ในที่สุดหย่าเสวียนก็หาโอกาสพูดขึ้นมาได้ “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ！”

หลิงเฉินยกยิ้มก่อนจะหยุดการกระทำทั้งหมด เอาหน้าผากชนกับเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบพร่าว่า “เด็กขนาดนี้ก็จะมาทำแบบนี้ เธอต้องการเงินหรือ？ คืนละเท่าไหร่ ว่ามาสิ？”

เรื่องเงินไม่เป็นปัญหาอะไรสำหรับเขา ต่อให้เขาเลิกทำงานตอนนี้ ก็ยังมีเงินพอใช้เหลือเฟือในอีกสามร้อยปีข้างหน้า

หย่าเสวียนถึงกับเลือดขึ้นหน้า เธอกำหมัดทั้งสองข้างแน่น สูดลมหายใจอยู่หลายต่อหลายครั้งถึงได้ควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่ เธอฝืนยิ้มออกมา ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ แต่รอยยิ้มเล็ก ๆ ของเธอ ผมที่แสนจะยุ่งเหยิงและลมหายใจอ่อน ๆ นั่น มันช่างสวยงามและดึงดูดใจของหลิงเฉินเป็นอย่างมาก

“ห้าร้อยล้าน” เธอกัดฟันกรอด เขายกยิ้ม สายตาของเขาดูเย็นชาขึ้นทันที “แล้วเธอ คุ้มค่านี้？”

เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนเลยว่า เขาจะใช้เวลาและเงินหลายร้อยล้านเพื่อจะนอนกับผู้หญิงที่ตัวเองรังเกียจ

ทว่า ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่สนใจเขาเลยสักนิด เขาแค่ไม่รู้เท่านั้น และมันก็เป็นครั้งแรกที่เขาตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้

หย่าเสวียนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “หลิงเฉิน คุณฟังฉันก่อนสิ ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ”

เขาส่ายหัว “ไม่ต้องพูดแล้ว ขอฉันดูก่อนว่าเธอคุ้มค่ารึไม่” เขารู้ดีว่าคำพูดของเธอมันไม่น่าฟังนัก เพราะงั้นเขาเลยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดต่อ