ซาเปีย ภาคเสียงกระซิบจากสายน้ำ

นสามขุมตรงมาที่เธอแล้วมองเธอนิ่งโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ จากประสบการณ์ข

้างกำแพงดินขึ้นมากันกลางระหว่างเธอและเขา แล้

ายตาหวาดระแวงของเธอเมื่อสักครู่นัก “เมื่อกี้ผมช่วยคุณไ

าแบบคุณทำอะไรคงหวังสิ่งตอบแทน…

รือ?.....” ชายหนุ่มเผยยิ้มอย่างขบขัน เขาวางมือแนบกับกำแพ

นีรุณรีบเอ่

ๆ ยกมือลูบกำแพงดินที่คั่นกลางระหว่างเขากับเธออย่างแผ่วเบา

้นะครับ… ” เขาเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่แสนจะทำร้ายจ

รับ” อลันยื่นมือมาร

ีรุณทำหน

ลางเลื่อนขอมือมาต

ใกล้ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะมีอาการเ

องอลันอย่างลังเล พอสัมผัสได้ อลันก็หั

ู่ คิ้วที่เคยขมวดเป็นปมก็ค่อยๆ คลายออก รอยยิ้มหวานเข้ามาแทนที่ ดวงตาก

บดึงมือกลับมา “ถ้าคุณจำได้

้าอย่างคนถือแต้มต่อ “ได้สิ….แต่

้วที่เพิ่งช่วยคุ

ุณช่วย” ดวงตาสีน้ำตาลอ่

ปบ้างหรือยัง? ปกติพิษตัวนี้ไม่ถึงกับตายหรอกนะ แต่มันจะทำให้แผลของคุณค่อย ๆ เน่า หนักสุดคงต้องลอกหนังออกทั้งหมด คุณคงต้อ

ู่ของเธอ นีรุณก็รู้สึกพอใจกับการขู่ที่เธอปล่อยออกไป แ

่าจะต้องเตรียมตัวลอกหนังออก คุณน่าจะมีเวลาเหลืออีกสัก…1 วั

มไปถึงขั้นลอกหนัง ลมหายใจสะดุดทันที เขาลูบแผ่นหลังตัวเองพลา

น นีรุณหันกลับมาทันที ใบหน้าของเธอแย้มยิ้

เธอเสียแล้ว’ ความหงุดหงิดฉายชัดบนใบหน้า “มีอะไรก็ว่ามา” เขาพ่นออกมาอย่าง

้ควบคุมคนอย่างเขา “เรื่องนี้มันสำคัญจริง ๆ” เธอพูดพลางเข้ามาใกล

ห้ตัวเองยอมจำนนในที่สุ

*****************

ื้นที่ชั้นในของตระกูลเกเลน ให้เข้าเฉพาะคนในตระกูล ฉันจะให้คุ

ยถามด้วยคำถามที่ดูเรียบ ๆ “จำ

เกินไป” นีรุณตอบพลางเล่ห์มองชุดตัว

พร้อมเลิกคิ้วอ

ทั้งหมดนี้ไม่ได้ต้องการสร้างจุดสนใจหรอกหรือ?” นีรุณพ่นยาวเป็นชุด น้ำเสียงของเธอ

คงทำหน้าฉงนมองตัวเองตั้งแต่หัวจร

ดาว” เธอถอนหายใจยาว “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะ” เธอยัดเสื้อใส่มือเขา

รัค เธอเผลอมองรูปร่างสูงโปร่งและสมส่วนของเขาอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะเบี่ยงหลบสาย

บ เท่านี้ก็เหมือนคนงานในตารัคแล้ว” เขาพูดพร้อม

าทางการเดินก็เขาก็ดูสง่างามเกินคนปกติ มองยังไงก็รู้ว่าเขาจะต้

ให้เหมาะกับฐานะคนงาน แต่แล้วเธอก็สบตากับดวงตาสีฟ้

รับ” อลั

“ไปมองว่าตาเขาสวยได้อย่างไร?” เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง แล้วร

หารเฝ้าประตูด้วยท่าทางจริงจังแต่ในใจของเธอกำลังเต้

ลาง เธอมองทหารเฝ้าอย่างเกรี้ยวกราด “หรือว่าเห็นฉันไม่ได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลแล้วถึงกล้า มารั

ีรุณครับ” เหล่าทหารเฝ้าประตูทำตัวไม่ถูก พวกเขามีอากา

คิดเจ้าแค้น” ชายหนุ่มก้มมากระซ

เผลอไปมองดวงตาสีฟ้าอ่อนของเขาทำให้เธ

ๆ มองแผ่นหลังบอบบางของเธอพลางนึกถึงคำพู

ีรุณหันมาถามทันที น้

ากของตัวเองแล้วหันมองไปทางอื่น พลางนึกสงสัยในตัวเองว่าทำไมถึงได้ยิ้มตามเธอไป

้าให้ทัน เมื่อผ่านม่านหมอกหนาทึบ เขาก็พบกับอาคารสูงตระหง่านอยู่เบื้องหน้า แม้จะอยู่ภายใต้ความมืดมิด แต่เข

ใหญ่ “คุณ” เขาเผลอเอ่ยขึ้นพร้อมกับย

หญิงสาวหันมา

ไม่ไว้ใจ สัญชาตญาณของเขาเตือนว่ามันมีอะไรบ้างอย่างที

ใจที่ไม่สามารถผลักเข้าไปได้ เธอลองออกแรงอีกครั้งแต่ก็พบว่าย

ังจากปฐวีธาตุ พลังงานจากพื้นดินเริ่มไหลเข้าสู่มือของเธอ เธอพุ่งจิต

ที่เคยดูเหมือนว่าจะหนักกลับเปิดออกอย่างง่าย

โอบล้อมหนุ่มสาวทั้งสองและดึงพวกเขาข้ามาข้างในอย่างไม่อาจต้านทาน แรงห

สะท้อนทำให้นีรุณสะดุ้งตื่นจากภวั

ถูกตรึงอยู่กลางอากาศด้วยหมอกหนาสีเหลือง สีหน้าของท่านซีดเซียวราวกับห

่อย ๆ เปิดขึ้น รอยยิ้มอ่อนแรงปราก

นจะช่วยท่านเอง!” นีรุณ

สายโซ่เส้นใหญ่พันรอบร่างหญิงชราเอาไว้ ทันทีที่นีรุณสัมผัสสายโซ่ พลังในร่า

าณนี้อย่างประหลาดใจ ‘

นโยน ราวกับได้ย้อนเวลากลับไปในวันที่นีรุณยังเป็นเพียงเด็กน้อย เสียงหายใจของหญิงชราเริ่มหอบและติดขัด แ

่า ‘คุณหนู’ น้ำตาใส ๆ ค่อย ๆ เอ่อล้นขอบตาของ

มแตกแยก…รับปากคนชราคนนี้หน่อยเถิดนะคะ…ว่าคุณหนูจะขึ้นเป็นผู้นำแห่งเกเลน….ฉั

วุโสแทราคอยดุเธอ คอยเคี่ยวเข็ญให้เธอทำโน่นทำนี่กลับลอยขึ้นมาในหัวทีละภาพ ภาพที่เคยทำให้เธอไม่เข้าใจ

องอดทนแล้วอยู่ดูด้วยตาท่านเองนะคะ!” เสียงของเธ

ออกจากร่างกาย แต่ไม่ยอมแพ้ เธอยังคงพยายามร่ายเวทต่อไปอย่างไม่ยอมถอย พลางจ้อ

ดาษไปตัดหิน” อลันเอ่ยขึ้นพร้อมส่ายหัว เขายืนพิ

” นีรุณตะโกนกลับ เสียงของ

งเกตเห็นสายโซ่เวทพันรอบต้นไม้นั้น เขารีบวิ่งเข้าไปสำรวจแล

กว่าทำลายกลางโซ่นะครับ” อลันเอ่ยขึ้นอย่างครุ่นคิ

คนต้นไม้ “ไปะเร็ว” เขาพึมพำกับตัวเองแ

ยสายโซ่สิ” หญิงสาวกล่าวพลางใ

ี่กำลังขุดดินอย่างทุลักทุเล “คุณหนูนีรุณครับ ทำไมไม่ใช้เ

ดไม่ทัน เธอแสร้งทำเป็นลุกขึ้นแล้วร่ายเวท เสียงเวทสะท้อน

วุโสแทราอย่างเคร่งเครียด “ปลายสายโซ่

นี้ ก็สามารถช่วยผู้อาวุโสของคุณได้

่งอย่างหมดแรง เธอเอ่ยด้วยน้

านแทราก็ไม่รอดแน่

้หนึ่งเดียวในตารัค ซึ่งต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่คอยรักษาสมดุลของดวงดาวแห่งนี้ ความสำคัญของมันไม่อาจประเมินค่าได้

โสแทราผู้ซึ่งเป็นที่พึ่งพิงของเธอมาตลอดและต้นไม้ใหญ่ที่เป็นที่พึ่งพิงข

กลับไปมองเห็นอลันกำลังจะตัดรากแก้วของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ เธอรีบร่าย

ฝุ่นออกอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาสีฟ้ามองเธอนิ่ง ๆ

ั้งหมดที่เธอมี ละอองเวทอันทรงพลังหมุนวนอย่างรุนแรงรอบร่างบาง เ

จะบ้าแล้วหรือไง!” อ

ริงใจเป็นครั้งแรก ดวงตากลมโตของเธอดูเป็นประกายแห่งความแน่วแน่จนชายหนุ่มชะงักทำอะไรไม่ถูก “ฉ

ข้ามาโอบรัดตัวเธอ เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง“คุณติดหนี้ผมหลายครั้งแล้วนะ

ตาสีฟ้าของเขาที่มองเธออย่างจริงจังทำให้เธอรู้สึกแปลกไป นีรุณหลบเลี่ยงสายตาของเขา เธอสูดหายใจลึกแล้วร่ายเ

้งสองทรุดลงกับพื้น เธอทรุดตัว

ธออย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตลืมตาขึ้นเหมือนจะเพิ่งนึก

งสู่ราก ลอดผ่านเส้นใยไม้จนถึงแกนพลังของต้นไม้ ความรู้สึกอบอุ่นและหนักแน่นแล่นเข้าสู่ร่างของเธอ เสริมแรง

การที่ดังกังวาน พลังเวทที่ถูกดูดไปกลับคืนสู่ร่างของนีร

รึงไว้ในอากาศค่อย ๆ

ำตาใส ๆ ไหลอาบแก้ม ดวงหน้าหวานซบลงบนบ่าของหญิงชรา ป