ซาเปีย ภาคเสียงกระซิบจากสายน้ำ

นพิงขอบหน้าต่าง ผมสีเงินเรียงตัวเป็นระเบียบยาวถึงกลางหลัง ยามแสงสีนวลพาดผ่าน ใบหน้าหว

ผมสีเงินเช่นเดียวกับชายหนุ่มในห้อง ผมของเขาถูกมัดเป็นหางม้าไว้

ด้า…ไม่ต้องห่วง แผลแค่นี

้าหวานอย่างหมั่นไส้ เขาจับไห

ด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถเก๊กขรึมไปได้นานไปมากกว่านี้ เขาหันมามองค้อนโวด

ะหนักนะครับ แผลเล็กนิดเดียว ทำไมถึงทำให้ท่านอลัน

้าหันมามองอลันสลับกับบา

อง เนื้อรอบ ๆ บาดแผลของเขาบัดนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ เนื้อบ

!” โวด้าตะโกนอ

เมื่อนึกถึงดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่แสนดื้อรั้นคู่นั้น มุมปากของชายหนุ่มย

งห่วงใย “ท่า

ตส่าห์กรุณาส่งบัตรเชิญมา…เราก็คง

*****************

นหวาดกลัว เธอถอยหลังอย่างระมัดระวังจนหยุดอยู่ด้านหลังน

นนี้พวกเขากำลังช่วยกันรักษาบาดแผลให้กันและกันด้วยความร

่าสไปเดอร์ มือบางยกขึ้นร่ายเวทไปตามบาดแผล ละอองเวทสีเหลืองนวลกระจายไปต

เขาพูดตะกุกตะกักออกมาอย่างรู้ส

นเถอะ….ที่นายพูดมาก็ไม่ผิด…ตาร

่งลงกระซิบข้าง ๆ นีรุณเบา ๆ “คุณหนูจะทำยังไงกับพวกเข

อกมาจากโรงค้าทาสด้วยสายตาค่อนข้างหนักใจ “ก่อนอื่น

ชาวไซทอบได้พักอาศัย ความห่างไกลจากเมืองใหญ่นอกจากจะช่วยคัดกรองพวกเขาไม่ให้เข้าไปวุ่นวา

่า ที่อยู่อาศัยของเผ่าสไปเดอร์ถูกสร้างเป็นถ้ำใหญ่ ภายในมืดและอับชื้น นีรุณมองเหล่าแม

มันหนามากขึ้นรองรับตัวของเธอได้สบาย ๆ ก่อนจะหันไปมองอีกด้าน เห

้างบ้านของตัวเองไปถึงไหนแล้ว” หญิ

กค่ะคุณหนู…กาอิลแค่มาช่วยเพื่อน ๆ

ขนาดนั้นหรอก…กาอิลอยู่ที่นี่ ก็ไปหาฉันได้….กาอิลไม่ใ

ึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสว่า “คุณนีรุณ กาอิลจะสร้างบ้านที่มีห้อง 2 ห้อง ให้คุณนีรุณ 1 ห้อง…เพื่อคุณน

าอย่างขำ ๆ “ขอบใจมากกาอิล…แต่

ยุดนิ่ง เธอยิ้มเขิน ๆ ก่อนจะสะบัดตัวเอาฝุ่นออกจากตัว

เธอหลับตาพริ้มค่อย ๆ ซึมซับความสุขของพวกเขาให้มันแทรกซึมเข้า

ห่งความสุขมักจ

ามมาด้วยเสียงฝีเท้าของทหารนับร้อย พวกเขาวิ่งกรูกันเข้ามาพลางร่ายเวทจับไซท

กัดการโจมตีของทหารตารัค ก่อนจะรีบกระโดดมาประจั

ซ้อน ประกอบด้วย 4 ฝ่ายหลักจาก 4 ตระกูลใหญ

สุดของตารัค พวกเขามีทั้งพลังและความรวดเร็ว มักจะลาดตระเวนต

นายุทโธปกรณ์เพื่อเพิ่มขีดความสามารถ

่งตารัค ข่าวสารที่ได้มาจากเซ็บบามีความแม่นยำ

ที่คอยดูแลความสงบเรียบร้อยของ

นัก แต่ถึงยังงั้นเธอก็ได้ยินชื่อเสียงของผู้นำตระกูลการ์ดาคนนี้มาบ้างจากคำเล่าขานที่เล่า

หญ่ ดวงตาข้างขวาของเขาถูกปิดด้วยผ้าคาดตาสีเดียวกับ

คร่งขรึมของเขา…ดูท่าแล้ว

ามาทำกับเหล่าไซทอบที่เธอเพิ่งช่วยออกมา เธอก้มคำ

น…..” เขาพูดไปพลางหรี่ตามองเธอก่อนจะมาหยุดที่อัญมณีสีน้ำผึ้ง

่มความเจ็บปวดในใจเมื่อนึกเหตุการณ์ในวันนั้นและพยายามทำให้เ

่างเป็นเสียงหัวเราะที่ดูไม่จริงใจ สายตาที่เ

ิ่งเจอกัน ทำไมท่านฮายาลต้องตั้งท่าพยายามข่มเธอเช่นนี้ด้วย’ นีรุณตั้งถามกับต

บั่นทอนจิตใจของเธอออกไป “ท่านฮ

็นต้องมาตรวจดู” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปสั่งก

ของหญิงสาวร่างบางเริ่มมีความสั่นไหวซวนเซราวกับเธอยังไม่มีทางออ

กให้เหล่าไซทอบที่นี่ เพื่อไม่ให้พวกเขาไปรบกวนหรือสร้างปัญหากับชาวตารัคเหมือนที่เคยเกิดขึ้นมา วานท่านฮายาลช่วยแจ้งให้ผู้นำทุกท่าน

ที่การตัดสินใจในตารัค ควรเป็นของผู้นำตระกูลเกเลน…” เขาก้าวเข้ามาใกล้เพียงเล็กน้อยและยกป้ายประจ

แหน่งอย่างสับสน “ทำไม… แต่ท่า

ก็สงสัยว่าทำไม… ในตระกูลเกเลนไม่มีใครที่เหมาะสมแล้วหรือ?” เขาพูดจบในลำคอด้วยเสียงที่แฝงไป

ิ้มเล็กน้อย แล้วโบกมือสั่งการให้ท

งก็คุณหนูใหญ่ของตระกูล อีกคนมีป้ายผู้นำตระกูล นีรุณเห็นเช่นนั้นก็เริ่มเข้าใ

ยาลออกคำสั่งเสียงดั

ตระกูลเกเลนเอ่ยขึ

บไป” ฮายาลออกคำส

นีรุณหันไปมองเหล่าไซทอบ พวกเขายืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แ

ูลเกเลนในมือของฮายาล ตำแหน่งที่เธอไม่เคยเห็นความสำ

หล่าเชลยไซทอบที่สัญญาแล้วว่าจะดูแลให้พวกเขาปลอดภ

เสียงเรียกของเธอ มันค่อย ๆ ทะยานขึ้นมาจากพื้นดินแล้วขยายตัวอย่างช้า ๆ ก่อสร้างเป็นกำแพ

อเองก็ไม่กล้าทำร้ายทหารของตัวเอง ทหารเกเลนก็ไม่ก

สร้างกำแพงสูงสะท้อนกลับมาหาเธอทันที นีรุณถอยหลังไปหลายก้าว กระอักเลือดสีแดงฉานออกมา ด

รุณที่นอนกระอักเลือดอยู่กับพื้น เขาหยุดมองหญิงสาวนิ่ง “ก่อนจะช่วยใคร ดูจุดยืนตั

ทรุดลง แม้ไม่อยากจะยอมรับ…นีรุณเองย่อมรู้ตัวเองดี… ‘เธ

้าค่อย ๆ กลั่นออกมาเป็นมวลกระแสน้ำไหลวน มันค่

ด้รับเชิญในชุดสีขาวพร้อมกับหมวกคลุมและผ้าม่านปกปิดตัวอย่างลึกลับ ฮายาลร่ายเวทดินเข้

ขณะมองตรงไปยังชายในชุดสีขาว เขาส

น ๆ “กลับ!” เขาเดินไปพลางหัวเราะไปพร้อมกับพึมพำกับตัวเอง “ดูท่าแล้ว เร