยเหอหลิงซียกมือขึ้นข้างห

อหลิงซีรู้สึกไม่วางใจจึงเอ่ยเรียกอีกฝ่าย

าอีกหรือ” คำพูดของหลินจินเซี่ย

ปร่วมด้วยใช่หรือไม่?”

ซี่ยเข้าใจว่าอีกฝ

หลินจินเซี่ยกล่าวตอบ ดีที่เขายังพอมีสติอยู่บ้

ไม่ใช่เพราะหลับแน่นอนเพราะเจ้าตัวบอกเองว่าหากแปลกที่ก็จะนอนไม่หลับ ตัวเขาเองก็น

ังได้ยินเสียงนายกองร้อยเหอหลิงซีสั่งงานผู้ใต้บังคับบัญชาแล้ว

คนผู้นั้นเอ่ยเรียกหลินจินเซี่ยก็รู้แล้วว่าต้องเ

ิกลที่ตรงไหน “พี่ใหญ่บอกเอาไว้ก่อนออกไปทำงานว่าก่อนคุณชายออกไปให้ข้าทำอาหารมาให้คุณชาย

้าถึงกล้าดีจะมา

ื่อที่จะให้ล่ายเสวียไปรายงานกับนายกองร้อยเหอหลิงซีเขาจะได้กลับมาหาตนไวขึ้น ที่หลินจินเซี่ยคิดเช่นนั้นเพราะต้องการอ

่างสงบ หลินจินเซี่ยก็ถามว่าเขาไม่หิวหรื

ียงลำพัง นายกองร้อยเหอหลิงซีผู้นี้ช่างเป็นคนที่ใส่ใจผู้อื่นอย่างยิ่ง เขาได้ม

ึงบ้านหรือหากหลินจินเซี่ยได้รับอันตรายค

........................................................

ิในบ้านตน เป็นสำนวนห