ปราณปริยา

นใหม่หร

หน้าขาลายทางขาวสลับดำ ปราณปริยามองไปรอบๆ บริเวณ เมื่อเห็นว่า

ช่

ออะไ

่มค

น่าเชื่อว่าซ้อจะใ

านิดๆ แล้วเงียบ ดูท่าทีไม่พูดอะไรอีก คนที่ถูกเ

งานสบายๆ เง

รส กอดอก เอ่ย

ากงานของตัวเอง แล้วตั

ือนไม่เยอะหรอกนะ แต่ค่าคอม

ูดไม่เ

มองเธอทั้งตัวขึ้นๆ ลงๆ ครู่ห

ม่เก่ง ม

อะไร เป็นคนชวนเสียเองที่อดรนท

นเที่ยวน่ะ

อยหันมาสบตาด้ว

่งไม่ถน

โดยไม่เห็นสายตาหมั

ทำมาบอกฉันก็แล้ว

ลังไป ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก เพราะพอรู้อยู่บ้างว่างานที่อีกฝ่ายเอ่ยป

ช่ไหมเ

แล้วชักขยาด พอหันไปทางคนถามเห็นว่าเป็

็ว่า “ซ้อเสียงให

านให้มาดูแลเธอก็ค่

่ายังเรีย

าณปริยาตอบอ

งว่า...เห็นซ้อบอกว่าให้เรามาเข้างา

ทำไม

่ยนเวลาเ

วเงิ

ม งกเหมือนกันนะเรา

าเบาๆ งึมงำ “

่ไหวเอาน่ะสิ มีเรียนเช้านอนไ

ิ้มไม่ว่าอ

ันนี้ซ้อจ

ย่างที่อีกฝ่ายบอกเธอมา เหตุใดเจ้าของร้านไม่เรียกเธอเข

่างจังหวัดสอ

เงียบกันไปนาน บรรยากาศชักอึดอัด

ุกวันไหม

ไรในร้านบอกพี่ได้เลยนะ...ทุกเรื่อง” อีกฝ่ายย้ำจริงจัง

คุณน

ีกด้วย ไม่รู้จักชื่อกันแบบนี้ ดูไม่ค่อยดีนัก เลยนึกได้ว่าเขาอาจเป็นผู้จัดการของร้าน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีอภิสิทธิ์อย่างที่แสดงออกมาเช่นนั้น เลยลองถามก

จัดการชื่ออะไ

ื่อคุณพล นั

ราะคนนี้เธอจำได้ วันแรกที่ทำงานตามหาจนทั่วร้านเล

จัดการร้านแล้วนะ” ดรีมบ

ทำไม

มือ” ดรีมเล่าอย่างกับรู้อะไรมา ก่

ยหน้าเบาๆ ใ

กกับของเพื่อนให้ค

ให้เราออกไ

่าตอบแต่ก็เป็น

ที่อีกฝ่ายเล่าม

ๆ นั่นแน่เลยค่ะ ผู

ขวับ ถา

็เข้ามาสำทับกับเธออีกเรื่องเวลาเข้างาน ปราณปริยายกมือขอบคุณอีกฝ่ายแล้

่ว่าหรือ

้ามานั่งในห้องผู้

่องอ

านของ…” คนเป็นลูกน้องเอ่ย

ี้ใครถือหุ้นในร

ับคนที่เฝ้ารอเดินออกจากประตูหลังร้าน โดยมีชายหนุ่มวัยไม่หนีจากกัน

มีรถมาร

้วเบือนหน้าไปอีกทางไม่ให้หลุดหัวเราะออก

ใ

ูกเฮียกวงครับน