เมียน้อยของอัลฟ่าของฉัน หลุมศพไร้ชื่อของลูกชายฉัน

งของศ

มืด ชื้น และมีกลิ่นสนิมกับความผุพัง ทันทีที่ประตูเหล็กหนักอึ้งปิดลง เสียงน

บความหนาวเหน็บในจิตวิญญาณของฉัน ภาพต่างๆ ท่วมท้นเข้ามาในหัว: มือเล็กๆ ของคีรินที่หลุดจากมือฉัน ใบหน้า

นอยู่รอบข้อเท้าของฉัน แล้วก็หัวเข่าของฉัน อากาศเริ่มหนักอึ้งและหนาทึบ ฉันหายใจไม่ออก หมาป่าในต

าว ทยากรนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง กุมศีรษะของเขาไว้ เขามองขึ้

หล่อนไม่ได้พยายามซ่อนรอยยิ้มเยาะเย้ยที่สมใจบนใบหน้าของหล่

ไลลาพูด เสียงของหล่อนหวานเลี่ยน

ี่สุดสำหรับศิรินภาที่จะเอาชนะความบอบช้ำทางจิตใจของเธอคือการเผชิญหน้ากับมัน เธอควรจะสอนนภัท

มสยดสยอง หล่อนต้องการใ

ขาเห็นความหวาดกลัวในดวงตาของฉัน คำวิงวอนท

าผู้ช่วย “ให้ทีมงานภาคสนามเริ่มขุดลอกตลิ่งเก่า...ตลิ่งที่เราถมไปหลัง

ลังสั่งให้พวกเขาขุดดิน ณ จุดท

ีตลูน่า เดินเข้ามาในแผนกพยาบาลพร้อมกับผู้พยากรณ์ของฝูง หมาป่าสาวแก่ชราที่เหี

ดมนต์เป็นภาษาโบราณ หลังจากเงียบไปนาน

ี่ไม่สงบสิงสถิตอยู่ ณ ที่ดินแห่งนี้...ภูตน้ำ

เงียบงันด้วยความโกรธเกรี้ยว

งไปที่นภัทรที่กำลังเป็นไข้ “มันกำลังดูดพลังชีวิตจากเขา พยายามดึงเ

ยากรถาม เสียงของหล่อนสั่นเท

งถูกทำลาย...อัฐิของเขา...เถ้ากระดูกของเขา...ต้องถูกขุดขึ้นมาและโปรยลงสู่ทะเลชั่วนิรันดร

ามลุกขึ้น พยายามต่อสู้ แต่ฉันอ่อนแอเกินไป “พวก

มีใ

อัลฟ่า! คุณชายน้อยนภัทร! เขากำลังเพ้อค่ะ! เขาพูดตลอดเวลาว่า...เขา

างเสแสร้ง แม่ของทย

ันในห้องนั้นมหาศาล อนาคตของฝูงของ

เขาเป็นหน้ากากหิน แล้วเข

“ขุดหลุมศพลูกช