icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 17
เอาเธอไปโยนให้ฉลามกินซะ
จำนวนคำ:2352    |    อัปเดตเมื่อ:16/01/2022

น่าเสียดายที่เป้าหมายของหย่าเสวียน ไหวตัวทันเสียก่อน เขาหลบอย่างไว โดยที่ไม่มีไวน์กระเด็นเลอะเสื้อเขาแม้แต่หยดเดียว สำหรับคนทั่วไป คงจะไม่ถือโทษโกรธกัน แต่มันไม่ใช่สำหรับหลิงเฉิน

เขาจัดเสื้อสูทของเขา ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า “อยากตายรึไง”

“หลิงเฉิน” ชี่หางรีบพูดขึ้นทันทีเพื่อหวังว่าสถานการณ์จะดีขึ้น “หย่าเสวียนเองก็ไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุหน่ะ” ชี่หางเหลือบมองหย่าเสวียนให้เธอพยักหน้าเห็นด้วย

ทว่า หย่าเสวียนนั้นกลับยกยิ้มและมองไปที่หลิงเฉินอย่างท้าทาย “ไม่ค่ะ คุณชี่หาง ฉันจงใจทำค่ะ” ตอนนี้คงไม่ต้องเรียกชี่หางว่าท่านอธิการแล้วหล่ะ

พอพูดจบสายตาของทั้งคู่ต่างจ้องกันอย่างดุเดือดอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ยาม” หลิงเฉินตะโกนอย่างไม่ได้ละสายตาออกไปจากเธอ ไม่กี่วินาทีต่อมา ยามหลายคนวิ่งเข้ามาพร้อมทำความเคารพเขา “คุณหลิงเฉิน ต้องการให้พวกเราทำอะไรครับ?” พวกเขาถามทันที

เขากัดฟันพลางสั่งว่า “เอาผู้หญิงคนนี้ไปโยนให้ปลาฉลามกินซะ ใครก็ตามที่ช่วยเธอ คน ๆ นั้นถือว่าเป็นศัตรูกับผม!” คำขู่ของเขาได้ผล เพราะตอนนี้ไม่มีใครกล้าช่วยหย่าเสวียนจากสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกอะไร เธอคืนเสื้อสูทให้กับชี่หาง ถอดรองเท้าส้นสูงออกและเตรียมตัวสู้กับยาม “ถ้ากล้าก็ลองเข้ามาสิ!” เธอเตือนยามที่กำลังจะเข้ามาประชิดตัวเธอ

มีคนจำนวนมากที่เริ่มหันมาสนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ห้วยหมิงที่ตอนนั้นเริ่มจะเมา เมื่อได้ยินเสียงของหย่าเสวียน เขาก็รีบลุกขึ้น ทิ้งสาว ๆ สองคนไว้และรีบพุ่งเข้ามาทันที

เมื่อเขามาถึง ก็เห็นหย่าเสวียนกำลังสู้กับยามอยู่ ผู้คนที่มามุงดูต่างก็พากันถอยออกไปให้ห่างจากตรงนั้น

ชี่หางพยายามพูดกับหลิงเฉินเกี่ยวกับการตัดสินใจที่ไม่สมเหตุสมผลของเขา แต่หลิงเฉินกลับไม่สนใจ ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้เสมอ ถ้าหลิงเฉินตัดสินใจแล้ว แม้แต่เพื่อนสนิทที่สุดของเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเขาได้

ลู่จิงเทียน พ่อของชี่หางคิดว่ามีคนสร้างปัญหาบนเรือสำราญ เลยเรียกบอดี้การ์ดสองสามคนมาสมทบด้วย

ในที่สุด หย่าเสวียนก็ล้มยามเจ็ดคนและบอดี้การ์ดสามคนได้สำเร็จ ก่อนที่เธอจะโดนบอดี้การ์ดสามคนนั้นจับกดไว้กับพื้น แม้ว่าจะไม่มีใครพูดอะไรออกมา แต่มันก็เป็นภาพที่น่าอับอายมาก

ซึ่งมันก็ทำให้ห้วยหมิงหลุดออกมาจากภวังค์ เขากำลังจะพุ่งเข้าไปช่วยเธอ แต่กลับถูกบอดี้การ์ดอีกสองคนกันไว้ สภาพของเขาตอนนี้ไม่สามารถจะสู้อะไรกับพวกเขาได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหยุดเขาไว้ได้ “ปล่อยฉันนะ! ฉันต้องช่วยเธอ!” ห้วยหมิงพูดพลางสะบัดตัวออกจากพวกเขา “ไสหัวไปซะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดเลย! ได้ยินรึยัง? ฉันจะฆ่าพวกแก...”

เขาเงียบลงทันทีที่หลิงเฉินจ้องมาที่เขา

ห้วยหมิงมองดูบอดี้การ์ดลากหย่าเสวียนออกไปจากห้องโถงต่อหน้าต่อตา คนที่มุงดูก็เดินตามออกไปดูต่อเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสนุกกับมัน โดยไม่มีใครสนใจว่ามันจะรุนแรงแค่ไหน

ดาวเด่นของงานนี้ก็คือหลิงเฉิน ในเมื่อเขาจะโยนคนลงทะเลให้ฉลามกิน คงจะไม่ได้เห็นภาพแบบนี้บ่อยนัก น่าตื่นเต้นจะตายไป

ชี่หางนั้นไม่ได้รีบร้อนที่จะออกไปดูเหมือนกับคนอื่น ๆ เขากระซิบกับยามสองสามคนก่อนจะเดินตามพวกเขาออกไป และตอนที่เขาเดินผ่านห้วยหมิง เขาก็ขยิบตาให้เขาอย่างวางใจ ก่อนจะทำตามแผน

แม้ว่าห้วยหมิงจะสงบสติอารมณ์ลงบ้างแล้ว แต่เขาก็ยังพยายามดิ้นออกมาจากมือของบอดี้การ์ดทั้งสอง และวิ่งตามออกไปด้านนอกทันที ทันทีที่เขาไปถึงดาดฟ้า เขาก็ได้ยินเสียงอุทานอย่างตกใจของผู้คน

“โอ้พระเจ้า! จะโยนเธอลงทะเลจริง ๆ เหรอ!”

“คุณหลิงเฉินน่ากลัวมากจริง ๆ ! สาวน้อยผู้น่าสงสารทำไมถึงกล้าไปมีเรื่องกับเขากันนะ”

“หึ! เธอกำลังจะได้รับผลในสิ่งที่ตัวเองทำ! กล้าดียังไงมามีเรื่องกับคุณหลิงเฉิน! ถ้าคุณหลิงเฉินโยนเธอลงไปแล้ว เมืองเย่ก็คงไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับเขาแล้วแหละ!”

“โอ้ พระเจ้า! เขากำลังจะโยนเธอลงไปแล้ว!” ห้วยหมิงรีบหาหย่าเสวียนทันที

เมื่อพบว่าตัวของเธอครึ่งนึงนั้นอยู่ด้านนอกเรือแล้ว เขาก็รีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว “ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ! หลิงเฉิน ฉันบอกให้ปล่อยเธอไง! นี่มันมากเกินไปแล้วนะ! อะไรวะ!” บอดี้การ์ดสองคนรีบเข้าไปจับเขาไว้ทันที หนึ่งในนั้นต่อยเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรง มันเจ็บปวดมากจนห้วยหมิงไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้พักหนึ่ง

เขาคุกเข่าลง โดยไม่ได้เห็นว่าเกิดอะไรต่อจากนั้น เขาเพียงแต่ได้ยินเสียงตู้ม และรีบเงยหน้าขึ้นมองทันที เสียงน้ำกระทบกันเมื่อหย่าเสวียนโดนโยนลงทะเล

ห้วยหมิงถึงกับหน้าซีดเผือด เมื่อเขามองไปรอบ ๆ นั้น ก็พบว่าเพื่อนของเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

‘ไม่นะ! ไม่!’ เขาตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ‘เฮียเหนียน! หย่าเสวียน!’

เขาสบัดตัวออกจากบอดี้การ์ดทั้งสองคน วิ่งออกไปที่ราวและตะโกนออกมา “หย่าเสวียน! หย่าเสวียน! รีบช่วยเธอเข้าสิ!” ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างเงียบไปหมด เขามองหาเธออย่างสุดสายตา “ยืนมองอะไรกันห๊ะพวกโง่! ทำอะไรสักอย่างสิวะ!” เขาตะโกนใส่พวกที่ยืนมุง

ท้องทะเลที่ดำสนิทนั้นเงียบสงบ เงียบสงบราวกับว่าไม่เคยมีคนตกลงไปในนั้น ผ่านไปแค่เพียงไม่กี่วินาทีก็กลับมาเงียบสงบเหมือนเก่า

ห้วยหมิงชกราวด้วยความโกรธ เขาเกลียดที่ตัวเองว่ายน้ำไม่เป็น “เฮียเหนียน ฉันขอโทษ ฉัน...”

ในขณะะที่เขากำลังจะพูดต่อนั้น เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของพวกผู้หญิงดังขึ้นมา มีบางอย่างกำลังลอยอยู่บนนั้น “ดูสิ ๆ ! นั่นใช่หย่าเสวียนไหม?” พวกเธอว่าพลางชี้ไปที่ทะเล

“ใช่ ใช่เธอจริง ๆ นั่นแหละ! ดูสิ! เธอจับเรือไว้!”

“เธอว่ายน้ำได้งั้นเหรอเนี่ย!”

ทุกคนที่มามุมดูต่างรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าเธอว่ายน้ำเป็น

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งนาที หย่าเสวียนจับราวแน่นและปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนด้วยสภาพที่เปียกโชกไปทั้งตัว เธอหันหน้ากลับไปทางทะเลและพ่นน้ำทะเลออกไป น้ำทะเลนี่มันไม่ได้ลึกธรรมดา ๆ เธอเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดซะแล้ว เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ

ไม่นานเธอก็เห็นหลิงเฉิน เขายืนถือแก้วไวน์อยู่ไม่ไกลจากเธอนัก เขามองเธอด้วยสายตาเฉยเมย ราวกับไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นสักเท่าไหร่

เธอหันหน้าไปพ่นน้ำทะเลออกจนหมด ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดลิปสติกออกจากปาก เธอกระโดดข้ามรั้วมาอย่างเท่

ด้วยเท้าเปล่า ส่วนรองเท้าส้นสูงของเธอนั้นไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว เธอยกชุดที่เปียกชุ่มขึ้น ผลักห้วยหมิงที่จะเข้ามากอดเธอออกไปอย่างไร้อารมณ์

และเดินเข้าไปหาหลิงเฉินทันที ทุกคนบนเรือต่างพากันกลั้นหายใจ

มองหย่าเสวียนอย่างใจจดใจจ่อ และสงสัยว่าเธอจะทำอะไรต่อ หลิงเฉินยื่นแก้วไวน์ให้พนักงานเสิร์ฟที่อยู่ข้าง ๆ

เอามือล้วงกระเป๋าพลางมองดูผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อย ๆ เขาเลิกคิ้วขึ้น นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

‘หย่าเสวียน

ทำไมยิ่งพูดก็ยิ่งคุ้นนะ’ เขาคิดในใจ

“โอ้พระเจ้า! เธอเสียสติไปแล้วรึไง! เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ !” มีผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“เธอต้องตายแน่ ๆ ! ใครก็ได้ช่วยหยุดเธอที!”

“เธอตายแน่! กล้าดียังไงมาทำกับผู้ชายในฝันของฉันแบบนี้!” ผู้หญิงคนหนึ่งอุทาน

ห้วยหมิงที่มองเห็นภาพตรงหน้า ก็ถึงกับจ้องอย่างไม่วางตา “เฮียเหนียนนี่นับวันยิ่งกล้ามากขึ้นเรื่อย ๆ นี่เธอจะเข้าไปจูบเขารึไงกันนะ

พอเข้าใกล้หลิงเฉินพอสมควรแล้ว หย่าเสวียนก็รีบกระโจนใส่เขาและเกาะเขาไว้ราวกับโคอาล่าเกาะต้นไม้อย่างไรอย่างนั้น ก่อนจะจูบเขาอีกครั้ง เธอเห็นแววตาโกรธแค้นของเขาอย่างชัดเจน

“อะไรหน่ะ?” ผู้คนที่มามุมดูต่างพูดออกมาเสียงดัง “จูบงั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนี้ชักเริ่มแข็งข้อขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ”

หึ เธอแค่อยากจะยั่วโมโหเขาเท่านั้น นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ ใครจะไปรู้ว่าพอเขาเริ่มหายโกรธแล้วนั้น

เขาจะดึงเธอเข้ามาใกล้และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาจูบกับเธออยู่นาน นานกว่าที่หย่าเสวียนคิดไว้เสียอีก เธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นด้วยซ้ำ ริมฝีปากของเธอเป็นสีม่วงเพราะความหนาวเย็น

หลิงเฉินก้มตัวเล็กน้อยแล้วอุ้มเธอขึ้น เขาเดินไปทางห้องพักอย่างรีบเร่ง

ราวกับว่าโลกทั้งโลกนั้นเงียบสงบ ไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงคลื่นที่แผ่วเบา

ทุกคนบนดาดฟ้าดูสับสน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ บางคนกลัวเกินกว่าจะพูดออกมา บางคนคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป บางคนก็รู้สึกงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เช่น หมี่เจีย เป็นต้น

ขณะเดียวกัน ภายในห้องพัก หลิงเฉินใช้เท้าถีบประตูอย่างแรง และอุ้มเธอเข้าไปในห้อง

หย่าเสวียนรู้สึกอึ้งจนพูดไม่ออก นี่เธอมาไกลไปรึป่าว? เขาไม่ได้สนใจสีหน้าของเธอด้วยซ้ำ เขาปิดไฟ พลางดันผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาแนบกับประตู

ตอนนี้พวกเขาก็อยู่กันตามลำพัง เขาจึงเข้าหาเธอและทำในสิ่งที่เขารู้สึกอยากทำตั้งแต่จูบบนดาดฟ้า

เขากดมือเธอไว้ด้านหลังขณะที่สำรวจร่างกายของเธอ เธอไม่สามารถขยับตัวได้

“หลิงเฉิน...” เธอมองดูเขา และอยากจะพูดว่า “ปล่อยฉันเถอะ” แต่เขาไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสให้เธอพูดเลย

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 หนังสือข้อตกลงการหย่า2 บทที่ 2 โฮว่หลิงเฉิน3 บทที่ 3 ศาสตราจารย์สุดโหด4 บทที่ 4 คุณไม่มีปัญญาจ่าย5 บทที่ 5 แผนใหญ่6 บทที่ 6 คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของหรือไง7 บทที่ 7 ฉันไม่อยากเป็นคุณนายโฮว่แล้ว8 บทที่ 8 ผมจะกลับเมืองเย่แล้ว9 บทที่ 9 ทางเลือกที่สาม10 บทที่ 10 พิธีมอบรางวัล11 บทที่ 11 หลิงเฉิน ฉันรักคุณ12 บทที่ 12 คนทั้งโลกรู้13 บทที่ 13 อธิการบดีผู้น่ารัก14 บทที่ 14 เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงซะจริง!15 บทที่ 15 แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์16 บทที่ 16 ไวน์17 บทที่ 17 เอาเธอไปโยนให้ฉลามกินซะ18 บทที่ 18 คุณหลิงเฉินซวยซะแล้ว19 บทที่ 19 สมน้ำหน้าที่เธอไม่มีแฟน20 บทที่ 20 คู่ต่อสู้ที่แท้จริง21 บทที่ 21 เรื่องระหว่างสามีภรรยาเขา22 บทที่ 22 หลิงเฉินรู้ความจริง23 บทที่ 23 ย้ายเข้ามาอยู่24 บทที่ 24 ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย25 บทที่ 25 ฉันไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย26 บทที่ 26 พี่ชาย27 บทที่ 27 สำนักงานใหญ่ของเซิ่งหมิง กรุ๊ป28 บทที่ 28 ขอโทษหรือยั่วโมไหกันแน่29 บทที่ 29 โดนเปล่า ๆ30 บทที่ 30 ของขวัญ31 บทที่ 31 ใครรังแกแฟนผม?32 บทที่ 32 เฮียเหนียนงั้นเหรอ?33 บทที่ 33 ฉันขอโทษสำหรับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น34 บทที่ 34 มันอาจมีอะไรที่น่าอับอายก็เป็นได้35 บทที่ 35 เขาสมควรโดน36 บทที่ 36 ดื้อเหมือนเด็ก37 บทที่ 37 อยู่ให้ห่างจากอาจารย์หลิงเฉินไว้38 บทที่ 38 ที่รัก39 บทที่ 39 การลงโทษ40 บทที่ 40 ในสุสาน41 บทที่ 41 ผมแต่งงานแล้ว42 บทที่ 42 เขาหล่อมาก43 บทที่ 43 ผมเป็นสามีของเธอ44 บทที่ 44 คลาสเต้นรำ45 บทที่ 45 คลาสภาษาอังกฤษ46 บทที่ 46 บัตรธนาคารสองใบ47 บทที่ 47 คุณชนะ48 บทที่ 48 กลับจากสิงคโปร์49 บทที่ 49 ปวดหัวจริง ๆ50 บทที่ 50 ความจริงถูกเปิดเผย51 บทที่ 51 หน้าด้านจริง ๆ52 บทที่ 52 นักจูบ53 บทที่ 53 พวกเขาร่วมมือกันหลอกฉัน54 บทที่ 54 เธอเป็นเลสเบี้ยนด้วยนะ55 บทที่ 55 ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น56 บทที่ 56 คุกเข่าขอโทษ57 บทที่ 57 เธอแค่นับเงินก็พอ58 บทที่ 58 ผู้ชายใจแคบ59 บทที่ 59 เธออยู่กับผู้ชาย?60 บทที่ 60 เซอร์ไพรส์!61 บทที่ 61 พลอดรัก62 บทที่ 62 ผมให้เงินเธอหมื่นล้าน63 บทที่ 63 ถอดรองเท้าออกเดี๋ยวนี้เลยนะ64 บทที่ 64 ฉันแต่งงานแล้ว65 บทที่ 65 กล้าดียังไงที่จะมอมเหล้าเธอ66 บทที่ 66 รีบไปอ้อนสามีของเธอเถอะ67 บทที่ 67 ดูหนังสยองขวัญตอนกลางดึก68 บทที่ 68 ความเจ็บปวด69 บทที่ 69 มาช่วยเธอ70 บทที่ 70 พังร้านมันซะ71 บทที่ 71 ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่72 บทที่ 72 แน่จริงก็เมนชั่นหลิงเฉินสิ73 บทที่ 73 ทำไมผมจะต้องหย่ากับเธอด้วย74 บทที่ 74 ใส่ชุดเดรสบ่อย ๆ สิ75 บทที่ 75 มาทักทายพี่สะใภ้นายเร็ว76 บทที่ 76 ระวังยิงซานไว้ให้ดี77 บทที่ 77 เธอสำคัญกว่าภรรยาของคุณสินะ78 บทที่ 78 ทำไมเธอถึงได้โกรธมากขนาดนี้79 บทที่ 79 ความหึงหวงขึ้นสมอง80 บทที่ 80 ข้อแม้สามข้อ81 บทที่ 81 ฉันจะให้หลิงเฉินคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน82 บทที่ 82 ฉันเป็นคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?83 บทที่ 83 ฉันตบหน้าเขาไปทีนึง84 บทที่ 84 เราหย่ากันเถอะ85 บทที่ 85 เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย86 บทที่ 86 อันดับแรกคือการรู้จักเสวยสุข87 บทที่ 87 บาดแผล88 บทที่ 88 ตกหลุมรัก89 บทที่ 89 ยั่วยวน90 บทที่ 90 ณ โรงพยาบาล91 บทที่ 91 ระวังไว้ให้ดี92 บทที่ 92 หลิงเฉิน ฉันชอบคุณ93 บทที่ 93 ผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดแล้ว94 บทที่ 94 กลับบ้านกันเถอะ95 บทที่ 95 เธออยากจะซื้ออะไรกันแน่96 บทที่ 96 นายกล้ามากเลยนะ97 บทที่ 97 คุณจะมีภรรยาไว้ทำอะไร98 บทที่ 98 เธอกำลังขอโทษฉันงั้นเหรอ?99 บทที่ 99 ผมช่วยทำให้เธออุ่น100 บทที่ 100 ภรรยาผมอารมณ์ไม่ดี