ผู้ช่วยจ้งที่อยู่ปลายสายฉุกคิดขึ้นมา “คุณนายครับ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ？” เขาถามแทนที่จะตอบคำถามของเธอ ‘อย่าบอกนะว่าเธอไปเมืองจีนหนานจริง ๆ ’ เขาคิดพลางขมวดคิ้ว

แล้วมันก็จริงอย่างที่เขาคิด หย่าเสวียนตอบว่า “ฉันอยู่นิวยอร์ค เพิ่งลงจากเครื่องบินเนี่ย”

เธอตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ที่นี่หนาวมากเลย” ผู้ช่วยจ้งรู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ได้โกหก

ที่เมืองเย่กำลังเป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง อากาศก็ยังอุ่นอยู่ ทว่า ในนิวยอร์คนั้น อุณหภูมิติดลบไปแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้มาก่อนว่าที่นั่นอากาศหนาวจัด

ผู้ช่วยจ้งถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะไปนิวยอร์คด้วยตัวเอง “คุณนายครับ คุณไปหากาแฟดื่มก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะสั่งให้คนไปรับคุณทันที” ตราบใดที่หย่าเสวียนยังไม่ได้หย่ากับหลิงเฉิน เธอก็ยังคงเป็นคุณนายของตระกูลโฮว่ และได้รับการปฏิบัติดังเดิม ผู้ช่วยจ้งคิดอย่างนั้นและเต็มใจที่จะช่วยเธอ

ที่จริงแล้วเธออยากจะปฏิเสธ แต่ตอนนี้หิมะตกหนัก เธอจึงเดินเข้าไปในร้านกาแฟใกล้ ๆ แทน

และก็เป็นไปตามที่ผู้ช่วยจ้งบอก มีรถมารับหย่าเสวียนไปโรงพยาบาลที่คุณปู่ของหลิงเฉินอยู่

เมื่อเข้าไปในห้องไอซียู หย่าเสวียนมองดูคุณปู่ของหลิงเฉินที่กำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียง ร่างกายผอมบางของเขาเต็มไปด้วยสายต่าง ๆ มากมาย

เธอแทบจะใจสลายเมื่อเห็นภาพตรงหน้า “เกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่？” หย่าเสวียนหันไปถามคนขับรถที่ไปรับเธอที่สนามบินด้วยเสียงแผ่วเบา