เสียงนั้นดังก้องไปทั่วห้อง หย่าเสวียนมองดูชิงจู๋ตบหน้ากว่อกว่ออย่างนิ่ง ๆ

เมื่อชิงจู๋เห็นว่ามันยังไม่พอ เธอจึงหยิบไม้ขนไก่ที่อยู่ไม่ไกลนัก มาหวดกว่อกว่อทันที

“โอ๊ย！ แม่！” เธอร้องเรียกแม่ของเธอด้วยความเจ็บทันทีที่โดนไม้ขนไก่หวด

ท่าทางของเธอในตอนนี้มันช่างร้ายและดื้อรั้น ต่างกับตอนที่อยู่ในมหาวิทยาลัย ที่ทำตัวอ่อนแอน่าสงสาร

จื้อเฉียงเห็นแบบนี้แล้วก็ได้แต่นวดขมับเบา ๆ โดยไม่ได้ห้ามภรรยาในการลงโทษลูกสาวเลยแม้แต่นิด

หย่าเสวียนมองไปที่อาของเธอที่คอยปกป้องเธอมาโดยตลอดอย่างรู้สึกซาบซึ้งใจ และก็รู้สึกสงสารด้วยเช่นกัน ‘ช่างเถอะ’ เธอคิด ‘กว่อกว่อเองก็โดนลงโทษแล้ว’ เมื่อเห็นชิงจู๋ยกไม้ขนไก่ขึ้นอีกครั้ง หย่าเสวียนก็รีบเข้าไปห้ามเธอไว้ทันที “คุณอาคะ ไม่ต้องตีเธอแล้วหล่ะค่ะ เธอคงรู้ตัวว่าผิดแล้ว”

“หย่าเสวียน หลานหลีกไป ตั้งแต่เล็กจนโต หลานช่วยเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว！ แต่เธอก็ไม่เคยปรับปรุงตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว！”

ชิงจู๋เป็นครูใหญ่ของโรงเรียนอนุบาล ปกติเธอเป็นคนใจดีและใจเย็นมาก แต่กว่อกว่อ ลูกสาวของเธอกลับทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยใจ