อุปราชร้ายตำหนักไร้รัก

้าวลี่ยาจากปากหลัวอี้เซิง หมอประจำพระองค์ซึ่งไว้วางพระทัยให้เข้า

ีพิษอย่างนั้นเหรอ” รับสั่งถาม

วอี้เซิงตอบเสียง

ติก็จริงอยู่ แต่แมลงชนิดนี้หากเติบโตตามวิถีธรรมชาติจะไม่สะสมพิษในตัวของพวกมันแต่อย่างใด แต่ถ้าเกิดจากการถูกนำมาเลี้ยงเพื่อต

ันเมื่ออุปราชหนุ่มได้ยินเช่นนั้น พระองค์ล่วงรู้ทันใดว่าเ

งพิษสังหารว่าที่พระชายาของตัวเองเพียงเพื่อไม่ต้องการที่จะเข้าพิธีอภิเษกสมร

มก่อนจะเงยพระพักตร์ทอ

!” รับสั่

ษ์คนสนิทเจ้าของนาม

งแคว้นจ้าวผู้นั้น มีผู้ใดแปลกปลอมเข้าไปในตำหนักเย่วเชียงหรื

่ะค่ะ” หลี่ซ่านข

ียงใด เจ้าสามารถขับพิษของแมลงเหล่านั้นออกได้

่สามารถหาวิธีถอนพิษได้เลย โชคดีที่ว่าไปทันเวลาจึงสามารถขับพิษออกมาได้และกว่าพิษจะถูกขับออกมาทั้งหมดต้อง

มกลับไปอย่างสงสัยเมื่อหล

รรักษาอาการป่วยได้แต่ส่ายหน้าไปมาติดต่อกั

ยออกเป็นวงกว้างเต็มไปด้วยเลือดและหนอง เขียวช้ำไปหมดภายในระยะเวลาอันรวดเร็วจนตอนนี้องค์หญิงแคว้นจ้าวแม้

ุปราชโจวเหวินหลงพยักพระพักต

่อกันซึ่งเป็นเอกลักษณ์ประจำพระองค์เวลาที่กำลังทรงค

ซืนคงไม่ล่วงรู้ว่าผลที่ตามมาจะรุนแรงมากเพียงใดหากว่าที่พระชายาตัวเองต้องตาย สงครามระหว่างแคว้นจ้าวและเทียนจินจะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ข้า

่อมได้ยินมาว่าทรงมีสิริโฉมงดงามมาก เหตุใดองค์ชายรัชทายาทจึงได้คิดสังหารว่าที่พระชายาที่เลอโฉม

่อนจึงได้กล่าวถึงรูปโฉมของนางได้เหมือนเห็น

อนๆ ออกมาทันทีเมื่อ

รั้งที่พระองค์สั่งให้กระหม่อมไปสืบค้นความเป็นมาของพระชายาจากแคว้นจ้าวที่ฝ่าบาททรงเลือกให้มาอภิเษกกับองค์ช

อยู่ในลำคอเมื่อคนสนิททบทวนความทรงจำแต่หนหลัง พระองค

้ดี แต่เจ้าไปล่วงรู้รูปโฉมองค์หญิงผู้นั้นได้อย่างไร” อุปราชหนุ่

งค์หญิงแคว้นจ้าวกลับมาถวายให้ทรงทอดพระเนตรด้วยแต่พระองค์กลับไม่สนพระทัยบอกว่าจะให้กระหม่อมเอาไปทำอะไรหรือเอาไปทิ้งก็สุ

อหนึ่งปีก่อนขึ้นมาทันใด พลางพยักพระพักตร์ขึ้นลงเมื่อทรงย้

หานเพื่อได้เป็นฮองเฮาของเทียนจินต่อไป นางกับอี้หานมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเพียงแค่เกิดหลังอี้หานไม่กี่เดือนเท่านั้น ถ้านับจากวันนั้นจนถึงวันนี้นางก็เพิ่งจะ

างไรบ้าง ของขวัญที่ข้าเลือกเฟ้นให้นำไปถวายส่งไปเร

ทเฮาที่พระตำหนักเป็นที่เรียบร้อยแล้วพ่ะย

บนพระพักตร์หล่อคมเข้มเมื่

าบ้างไหม” รับสั่งถามกล

เซิงซึ่งทั้งสองเป็นผู้นำของขวัญไปมอบให้กับฮองไทเฮาตามคำพระบัญชา และถึงแม้ว่าจะไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปาก

ทำของฮองไทเฮา” รับสั่งแม้ว่าจะไม่คิดอะไรแต่น้ำเสียงกับ

ตั่งที่ประทับเต็มความสูง เสด็จลงจากตั่งเพื่อเข้