มายาปฏิพัทธ์

่มเสียงพูดก่อนเดินมาวางกระเป๋าแล

วลานาน แม้จะรู้ว่าผู้หญิงที่มองเห็นไม่ใช่ตัวเธอก

พลันหันมองว่ามีช่องลมหรือไม่ทว่าในห้องนี้ปิดหมดไม

ได้สนใจมากกว่าการถอดเสื้อ

่างโปร่งปรากฏชัดเจนและมองไปยังหญิงสาวที่อาบน้ำอยู่ใ

งของฉัน

นเข้ามาหาจนแทบชิดติดใบหน้าของร่างตัวเอง...แต่ทว่าอีกฝ่ายนั้

ซะ ! อ

ป่าผมขึ้นมาเป่าให้แห้งและหวีผม ก่อนเดินไ

ที่หน้าต่างและม่านในห้องก็ปิดสนิท แอร์ที่เปิดก็ดูไม่ได้เย็นมากนัก จรีภรณ์ขยับตั

ำให้ต้องหันไปมอง ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก เมื่อสายตากำลังจ้องมองหญิงสา

ดดดด ผี

ากำลังขึ้นทับตัว ชายหนุ่มเสียแล้ว กตตน์สะด

ายามผลักหญิงสาวออก แต่มือของเธอกลับย

นั้นนอนทับอยู่บนตัวของกตตน์แล้ว ตอนนี้สนเพียง

เย็นก่อนจะเอ่

ี่อกของชายหนุ่ม ไม่แม้แต่จะหันมองตาม เขาถอนหายใจออกมาและหั

าตัวเธอ “จะนอนกอดผ

สะดุ้งด้วยความตกใจ

พราะนอกจากจะอายที่ซุกอกเขาแล้ว

พรุ่งนี้ไปหาหมออีกทีดี

งสาวเถียงกลับรู้

้านะ แต่ฉัน

“งั้นคุณตั้งสติแล

์ส่ายห

วลงนอนและพลิกตัวหันหลังให้ จรีภรณ์ก็ขยับตัวลงนอนโดยไม่คิดจะหันไปมองทางหน้า

ุณ...

อน โดยที่ไม่ว่าได้ยินเสียงอะไรก็

ยความอาลัยอาวรณ์ พลันมองนานก็น้ำตาไหลออกมา พยายามเดิน

...ช่วยพร

กเมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะมัวแต่หวาดระแวงเสียงลมพัด เสียงอะไรเล็กๆ ที่แว

กลัวผีบ้างล่ะ ! ชอบน่ะก็ชอบที่เป

กระจกอย่างสมเพช หน้าตาออกมาจะดูดี แต่ไ

งน้ำหันมองหญิงสาวก

นไม่ได้น

่น่ะสิตาบ้า ! จะนอนหลับได้ยังไง เสียงลมพัดก็

ยก็ดีนะ” กตตน์เอ่ยข

งด้วยความขุ่นเคืองก่อนจะหันไปยัง

นเล่า ! แม้มือจะหยิบตลับแป้งขึ้นมาแต่ทว่าต้องยอมร

ุณแต่งหน้

หนุ่มที่กำลังใส

สนใจหญิงสาว จรีภรณ์เดินเข้าไปหาดึงมือเ

ดด้วยความภาคภูมิใจ ก่อน

คุณ” เมื่อพูดจบก็เดินมาหยิบกระเป๋าทำงานออกจากห้

ขี้เ

ผ่านไปมา หน้าต่างก็ปิดอยู่ไม่มีลมเข้า เพราะเป

า…ผีเม

้ามาหาเธอ บรรยากาศในตอนนี้ แสดงถึงความเศร้าโศก โดดเดี่ยวและอาลัย รุมเร้าไปรอบก

ปซะ…อ

ิงสาวมั่นใจว่าไม่ได้หูฝาดเป็นแน่ จรีภร

ญไปให้…นะ…” จรีภรณ์พูดออกมาโด

ยพร

แล้ว

ี่พี่เอง…

ยวายและค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองช้าๆ แต่ก็ไม

มารวีเอ่ยถามด้ว

จะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ทว่

ลงไปกินข้

หน้าเดินออกจากห้

ครั้งทั้งน้ำตา ส่งสายตาม

อยู่นี่ ! ช่ว

่เจ็บปวด ทว่าไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครรู