พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา

บรดฟอร์ด ทำไมนอ

เข้าเต็มปังเหมือนคอยลุ้นตามว่าจะโดนจับได้หรือเปล่า ทำเอาเจย์เนสชะงั

บ แต่...เดี

ารย์ก็ไม่นึกฝันว่าแวมไพร์จะป่วยได้ เขาจึงไม่มีชุดความรู้ทางด้

อง แต่ทั้งคู่ก็ยังนอนนิ่งต่อไปอีกสักพักเพื่อให

งียบนั้นทำให้เสียงหัวใจของเธอที่

เรียก็รีบผุดใบหน้าแดงก่ำออกมาจากผ้าห่มเหมือนแอบสังเกตกา

ตัวเองอยู่ หญิงสาวที่เพิ่งรู้ตัวว่าทำเรื่อถือวิ

ว่า...ทำไมนายถึ

ื่องใหญ่ แค่นี้ก็น่

อก็รู้สึกขอบคุณยิ่งนัก มือเรียวกอบกุมกล่องเข็มกลัดเอาไว้

ในคืนนี้จะต้องฝังใจฝังอยู่ในความทร

งตัดสินใจทำเรื่องสำคัญอีกอย่างให้ “ฉันจะร่ายเวทย์ให้เธอเดินออ

อันที่จริงเธอก็พอจะทราบแล้วว่าตระกูลของเจย์เนสเป็นต

ษาของแวมไพร์โบราณก็เป็นได้ ดวงตาสีแดงของเขาเปล่งประกายวูบหนึ่ง ก่อนที่

จย์เนสดังขึ้นจากด้านหลัง คำพูดของเขาฟังดูเย็นชา แต่ในสา

ตัวเองจะพลอยโดนหางเลขไปด้วยแหล

้อยพร้อมทั้งค้อมศีรษะให้เหมือนเป็นการกล่าวขอบคุณ

ามแผ่นหลังของเธอไป จนกระทั่งสุดวิสัยน์ข

ะก้าวตามไปห่าง ๆ และเมื่อเห็นว่าเธอกลับเข้าสู่เขตหอพักหญิงได้อ

งเจย์เนสไว้ในมือแน่น รู้สึกถึงเหงื่อที่ชุ่มฝ่ามือ แม้จะกลับมาถึงที่หมายได้อย

พื่อน ๆ นั่งรวมตัวกันอยู่ อาเรียสูดลมหายใจ

เธอไม่คิดว่าอาเรียจะสามารถทำภารกิจนี

ื่อนในกลุ่ม ขณะที่อาเรียเงยห

มใจให้ฉันมาเอง” เธอพูดสั้น ๆ ก่อนจะเ

เด่นหราท่ามกลางแสงไฟที่สะท้อนต้องกับมัน

ิงกลุ่มนั้นร้องขึ้น ก่อนที่โซเฟียจะห

ปด้วยความเหลือเชื่อ “เธอไปเอามาได้ยังไง!” ไม่ว่าเปล่ายังกระชา

อที่คว้าคอเสื้อของเธออย่างถือวิสาสะนั้นออก ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ

ออย่างกับพยายามหาความผิดปกติ แต่ก็ไม่พบสิ่ง

ูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ไม่มีทางที

ด้วยสายตาจับผิด ในตอนแรกเธอคิดว่าอาเรียจะไปหยิ

าบุกรุกเข้าไปในหอพักชายยามวิกาล เธอก็ยิ่งทำ

ุษย์ธรรมดาอย่างฉันไม่มีทางจะ

่ามนุษย์มาก หากยอมให้ขโมยจริงก็คงสมยอมเป็นแน่

ิดไปถึงว่าหากอาเรียไม่ได้ขโมยมา เ

ไม่พอใจ “ถือว่าเธอผ่านเกมนี้ไปได้ แต่จำไว้... นี่ไม่ได้หมา

คำพูดนั้นเลยสักนิด เพราะสำหรับเธอการจบเรื่

ปยังห้องพักของตัวเอง ท่ามกลางเสียงกระซิบกระซาบและคำวิจารณ์ของกล

็มกลัดที่ได้มาเอาไว้แน่น ไม่รู้ว่าทำไม การมีมันอยู่ด้วย

หนึ่ง ณ

ณ์ เช่นกันก็เอาแต่นอนพลิกไ

ึมพำกับตัวเอง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอมีอะไร

หลงเชื่อคนง่ายเสียขนาดนั้น ว่าแต่เ

ญที่ส่วนใหญ่เขาจะรู้สึกกับคนอื่นเช่นนั้น แต

นจะพลิกตัวอีกครั้ง พยายามไม

!” เขาเอ่ยเบา ๆ

ุกความคิดเกี่ยวกับอาเรีย แต่ยิ่งพยายามลืมใบหน้า

หงิดมากขึ้น “โธ่เอ๊ย กลิ่นยัยน

อารมณ์เท่าไหร่นัก ก่อนจะเดินออกจากห้องไปนั่ง

ย เล่นไพ่ก

เขาเล่นอะไรแบบนี้เสียที่ไหนเล่า ชวนเล่นทีไรก็จะตอบกลับมาเพียงแค่ว่า “ไม่

าลืมเขย่าขวดห

น ๆ ถามอย่างสู่รู้มากเกินไปจึ

ล่

อดโปร่งจากเรื่องที่เพิ่งเกิ