ข้าไม่เป็นแล้ว ภรรยาผู้แสนดี

งอย่างไม่สบอารมณ์ เขากำลัง

นี้ท่านเกี่ยวอัน

อก เพียงแต่ว่ามันน่าสนุกดีมิใช่ห

นกระหม่อม” กงหลี่เฉียง

ค้นเจ้าด้วยเล่า” เขากอดอ

อมมิได้แต่งนางเข้าจวน” กงหลี่เฉียงเอ่ยสิ่งที่อยู่ใ

ครองคงมิยอมให้เสียไปอย่างแน่ แต่เจ้าเล่า หึหึ น่าขันนัก”

่อก่อนที่เคยยิ้มเยาะเว่ยอ๋องที่แย่งเยว่ช

าพบซิงเยียนในวันนี้ เขา

อย่างไร หากไม่มีผู้ใดเอ่ยบอกเรื่องที่จวนขอ

มอหลิวสืบเรื่องของข้า” กงหลี่

งให้เปิ่นหวางลงมือด้วยรึ” เว่ยอ๋องยกยิ

หมอหลิวจะสงสัยเรื่

นหวางเป็นคนลงมือ เจ้าเชื่อหรือไม่เล่าว่าความผิดของบิดาเจ้า เพียงพอให้หัวคนทั้งตระกูล

คำพูดของเว่ยอ๋อง เพราะรู้จักนิสัยของบิดาดี ยิ่งทำงานในกรมพ

วางขอตัว” เว่ยอ๋องเดินหัว

บเสิ่นเจิ้งซี ผู้ตรวจกา

เลยนะพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นเจิ้

ีเรื่องให้ผู้ตรวจการเช่นเจ้าไปทำแล้ว” เว่ยอ๋อง

อยู่ด้านใน เขาก็เงยหน้าขึ้น

ากได้เลื่อนขั้น อย่าลืมเลี้ยงเปิ่นหวางเล่า” เว่ยอ๋องตบบ่าเส

้วเผลอหัวเราะออกมา นางในตอนนั้นตัวอ้วนกลม แก้มท

ยากจะแกล้งนาง ยามที่นางโมโหจนจะร่ำไห

นตอนที่เขาแกล้งนางจนเกือบตกน้ำ จนกงหลี่เฉียงทำตัวเป็นบุรุษขี่

งหลี่เฉียง อาจจะเป็นเพราะเขาโมโหที่นางไม่ยอมพูดคุยกับ

ยน้อยของเปิ่นหวาง” เขาเปิดผ้าม

้านหาร้านค้าให้นางได้แล้ว ทั้งสองพูดคุยกันเรื่องที่จะจัดการกั

าไปจัดการล้างหน้าล้างตัวเปลี่ยนเส

ออกมาเสียแล้ว เมื่อเห็นเว่ยอ

าจะต้องกรีดร้องอย่างแน่นอน จึงได้พ

พอใจ แต่จะร้องออกมาก็ไม่ได้ เพ

่อยมือออก แต่เ

รียกให้มาแห่กันมาดูอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นจะ

หม่อมฉันได้อย่างไรเพคะ”

เยว่ชิงเดินตามมาดึงตัวเขาให้ลุกขึ้นจากที่นอนของนาง แต่แรงของนางรึจ

าจวนตระกูลหลิวน้ำท่วมไปด้

้ำชาปาใส่ไปที่ต

สียน้ำตาหรอกเพคะ พระองค์กลับไปได้แล

วันนี้ พรุ่งนี้ชาวเมืองคงได้ลือไปทั

่เช่นนั้นหม่อมฉันจะร้อง

่ยนใหม่ทั้งหมดจริงๆ เปิ่นหวางเข้าม

เยว่ชิงเอ่ย

หานาง ก่อนจะมองนางอย่างจร

้าแล้ว ชิงชิง อย่าได้เสียน้

นาง แม้แต่ยามเด็กที่นางร้องไห้ เพราะหกล้ม เขายังถากถางนา

มหน้าลง เอ่ยเสียงเบา เว่ยอ๋องที่เป็นเช

งเจ้าดูไม่ได้เสียเลย” เยว่ชิงกัดฟันแน่น นางคิดว่าเ

่ที่ต้นไม้ข้างห้องของนาง เมื่อเห็นว่าด้านในดับ