พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา
บรดฟอร์ด ทำไมนอ
เข้าเต็มปังเหมือนคอยลุ้นตามว่าจะโดนจับได้หรือเปล่า ทำเอาเจย์เนสชะงั
บ แต่...เดี
ารย์ก็ไม่นึกฝันว่าแวมไพร์จะป่วยได้ เขาจึงไม่มีชุดความรู้ทางด้
อง แต่ทั้งคู่ก็ยังนอนนิ่งต่อไปอีกสักพักเพื่อให
งียบนั้นทำให้เสียงหัวใจของเธอที่
เรียก็รีบผุดใบหน้าแดงก่ำออกมาจากผ้าห่มเหมือนแอบสังเกตกา
ตัวเองอยู่ หญิงสาวที่เพิ่งรู้ตัวว่าทำเรื่อถือวิ
ว่า...ทำไมนายถึ
ื่องใหญ่ แค่นี้ก็น่
อก็รู้สึกขอบคุณยิ่งนัก มือเรียวกอบกุมกล่องเข็มกลัดเอาไว้
ในคืนนี้จะต้องฝังใจฝังอยู่ในความทร
งตัดสินใจทำเรื่องสำคัญอีกอย่างให้ “ฉันจะร่ายเวทย์ให้เธอเดินออ
อันที่จริงเธอก็พอจะทราบแล้วว่าตระกูลของเจย์เนสเป็นต
ษาของแวมไพร์โบราณก็เป็นได้ ดวงตาสีแดงของเขาเปล่งประกายวูบหนึ่ง ก่อนที่
จย์เนสดังขึ้นจากด้านหลัง คำพูดของเขาฟังดูเย็นชา แต่ในสา
ตัวเองจะพลอยโดนหางเลขไปด้วยแหล
้อยพร้อมทั้งค้อมศีรษะให้เหมือนเป็นการกล่าวขอบคุณ
ามแผ่นหลังของเธอไป จนกระทั่งสุดวิสัยน์ข
ะก้าวตามไปห่าง ๆ และเมื่อเห็นว่าเธอกลับเข้าสู่เขตหอพักหญิงได้อ
งเจย์เนสไว้ในมือแน่น รู้สึกถึงเหงื่อที่ชุ่มฝ่ามือ แม้จะกลับมาถึงที่หมายได้อย
พื่อน ๆ นั่งรวมตัวกันอยู่ อาเรียสูดลมหายใจ
เธอไม่คิดว่าอาเรียจะสามารถทำภารกิจนี
ื่อนในกลุ่ม ขณะที่อาเรียเงยห
มใจให้ฉันมาเอง” เธอพูดสั้น ๆ ก่อนจะเ
เด่นหราท่ามกลางแสงไฟที่สะท้อนต้องกับมัน
ิงกลุ่มนั้นร้องขึ้น ก่อนที่โซเฟียจะห
ปด้วยความเหลือเชื่อ “เธอไปเอามาได้ยังไง!” ไม่ว่าเปล่ายังกระชา
อที่คว้าคอเสื้อของเธออย่างถือวิสาสะนั้นออก ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ
ออย่างกับพยายามหาความผิดปกติ แต่ก็ไม่พบสิ่ง
ูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ไม่มีทางที
ด้วยสายตาจับผิด ในตอนแรกเธอคิดว่าอาเรียจะไปหยิ
าบุกรุกเข้าไปในหอพักชายยามวิกาล เธอก็ยิ่งทำ
ุษย์ธรรมดาอย่างฉันไม่มีทางจะ
่ามนุษย์มาก หากยอมให้ขโมยจริงก็คงสมยอมเป็นแน่
ิดไปถึงว่าหากอาเรียไม่ได้ขโมยมา เ
ไม่พอใจ “ถือว่าเธอผ่านเกมนี้ไปได้ แต่จำไว้... นี่ไม่ได้หมา
คำพูดนั้นเลยสักนิด เพราะสำหรับเธอการจบเรื่
ปยังห้องพักของตัวเอง ท่ามกลางเสียงกระซิบกระซาบและคำวิจารณ์ของกล
็มกลัดที่ได้มาเอาไว้แน่น ไม่รู้ว่าทำไม การมีมันอยู่ด้วย
หนึ่ง ณ
ณ์ เช่นกันก็เอาแต่นอนพลิกไ
ึมพำกับตัวเอง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอมีอะไร
หลงเชื่อคนง่ายเสียขนาดนั้น ว่าแต่เ
ญที่ส่วนใหญ่เขาจะรู้สึกกับคนอื่นเช่นนั้น แต
นจะพลิกตัวอีกครั้ง พยายามไม
!” เขาเอ่ยเบา ๆ
ุกความคิดเกี่ยวกับอาเรีย แต่ยิ่งพยายามลืมใบหน้า
หงิดมากขึ้น “โธ่เอ๊ย กลิ่นยัยน
อารมณ์เท่าไหร่นัก ก่อนจะเดินออกจากห้องไปนั่ง
ย เล่นไพ่ก
เขาเล่นอะไรแบบนี้เสียที่ไหนเล่า ชวนเล่นทีไรก็จะตอบกลับมาเพียงแค่ว่า “ไม่
าลืมเขย่าขวดห
น ๆ ถามอย่างสู่รู้มากเกินไปจึ
ล่
อดโปร่งจากเรื่องที่เพิ่งเกิ