มายาปฏิพัทธ์

ห่มหนีแสงด้วยความรำคาญ มือขยับเล็กน้อยแต่ก็ตกใจสะดุ้

ตัวขึ้นดึงผ้าห่มและข

ห้เขาตื่นขึ้นในทันที ชายหนุ่มขยับตัวร้

องพลางขยับตัวลุกขึ้น จากที่ง

งนี้แต่แรกแต่เมื่อเธอมาอยู่ในร่างนี้แล้วไม่มีทางเด็ดขาดที่จ

อ !” หญิ

ไม่คิดว่าจะละเมอออก

งปิดประตูห้องน้ำจึงส่งสายตามองประตูพลางลอบถอนหายใจออก

ที่จะใส่ออกมา ครั้นมองเสื้อผ้าเเต่ละชุดตรงหน้าแล้วก็

ได้ จนสุดท้ายทำใจเเล้วว่าต้องยอมใส่ไปก่อน แค่วัน

ดตู้เสื้อผ้าลง สายตาหันเจอชายหนุ่มเดินออก

ลุมก็มีทีหลั

ก ทว่ากตตน์ไม่

อบ่นเสียงดังเหลือบมองค

าพี่ชายไม่บอกว่าหญิงสาวเสียความทรงจำ จะไม่เชื่อเลยว่าผู้หญิงเมื่อครู่

งมาไม่สนใจ จรีภรณ์ก็ไม่คิดว่าจำเป็นต้องพูด ‘คะ ขา’ กั

็ต่างแยกกันไปทำงานซึ่งเหลือเพียง

ยวให้ตาไม้เริ่มสอนงานใหม่” บวรลักษณ์เอ่ยขึ้นเ

ับเฉยๆ โดยไม

ไงบ้าง?” บวรลักษณ์เอ่ยถา

จรีภรณ์ตอบ “

นทันที ใจก็แอบหวังว่า ลูกชายจะสนใจ

ำใจลำบากที่ต้องเรียกแม่สามี

ูดลมหายใ

พริมจะออกไปงานศพ

ไหนหรือ ?” บวรลักษณ

หาใช่เพื่อนคนไหนแต่อย่า

กแล้ว พอดีเพื่อนอีกค

๋ยวตาไม้กลับ

องได้” หญิงสาวรีบบอกทันที

บดึกไม่มีรถโทรบอกแม่นะ จะได้ให้คนไป

่องกลับบ้านไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก

ดินเข้าไป ดวงตากลมมองเพื่อนร่วมงานในแผนกและเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยก็ต่างทยอยกันเดินเข

กล้าเข

ากพอที่จะเข้าไป วันนี้ไอ้ต๋อมได้ลาจากไปแล้

ซี่กลับบ้าน เป็นเพราะใจไม่แข็งพอจริงๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาม

หลออกมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าสวรรค์จงใจกลั้นแกล

ทั่งรถแท็กซี่จอดลงที่หน้าประตูบานใหญ่ของคฤหาสน์ จรีภรณ

จนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ตัวเองด

นึกว่าจะกลับดึก ว่าจะให้ ตาไม้ออกไ

ะยิ้มรับ “เออ...พอ

เถอะนี่ก็ดึกแล้ว

พยักหน้

คะ พอดีรู้สึ

ไปพัก

ษณ์แล้วเดินขึ้นบันได

ไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ นี่เธออ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก

ระตูเห็นภรรยานั่งอยู่ก็อดแปลกใจไม่ได้ เขา

จนถึงเช

ๆ แล้วพยุงร่างกายลุกขึ้น

่มเสียงพูดก่อนเดินมาวางกระเป๋าแล

วลานาน แม้จะรู้ว่าผู้หญิงที่มองเห็นไม่ใช่ตัวเธอก