icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 16
ไวน์
จำนวนคำ:2258    |    อัปเดตเมื่อ:15/01/2022

หย่าเสวียนนั่งลงตรงโต๊ะที่อยู่มุมสุดพลางมองไปที่ท้องทะเลยามค่ำคืน ฟังเสียงคลื่นกระทบกับผิวน้ำ ขณะที่รับประทานอาหารว่างชั้นเลิศ อารมณ์ของเธอก็เริ่มดีขึ้นมาบ้าง ลมทะเลเย็น ๆ พัดมาโดนตัวของเธอ หย่าเสวียนรีบปิดหน้าต่างทันที เมื่อครู่เธอรีบออกมาจากร้าน โดยไม่ทันสังเกตว่าลืมหยิบผ้าคลุมมาด้วย โชคดีที่ห้องโถงมีฮีตเตอร์ ไม่งั้นเธอได้แข็งตายแน่ ๆ

หลังจากที่นั่งรออย่างเบื่อหน่ายมานาน งานเลี้ยงก็ยังไม่เริ่มสักที ยังดีที่มีอาหารอร่อย ๆ พวกนี้ให้เธอได้กิน

หลังจากที่รับประทานของว่างอย่างเอร็ดอร่อยนั้น เธอก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมา เธอเดินไปหยิบเครื่องดื่มและได้ยินคนพูดกันเกี่ยวกับคระกูลลู่ พวกเขากำลังรอแขกคนสำคัญอยู่ ถ้าแขกคนดังกล่าวมาถึงแล้ว งานเลี้ยงก็จะเริ่มขึ้นและเรือสำราญก็จะแล่นออกจากท่าในทันที

ไม่นานนักก็มีเสียงเอะอะดังขึ้นที่ประตูทางขึ้น หย่าเสวียนมองผู้หญิงแทบจะทุกคนที่วิ่งกรูไปที่นั่นอย่างตื่นเต้น

ถ้าไม่ใช่เพราะถูกอบรมสั่งสอนมาในตระกูลผู้ดีหล่ะก็ ป่านนี้พวกเธอคงจะกรี๊ดเสียงดังไปแล้ว

ผ่านไม่กี่นาที ในที่สุดหย่าเสวียนก็รู้ว่าใครทำให้พวกเธอต้องตื่นเต้นขนาดนั้น

โซนอาหารนั้นอยู่สูงขึ้นไป ทำให้เธอมองเห็นประตูทางเข้าได้อย่างชัดเจน มันก็คือเขานั่นเอง เป็นใครไปไม่ได้นอกจากสามีของเธอ ในเมืองเยว่นั้น เขานั้นเป็นผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวย ที่สำคัญ เขายังโสด ที่พวกเธอคิดอย่างนั้นเพราะไม่มีใครรู้เรื่องการแต่งงานของพวกเขา

เมื่อแขกคนสำคัญของตระกูลลู่มาถึง เรืองสำราญก็แล่นออกจากท่า และงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้นในทันที

แม้ว่าหย่าเสวียนจะเป็นนักเลง แต่เธอก็รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร

เธอจะไม่อยากจะมีปัญหากับหลิงเฉินในที่สาธารณะแบบนี้เด็ดขาด แต่ผู้ชายใจแคบคนนั้นก็ชอบมาหาเรื่องเธอทุกครั้งไป เพราะงั้นเวลาที่เห็นเขา หย่าเสวียนก็จะพยายามเลี่ยง

งานเลี้ยงเปิดตัวด้วยการเต้นรำของหลิงเฉินและคู่ของเขา ทุกคนต่างจับตามองทั้งสองอย่างเพ้อฝัน จะมีก็แต่หย่าเสวียนที่เยาะเย้ย เธอรู้จักผู้หญิงคนนี้ดี เธอคือคนที่ดูถูกเธอที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อไม่กี่วันก่อน

และก็มีอีกคู่หนึ่ง ‘เดี๋ยวนะ…’ หย่าเสวียนเพ่งมองไปที่พวกเขาทั้งคู่ ‘นั่นมันลู่ชี่หาง อธิการบดี่ของพวกเขา ไม่ใช่เหรอ?’ หย่าเสวียนส่ายหัวไปมาและคิดว่าเธอน่าจะกินมากจนตาลายมองผิดก็เป็นได้

และเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า นี่เป็นงานที่ตระกูลเขาจัด ‘ฉี่หางจะมาเข้าร่วมก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร’ ทว่า คู่เต้นของเขาสวยและมีสไตล์มาก ชุดเดรสสีช็อคโกแลตของเธอนั้นก็ทำให้คนที่มองรู้สึกสบายใจมากเช่นกัน

เมื่อการเต้นรำจบลง เสียงปรบมือก็ดังกึกก้องไปทั่วห้องโถง หย่าเสวียนเองก็ปรบมือเช่นกัน เธอปรบมือให้กับชี่หางและคู่เต้นของเขา

หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำกิจกรรมตามอัธยาศัย ไม่ว่าจะเป็นห้องโถงหรือดาดฟ้าเรือต่างก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คน บ้างก็ดื่มไวน์ บ้างก็พูดคุย บ้างก็ร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ทุกคนดูมีความสุขกันมาก

ทว่า คนฉลาดนั้นดูออก นอกจากคนที่คุยธุรกิจแล้วนั้น คนอื่น ๆ กลับรู้สึกน่าเบื่อ คนเราก็แค่พูดคุยกับเรื่องไร้สาระ ร้องเพลง เต้นรำและดื่มด้วยกันเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ในเมื่อทุกคนไม่ได้พูดความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเองออกมา

ส่วนห้วยหมิงที่มากับเธอนั้น ก็จีบสาว ๆ มาได้สองคน ซึ่งตอนนั้นพวกเขาเองก็กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก

หย่าเสวียนส่ายหัวพลางถอนหายใจ เมื่อกินอิ่มแล้ว หย่าเสวียนก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไปด้านนอกและดื่มด่ำกับบรรยากาศทะเลยามค่ำคืน

ที่ดาดฟ้านั้นมีคนค่อนข้างเยอะ เมื่อลมทะเลพัดมา หย่าเสวียนก็เริ่มสั่นด้วยความหนาว ข้างนอกนี่มันหนาวจริง ๆ

ทีแรกเธอคิดว่าจะกลับไปยืมเสื้อสูทของห้วยหมิงมาสวม แต่เมื่อเธอเห็นเขากำลังโน้มตัวลงจูบผู้หญิงคนหนึ่ง หย่าเสวียนเลยล้มเลิกความคิดและเดินกลับไป

เธอยืนมองทะเลพลางหัวเราะออกมา ‘ห้วยหมิงเป็นผู้ชายนี่นะ ฉันหล่ะไม่แปลกใจเลยจริง ๆ พอเห็นคนสวยก็ไปไม่ถูกซะแล้ว’

พอคิดอย่างนั้นแล้วก็อดคิดต่อไม่ได้ว่า ‘ถ้าฉันไม่สวย…ห้วยหมิงยังจะอยากเป็นเพื่อนกับฉันไหมนะ?’

“หย่าเสวียน?” เสียงอ่อนโยนดังขึ้นทำลายความคิดอันฟุ้งซ่านของเธอ

หย่าเสวียนเอาผมทัดหูก่อนจะหันไปมองตามเสียงนั้น มันคือฉี่หางนั่นเอง “สวัสดีค่ะ ท่านอธิการ เธอทักทายเขาอย่างสุภาพ

หย่าเสวียนนั้นชอบให้ใช้ไม้อ่อน และเธอก็ชอบวิธีที่ชี่หางหางสอนคนอื่น มันนุ่มนวลและค่อยเป็นค่อยไปเหมือนกับบุคลิกของเขา

ฉี่หางเดินมาแค่คนเดียว เขาถอดเสื้อสูทราคาแพงของเขามาคลุมให้เธอ

“ข้างนอกหนาวนะ ทำไมไม่เข้าไปนั่งด้านในหล่ะ?” เขาถามอย่างนุ่มนวล

เธอที่กำลังหนาวสั่นอยู่ทีแรกก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย เธอมองหน้าเขาก่อนจะตอบอย่างอาย ๆ ว่า “ฉันกินเยอะไปหน่อย ก็เลยออกมาเดินย่อยหน่ะค่ะ”

ชี่หางขำออกมากับท่าทีของเธอ เข้าใจแล้วหล่ะ “เธอมากับห้วยหมิงเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

“เขาเป็นเพลย์บอยนี่นะ” “พอเจอคนสวยก็ทิ้งเธอซะแล้ว” เขาพูดพลางเท้าแขนกับราวกั้นและมองออกไปที่ท้องทะเล

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เขายังโสด เขามีสิทธิ์ที่จะหาความสุขและออกเดทกับใครก็ได้ที่เขาต้องการ” หย่าเสวียนพูดอย่างขำ ๆ

ชี่หางงยิ้มก่อนจะพูดว่า “มานี่สิ ผมมีคนที่อยากจะแนะนำให้เธอรู้จัก”

“หืม? ใครเหรอคะ?” หย่าเสวียนรู้สึกงงกับคำพูดของเขา ทำไมเขาถึงอยากจะแนะนำคนอื่นให้เธอรู้จักกันนะ? เขาเป็นแบบนี้กับทุกคนงั้นเหรอ? หรือเป็นแค่กับเธอกันนะ?

ชี่หางไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะผายมือเป็นการเชิญเธอ เธอไม่ได้ปฏิเสธอะไร และเดินตามเขาเข้าไปในห้องโถง

ภายในโซนอาหาร

หย่าเสวียนมองสามคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างอึ้ง ๆ ซึ่งก็คือ หลิงเฉิน หมี่เจียและผู้หญิงคนที่เต้นรำคู่กับชี่หางเมื่อครู่ สายตาของสองคนแรกทำให้เธอรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาทันที

‘หลิงเฉินเนี่ยนะ? ฉันจะอยู่ห่างจากเขาบ้างไม่ได้เลยรึไงกันนะ?’

ชี่หางทักทายทั้งสามคนอย่างสุภาพ หลิงเฉินมองเธอด้วยสายตาอาฆาต ซึ่งมันก็ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก และตอนที่เธอกำลังจะเดินออกไปนั้นเอง ชี่หางก็เอื้อมมือมาขวางเธอไว้ซะก่อน “หย่าเสวียน นี่คือหลิงเฉิน เพื่อนสนิทของผม ส่วนนี่คือหมี่เจีย คู่ของเขา และนี่คือซ่งฉือ แฟนของผม” เขาหันไปยิ้มกับซ่งฉือพลางแนะนำหย่าเสวียนให้เธอรู้จัก “ซ่งฉือ นี่คือหย่าเสวียน”

หย่าเสวียนก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว ทำเป็นไม่สนใจสองคนที่เหลือ ก่อนจะยิ้มให้กับซ่งฉือ “สวัสดีค่ะ พี่ซ่งฉือ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” มีคำถามมากมายในหัวของเธอ เธอกับชี่หางไม่ได้สนิทกัน ไม่เคยคุยกันสักคำด้วยซ้ำไป ทำไมเขาถึงแนะนำแฟนของเขาให้เธอรู้จักกันนะ?

ซ่งฉือจับมือหย่าเสวียน และพูดกับเธออย่างอ่อนโยนว่า “สวัสดีค่ะ หย่าเสวียน ฉันได้ยินเกี่ยวกับคุณมาเยอะ คุณสวยมากเลย” หย่าเสวียนถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อได้รับคำชม เสียงของซ่งฉือนั้นช่างไพเราะน่าฟังเสียจริง

“เราเป็นเพื่อนกันแล้ว ถ้ามีอะไรก็บอกมาได้เลยนะคะ”

หย่าเสวียนไม่เคยคิดว่าจะได้รับคำชมแบบนี้มาก่อน ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรก็มีเสียง ๆ หนึ่งพูดแทรกขึ้นมา “ซ่งฉือ ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเป็นเพื่อนกันได้หรอกนะ คนเราหน่ะจะดูแต่รูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้หรอก ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูสวย มันก็เป็นเพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น แต่จิตใจของเธอนั้นต่ำช้าจนน่าขยะแขยงเลยหล่ะ”

ซ่งฉือกับชี่หางต่างมองไปที่หลิงเฉินอย่างตกใจ ชี่หางเองก็เดาได้ว่าพวกเขาทั้งสองคนคงจะไม่ถูกกันเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นได้ถึงขนาดนี้

แม้ว่าปกติหลิงเฉินจะไม่ค่อยชอบผู้หญิงสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่เคยว่าผู้หญิงด้วยคำพูดแบบนี้มาก่อน ถ้ามีผู้หญิงคนไหนที่เข้าหาเขาก่อนอย่างหน้าด้าน ๆ เขาก็จะแค่พูดออกมาคำเดียวเท่านั้น ผู้หญิงหน่ะ ตายไปซะได้ก็ดี

'นี่มันเรื่องอะไรกัน? หรือจะเป็นเพราะหย่าเสวียนบอกรักเขาสิบรอบในวิดิโอกันนะ?’ ชี่หางคิดอย่างพยายามจะเข้าใจเหตุการร์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

หย่าเสวียนพยายามจะควบคุมสติอารมณ์เพราะไม่อยากจะมีปัญหา แต่ผู้ชายคนนี้กลับทำให้สถานการณ์มันแย่ลงไปกว่าเดิม และเธอก็ระเบิดออกมา ‘พอสักทีเถอะ!’

หย่าเสวียนแย่งแก้วไวน์แดงที่อยู่ในมือของหมี่เจียมา ก่อนจะสาดใส่หน้าหลิงเฉินเต็ม ๆ “หย่าเสวียน!” เมื่อนึกได้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร ชี่หางพยายามที่จะห้ามเธอไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมาก

ทุก ๆ คนที่อยู่ตรงนั้นถึงกับช็อค เมื่อเห็นไวน์กำลังจะโดนหลิงเฉิน

“โอ้!” “พระเจ้า! ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? !” “กล้าดีมาจากไหน ทำไมถึงเอาไวน์สาดหน้าคุณหลิงเฉินหล่ะ?”

“เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ !”

“คอยดูแล้วกัน เธอไม่ตายดีแน่ ๆ !”

“ไม่มีทางที่คุณหลิงเฉินจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่นอน”

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 หนังสือข้อตกลงการหย่า2 บทที่ 2 โฮว่หลิงเฉิน3 บทที่ 3 ศาสตราจารย์สุดโหด4 บทที่ 4 คุณไม่มีปัญญาจ่าย5 บทที่ 5 แผนใหญ่6 บทที่ 6 คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของหรือไง7 บทที่ 7 ฉันไม่อยากเป็นคุณนายโฮว่แล้ว8 บทที่ 8 ผมจะกลับเมืองเย่แล้ว9 บทที่ 9 ทางเลือกที่สาม10 บทที่ 10 พิธีมอบรางวัล11 บทที่ 11 หลิงเฉิน ฉันรักคุณ12 บทที่ 12 คนทั้งโลกรู้13 บทที่ 13 อธิการบดีผู้น่ารัก14 บทที่ 14 เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงซะจริง!15 บทที่ 15 แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์16 บทที่ 16 ไวน์17 บทที่ 17 เอาเธอไปโยนให้ฉลามกินซะ18 บทที่ 18 คุณหลิงเฉินซวยซะแล้ว19 บทที่ 19 สมน้ำหน้าที่เธอไม่มีแฟน20 บทที่ 20 คู่ต่อสู้ที่แท้จริง21 บทที่ 21 เรื่องระหว่างสามีภรรยาเขา22 บทที่ 22 หลิงเฉินรู้ความจริง23 บทที่ 23 ย้ายเข้ามาอยู่24 บทที่ 24 ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย25 บทที่ 25 ฉันไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย26 บทที่ 26 พี่ชาย27 บทที่ 27 สำนักงานใหญ่ของเซิ่งหมิง กรุ๊ป28 บทที่ 28 ขอโทษหรือยั่วโมไหกันแน่29 บทที่ 29 โดนเปล่า ๆ30 บทที่ 30 ของขวัญ31 บทที่ 31 ใครรังแกแฟนผม?32 บทที่ 32 เฮียเหนียนงั้นเหรอ?33 บทที่ 33 ฉันขอโทษสำหรับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น34 บทที่ 34 มันอาจมีอะไรที่น่าอับอายก็เป็นได้35 บทที่ 35 เขาสมควรโดน36 บทที่ 36 ดื้อเหมือนเด็ก37 บทที่ 37 อยู่ให้ห่างจากอาจารย์หลิงเฉินไว้38 บทที่ 38 ที่รัก39 บทที่ 39 การลงโทษ40 บทที่ 40 ในสุสาน41 บทที่ 41 ผมแต่งงานแล้ว42 บทที่ 42 เขาหล่อมาก43 บทที่ 43 ผมเป็นสามีของเธอ44 บทที่ 44 คลาสเต้นรำ45 บทที่ 45 คลาสภาษาอังกฤษ46 บทที่ 46 บัตรธนาคารสองใบ47 บทที่ 47 คุณชนะ48 บทที่ 48 กลับจากสิงคโปร์49 บทที่ 49 ปวดหัวจริง ๆ50 บทที่ 50 ความจริงถูกเปิดเผย51 บทที่ 51 หน้าด้านจริง ๆ52 บทที่ 52 นักจูบ53 บทที่ 53 พวกเขาร่วมมือกันหลอกฉัน54 บทที่ 54 เธอเป็นเลสเบี้ยนด้วยนะ55 บทที่ 55 ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น56 บทที่ 56 คุกเข่าขอโทษ57 บทที่ 57 เธอแค่นับเงินก็พอ58 บทที่ 58 ผู้ชายใจแคบ59 บทที่ 59 เธออยู่กับผู้ชาย?60 บทที่ 60 เซอร์ไพรส์!61 บทที่ 61 พลอดรัก62 บทที่ 62 ผมให้เงินเธอหมื่นล้าน63 บทที่ 63 ถอดรองเท้าออกเดี๋ยวนี้เลยนะ64 บทที่ 64 ฉันแต่งงานแล้ว65 บทที่ 65 กล้าดียังไงที่จะมอมเหล้าเธอ66 บทที่ 66 รีบไปอ้อนสามีของเธอเถอะ67 บทที่ 67 ดูหนังสยองขวัญตอนกลางดึก68 บทที่ 68 ความเจ็บปวด69 บทที่ 69 มาช่วยเธอ70 บทที่ 70 พังร้านมันซะ71 บทที่ 71 ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่72 บทที่ 72 แน่จริงก็เมนชั่นหลิงเฉินสิ73 บทที่ 73 ทำไมผมจะต้องหย่ากับเธอด้วย74 บทที่ 74 ใส่ชุดเดรสบ่อย ๆ สิ75 บทที่ 75 มาทักทายพี่สะใภ้นายเร็ว76 บทที่ 76 ระวังยิงซานไว้ให้ดี77 บทที่ 77 เธอสำคัญกว่าภรรยาของคุณสินะ78 บทที่ 78 ทำไมเธอถึงได้โกรธมากขนาดนี้79 บทที่ 79 ความหึงหวงขึ้นสมอง80 บทที่ 80 ข้อแม้สามข้อ81 บทที่ 81 ฉันจะให้หลิงเฉินคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน82 บทที่ 82 ฉันเป็นคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?83 บทที่ 83 ฉันตบหน้าเขาไปทีนึง84 บทที่ 84 เราหย่ากันเถอะ85 บทที่ 85 เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย86 บทที่ 86 อันดับแรกคือการรู้จักเสวยสุข87 บทที่ 87 บาดแผล88 บทที่ 88 ตกหลุมรัก89 บทที่ 89 ยั่วยวน90 บทที่ 90 ณ โรงพยาบาล91 บทที่ 91 ระวังไว้ให้ดี92 บทที่ 92 หลิงเฉิน ฉันชอบคุณ93 บทที่ 93 ผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดแล้ว94 บทที่ 94 กลับบ้านกันเถอะ95 บทที่ 95 เธออยากจะซื้ออะไรกันแน่96 บทที่ 96 นายกล้ามากเลยนะ97 บทที่ 97 คุณจะมีภรรยาไว้ทำอะไร98 บทที่ 98 เธอกำลังขอโทษฉันงั้นเหรอ?99 บทที่ 99 ผมช่วยทำให้เธออุ่น100 บทที่ 100 ภรรยาผมอารมณ์ไม่ดี