สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน

วงตาเหมือนกับนกน้อยที่หลงทางแต่ขณะเดียวก

จบ หนึ่งในองครักษ์ก็นำกระบอกน

่เป็นน้ำดื่ม ส่วนอาหาร...เจ้าจะไปทานไก่ย่างปลาย่างร

ไม่รับรู้ว่ามีพวกข้

ิดจะถามสักคำว่าพวกข้าหิวหรือเปล่า เดินทางตั้งแต่ก่อนสายจวบจนพลบค่ำถึงได้หยุดพัก...ในป่าที่มันช่างเงียบและวังเวง

รื่องที่พักใช่ไหมข

มื่อก่อนข้าคงทำได้เพียงแค่หลบสายตาและโต้ตอบออกไปเพียงแค่ว่า... ‘ไม่เป

นใจพาข้าไปพักที่โรงเตี้ยมหรือขอรับ หรือถ้าทำเช่นที่ข้ากล่าวมามิได้

งทานไก่กันอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่คิดจะเอ่ยปากชวน

่าใด แต่อย่างไรเสีย ข้าก็ยังเป็นว่าที่อนุภรรยานายของพวกท่าน...มีอะไรเสี่ยวฝาน” ข้า

งเราไม่สู้ คนพวกนั้นก็ยิ่งรังแกเรา ตอนนี้เจ้าควรจะทำตัวเสียใหม่ กล้าที่จะบอกกับเขาไปว่า...เราไม่พอใจ เข้าใจหรือเปล่า

คนที่พวกข้าคา

เอียงหน้าอีกนิดขณะมองไปยังองครักษ์ที่เมื่อสิ้นคำพูดข้า ก็หลุ

ุษน้อยที่น่า

้เอ่ยอันใด ก็รับรู้ว่ามันมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ทำไมข้าถึงได้คิดเช่นนี้นะหรื

่ทันแล้ว ข้าคงทำได้เพียงแค่ยกสองมือปกปิดใบหน้าที่ก้มลงแนบกับอก หากทุกอย่างกลับเงียบกริบจนแม้กระทั่งเสียงลมก็ไม่มี ก่อนข้าจะได้ยินเสียงร้องดัง

งหากเล่า แต่...จากที่เมื่อครู่มันเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง ตอนนี้บนปลายยอดไม้กลับมีเสีย

ขึ้นขอรับ

นี่ไม่ใช่โจรปล้น เพราะถ้าปล้นจริงมันก็ควรจะมีกลุ่มคนปิดหน้าห

ามาให้ แล้วพวกข้าจะไม่ทำ

่าองครักษ์ทั้งหลายที่มารายล้อมเหมือนจะป้องกันภัยให้ข้า นี่มันแปลกเกินไปแล้ว...พวกเขาจะต้อ

งขบกัดฟันบนกลีบปากกับควา

็นอันใดใช่

าตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วน้องชายข้าล่ะ อา...เสี่ยวฝานไปยืนอยู่กับท่านองครักษ์อีกคนแล้ว ช่างทำงานกั

ากข้ารอดไปถึงที่นั่นอย่างปลอดภัย...ในสภาพเช่นไรก็ตามแต่ ข้า

นนี้หรอกขอรับ” อา...ข้าอยากจะตบปากตัวเองนัก อยู่ดีไม่ว่าดีไปป

สามคนที่ยังยืนคุม

ไม่เกิดเรื่องก็ไม่มีสมองคิด มาตอนนี้เลยรู้สึกว่ามันค่อนข้างจะสายไปสักหน่อยที่จะเรียนวรยุทธ์ แต่ไม่เป็นไร เขา

้าก็ยั

จะไม่มีดีเ

ะตอนนี้ตัวข้ามิได้มีดีอันใดเ

าไม่รู้ว่าพวกท่านกำลังทำสิ่งใดอยู่ บอกว่ามาเป็นองครักษ์ปกป้องคุ้มคร

คน ทำให้ข้ายิ่งเจ็บใจและมีโทสะมากขึ้น ค

ี่ท่านกล่าวมาจริง...ท่านจ

่องนี้ไปฟ้อ

ค่อนุภรรยาผู้ต่ำต้อยซึ่งนายท่านของข้าก็ไม่ได้ปรารถนาจะเข้าพิธีมงคลด้วย ทั้งที่ความจริงแล้วนายท่านควรจะเป็นผู้มารับท่