สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน

ร่างกายแล้วเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่...ใหม่ของข้าแต่เก่าของผู้อื่

ยปากขออนุญาต แต่ข้าก็ไม่คิดใส่ใจกับคนไร้มารยาท ทำเพียงแค่มองสบตากับบุรุษร่างใหญ่ในอาภ

ิดจะเอ่ยปากไต่ถาม แต่ในใจข

้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาต ข้าได

ั่วห้องเล็กของข้าที

ลักอะไรเอาไว้ มันอยู่ที่หัวเตียงนอนของข้า ซึ่งภายในบรรจุสิ่งใดเอาไว้ ข้

เป็นผู้ใดกัน” ข้าทำเป็นไ

าแจ้งคุณชาย

ข้าคิดว่าบุรุษตรงหน้ารู้ว่ากำล

งมาคุ้มครองท่านขณะเดินทางเพื่

่อนที่ข้าจะย้อนกลับมาแก้ไขอดีตของตัวเองนั้น ตอนที่ข้าเดินทางไปเข้าพิธีกับเขาผู้นั้น คนที่มารับข้าเป็นเพียงแค่พ่อบ้านวัยชราคนหนึ่ง รถม

ประ

วขาขึ้นบนรถม้าถูกพาออกจากเรือน ท้องฟ้าที่เคยโปร่ง

ดไป เพราะข้ามิมีติดตัวไปเลย...สักชิ้น อ๋อ...มีสิ เป็นอาภรณ์เก

ว แต่สุดท้ายก็ได้รับการรักษาจนหา

ายด้วย ถูกมันทำร้ายจนเกือ

็นยิ่งนัก ยังคงรอดชีวิตไปเป็นอนุภรรยาของคนผู้นั้นได้เยี่ยงไร ตนเองโชคดีหรื

ก็ไปกันเถอะ เพราะตัวข้าเองก็ไม่ได้มีข้าวของอ

ี่สุดที่มาขอให้ข้าไปเป็นอนุภรรยา” หรือว่าข้านั้นเข้าใจอันใดผิดพลาดไป แม้จะเป็นเพียงแค่อนุภรรยาก็ควรที่จะมีพิธีการบ

ล่าวโดยไม่ทุกข์ไม่ร้อนใด ๆ อยู่เรือนตัวเองได้พบเจอบิดาก็เหมือนไม่ได้พบนั่นแหละ เพ

่ท้ายเรือน เป็นบุคคลที่ถูกลืมเลือนอย่างน่าอัศจรรย์ ก่อนจะถูกลากให้มารับเคราะห์ ถูกใส่ร้ายจนแม้กระทั่งตายก็ยังไ

ไว้และเดินนำบุรุษที่บอกว่าเป็นองครักษ์มาคุ้มครอง...ควบคุมตัวนะถูกแล้ว คงจะก

าทำไปนานแล้ว ไม่รอ

หรือท่าน หรือว่าข้าเข้าใจอันใดผิดไป” หากก็เหมือนกับว่าข้าถามก้อนหิน...ไร้คำตอบจากคนที่เดินตามมา

กที่พวกท่านมาส่

ยืนทำหน้าง้ำหน้างออยู่ด้านหลังของนาง ใบหน้าที่ควรจะแย้มยิ้มเพราะตัวข้าจะต้

าว่าตอนนี้ข้าไม่ได้กวนโทสะของนางแล้วนะและไม่ไ

งเสี่ยวฝานที่ยืนแอ

ืมข้าวของอันใดอีก

นั่นใค

ากสีดำปกปิดใบหน้า จะยกเว้นก็เพียงแค่บุรุษร่างใหญ่ผู้หนึ่งที่คงจะเป็นหัวหน้า แม้เขาจะสวมอาภรณ์สีดำแต่หน้ากากที่ปกปิดใบหน้ากลับเป็นสีเงินซึ่งมีลวดล

กลั

นข้างจะสั่นไหว ดูเหมือนว่าบุรุษผู้นั้นรู้ว่าข้ากลัว

อยให้ชีวิตต้องพบกับจุดจบมาแล้ว หากครานี้.

าเลยคิดว่า...ไม่ควรพาข้าวของอันใดติดกายไปด้วยจะดีกว่า” เผื่อว่าอยู่ที่นั่นแล้วม

ข้าให้คนจัด

่อสายตาตัวเอง ยังคิดว่าฟังผิดไปด้วยซ้ำ แต่พ

ณขอรับ

มอบให้ ดูเหมือนว่านางอยากจะพูดอะไรกับข้าอยู่นะ แต่...ไม่