คนอุ่นเตียง

"นายน้อย! "ไน่ยไน่ยทำสีหน้าหนักใจ ยิ่งเห็นเหงื่อผุดออกมาเรื่อยๆ ยิ่งทำให้อดเป็นห่วงคนไม่ได้ หลี่เจี๋ยได้แต่ขบฟันแน่นสีหน้าอึดอัดอยู่คับแน่นในอกจะพูดก็ไม่ได้เพราะนอกฉากคือตนเองเป็นใบ้ จึงจำต้องนิ่งเอาไว้

"เขาเจ็บป่วยหรือไร"จิ้นหยางโบกพัดคราหนึ่งแล้วพับมันวางลงบนโต๊ะ สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ ห้องแล้วจึงมาหยุดลงตรงกลุ่มคนที่บ่งบอกถึงความไม่สบายใจบนใบหน้า ยิ่งคนชุดขาวใบหน้าซีดเผือดนั่นทำให้เขายิ่งสนใจ

"เจ้าค่ะคุณชาย นี่คงเป็นเพราะอากาศเปลี่ยน นายน้อยของเราจึงมิใคร่สบาย"ไน่ยไน่ยย่อเข่าเล็กน้อยตอบ สายตาระแวดระวังเป็นอย่างยิ่งไม่กล้าละสายตาไปจากนายน้อยของตนเอง

"เอายานี่ไป มันเป็นยาชั้นเลิศกินเพียงไม่มีเม็ดก็หาย"จิ้นหยางวางขวดหยกสีขาวขนาดเล็กลงบนโต๊ะ เป็นเสิ่นเล่ยหยิบไปยื่นให้กับหลี่เจี๋ยทั้งคู่ไม่คิดจะเอาให้ชุนหวงกิน ด้วยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาดีหรือร้ายกันแน่ เพียงได้แต่ยิ้มรับไมตรีเท่านั้น จิ้นหยางเองก็ไม่ฝืนเพราะรู้ดีว่าคนกลุ่มนี้ย่อมต้องมิใช่คนธรรมดาแน่นอน

"ขอบคุณท่านทั้งสาม แต่นายน้อยของเราเพียงพักซักครึ่งวันก็หายแล้ว มิอาจรบกวนเจ้าค่ะ"ไน่ยไน่ยยิ้มเล็กน้อย หากต้องนิ่วหน้าเมื่อเห็นท่าทีโงนเงนยืนไม่มั่นคงของชุนหวง ทันใดนั้นเองคนที่มาถึงตัวก่อนกลับกลายเป็นจิ้นหยาง สองมือโอบประคองร่างสะโอดสะองเอาไว้ได้แทน เขารีบจับชีพจรคงคนที่ยืนซวดเซเพื่อตรวจสอบว่าเกิดจากอะไรกันแน่

"อี้จาง! "น้ำเสียงทรงอำนาจเรียกคนคู่กายอี้จางได้ยินก็ถลามายืนข้างๆ ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก

"คุณชาย..."อี้จางรีบหยิบเอายาใส่ปากชุนหวงทันที ใบหน้างดงามพร่างไปด้วยเหงื่อ หลับตานิ่งอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งของจิ้นหยางเขาอุ้มร่างบางขึ้นจ้องสบตากับหลี่เจี๋ยไม่สนใจว่าคนที่ดูแลคนในอ้อมแขนคิดสิ่งใด เขาเอ่ยถามทันที

"ห้องไหน"คนทั้งสองของชุนหวงได้แต่ตกตะลึงในความรวดเร็วของคนผู้นี้ คนที่ได้สติกลายเป็นหลี่เจี๋ย เขาผายมือบ่ายออกไปมีไน่ยไน่ยเป็นผู้เดินนำทางคนร่างสูงกลับไปยังห้องพักทั้งสามที่เข้ามาใหม่ลอบสำรวจภายในห้อง เป็นจิ้นหยางนำร่างที่สลบไสลไปวางไว้บนเตียง ถุงหอมที่วางอยู่ข้างหมอนส่งกลิ่นคล้ายเจ้าตัวยิ่งนัก จิ้นหยางแอบหยิบมาใส่อกเสื้อรวดเร็วจนไม่มีใครจับตาได้ทันยกเว้นคนของเขาสองคนนั่น

"นายน้อยของพวกเจ้าร่างกายอ่อนแอต้องการหมอหรือไม่"จิ้นหยางหันมาถามคนสองคน ที่พยายามจะเข้ามาดูอาการแต่ดูเหมือนคนตัวโตกว่ายืนขวางบังเอาไว้ไม่ให้มองได้ถนัดตาทั้งที่เป็นคนของชุนหวงเองแท้ๆ จิ้นหยางลอบสำรวจใบหน้าที่ต้องตาจับใจตนเองอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะพวกเรามีหมอที่มารักษาประจำอยู่แล้ว"ไน่ยไน่ยรีบตอบ

"แต่ดูเหมือนหมอของพวกเจ้าจะไร้ฝีมือ ข้าพอรู้จักหมอเทวะผู้หนึ่งให้เขามาดูเถอะ"จิ้นหยางย่อมรู้ดีว่าสองคนบ่ายเบี่ยง แต่คนที่นอนนิ่งบนเตียงน่าสนใจยิ่งนักจนเขาไม่อาจจะละเลยไปได้ อี้จางกับเสิ่นเล่ยถึงกับลอบสบตากันกับความเอาใจใส่คนที่นอนอยู่ทั้งที่พึ่งพบกันได้ไม่นาน

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ"ไน่ยไน่ยยืนกรานแต่ไม่เป็นผล คนยังยืนยันจะให้ตามหมอมาอยู่ดี

"เสิ่นเล่ยตามหมอ"คนรับคำแล้วเดินหายไปอย่างรวดเร็ว เสียงเอะอะหน้าห้องเป็นฉีเฮ่อกับฉีเหนียงแทน

"ผู้ใด"จิ้นหยางหันไปหา อี้จางจึงเดินไปเปิดประตู โดยไม่ต้องเอ่ยปาก

"มีธุระอันใด"อี้จางถามเสียงเรียบ

"คนของเราเป็นอะไร พวกท่านทำอะไรเขากันแน่"ฉีเหนียงชะโงกหน้าสอดสายตาเข้าไปด้านใน

"ไม่เป็นอะไรแค่อ่อนเพลีย"อี้จางปฏิเสธ

"แต่ท่านทำให้เขามีอาการเช่นนี้"ฉีเฮ่อสำทับ

"เหลวไหลคุณชายของข้าแค่ช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอกว่าเท่านั้นพวกเจ้าคิดจะโยนเผือกร้อนให้รึ"สองคนอึกอัก ครั้งแรกพวกมันคิดจะเรียกร้องเอาค่าเสียหายแต่พอเจอคนจริงกลับพูดไม่ออกได้แต่กรอกตา

"ออกไป ไสหัวพวกเจ้าออกไป!! "อี้จางตวาดอีกครา คนในห้องมองไปจุดเดียวกัน ต่างกับจิ้นหยางที่ไล่สำรวจใบหน้างดงามและเรือนร่างบอบบางอีกครั้ง ถึงแม้จะมิเท่ากับอิสตรีแต่ก็ดูบอบบางกว่าหุ่นกำยำอย่างพวกเขา ถุงหอมที่อยู่ในอกเสื้อกรุ่นกำจายกลิ่นอ่อนๆ มาเป็นระยะทำให้เคลิ้มไปไม่น้อย

"รอหมอก่อน"จิ้นหยางพึ่งเปิดปาก คนทุกผู้ต่างเงียบเพียงสองเค่อ หมอถึงได้กระหืดกระหอบเข้ามาด้วยท่าทีร้อนรน

"ถวาย..อ๊ะ"หมอคล้ายถูกสะกดให้หยุดพูดพอได้สติก็รีบประสานมือคารวะ

"เรียนคุณชาย"

"ตรวจคน"จิ้นหยางขยับให้หมอเดินงกเงิ่นเข้ามาจับชีพจร

"คนผู้นี้ถูกพิษ"

"หนทางรักษาล่ะ"

"เกรงว่าได้รับยาเข้าไปแล้วพะ..ขอรับ ตอนนี้ร่างกายยังอ่อนเพลียมิมีอันใดร้ายแรง"หมอถึงกับเหงื่อกาฬไหลย้อยเมื่อสบตาคมของคนตรงหน้าสายตาพรั่นพรึงไม่น้อยยามตอบคำถาม

"ดีพาสองคนไปเอาเทียบยา"จิ้นหยางเอ่ยปาก มิไยไน่ยไน่ยกับหลี่เจี๋ยไม่ยินยอม หากแต่ขัดขืนสายตาทรงอำนาจนี้ไม่ได้

"ไปเถอะนายน้อยของพวกเจ้าจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับคุณชายของเราข้ารับรอง"เสิ่นเล่ยกับอี้จางยืนยัน กึ่งบังคับกึ่งปลอบใจให้สองคนตามออกไป จิ้นหยางปล่อยคนออกไปจนหมดก็ทรุดลงนั่งข้างเตียงอีกครั้ง

"หึหึแปลกคน ไยเจ้างดงามยิ่งกว่าสตรีแต่กลับมิอ่อนหวานเฉกเช่น"จิ้นหยางใช้นิ้วไล่ตามโครงหน้า น้อยคนนักที่จะจุดความสนใจให้แก่เขา สายตาไล่ลงมายังแขนเรียวขาวผ่องที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อสีขาวถึงมือบางที่วางอยู่ข้างกาย

"ข้าว่าเจ้าน่าจะได้ไปเป็นนกน้อยในกรงทองของข้าดีกว่า"จิ้นหยางยกยิ้มมุมปากทันใดนั้นเขาผุดลุกขึ้นยืน

"องค์รักษ์เสื้อเงาลงมา"ยามเขาออกมาด้านนอกหรือแม้กระทั่งในจวนก็ตาม นอกจากจะมีผู้ติดตามคนสนิทแล้วองค์รักษ์เสื้อเงายังเป็นองค์รักษ์เงาที่ตามอารักษ์ขาไม่ห่างกาย เพียงแค่ไม่ปรากฏตัวให้ผู้ใดเห็นเท่านั้นเอง พวกเขาเร้นกายมาจากที่ใดสายตาคนธรรมดาย่อมมองไม่ทันยกเว้นจิ้นหยางที่มองเห็นคนพลิ้วกายมาคุกเข่าตรงหน้า

"จัดการเรื่องนี้ให้ข้าด้วย"หนึ่งในนั้นคุกเข่าก้มหัวลง

"พะย่ะค่ะ"จากนั้นก็หายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว เขาหันกลับมามองร่างที่นอนหลับนิ่งบนเตียงอีกครั้ง ก้มลงฟังเสียงหายใจที่เริ่มกลับมาปรกติอีกครั้ง ยังไม่ทันจะเงยหน้าขึ้น เปลือกตาสีไข่ขนตางอนยาวกระพริบปริบๆ แล้วลืมตาขึ้นมา ดวงตาใสวาววามเบิกกว้างพยายามจะถอยหลังหนี

"กลัวอะไรกันข้ามิใช่คนทำร้ายเจ้าเสียหน่อย"จิ้นหยางเอ่ยปากเสียงเรียบ

"มะ..ไม่ใช่เช่นนั้นเพียงแต่ว่า.."ชุนหวงเหลียวมองรอบห้องคนของเขากลับไม่อยู่ให้เห็น ชุนหวงนิ่วหน้าเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ไน่ยไน่ยกับหลี่เจี๋ยล่ะ"

"เขาออกไปเอาเทียบยายามนี้เจ้ารู้สึกเช่นไร"จิ้นหยางถามกลับ

"สบายดีขอรับเอ่อ..ข้าอยากลุกแล้ว"ชุนหวงใช้ศอกสองข้างเท้ากับที่นอนยันตัวเองลุกขึ้น จิ้นหยางนั่งลงข้างกายใช้สองแขนประคองแขนเรียวพยุงตัวให้ลุกขึ้นอิงอกกว้างของเขาแทน ชุนหวงนึกอึดอัดกับความสนิทสนมที่เขาไม่คุ้นเคยนี้

"ขอบคุณท่านมาก...หากว่าไม่รบกวนขอข้าลุกจากเตียงได้หรือไม่"

"ย่อมได้ๆ "จิ้นหยางสีหน้าเรียบแต่นัยน์ตากลับพราวระยับน้อยนักที่จะได้เห็น

"ขอบคุณท่านมาก"ชุนหวงยิ้มน้อยๆ พยายามเบี่ยงแขนออกจากมือหนา แต่เหมือนไร้กำลังได้แต่ปล่อยให้คนจัดการประคองตัวเองลุกขึ้นด้วยความลำบากเพราะไร้เรี่ยวแรง

"เรียกข้าว่าจิ้นหยาง"เขาเอ่ยบอกชื่อแซ่ตัวเอง

"ข้าชุนหวงขอรับ"

"ไพเราะไม่น้อย"ชุนหวงถึงกับทำหน้าไม่ถูกวาจาเช่นนี้ กล่าวกับสตรีมิใช่เรื่องแปลกแต่เอ่ยให้บุรุษเช่นเดียวกันฟังมันคล้ายพิกล

"ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือ"

"เจ้าเก่งดนตรีหรือ"จิ้นหยางไม่ตอบรับหรือปฏิเสธกลับถามอีกประโยค

"ข้าน้อยมิบังอาจรับคำชมเพียงแค่พอเล่นได้เท่านั้น"

"ถ่อมตนเกินไปแล้ว หากเจ้าหายดีข้าจะเชิญเจ้าไปบรรเลงให้ฟังที่บ้านข้าดีหรือไม่"

"กล่าวเกินไปแล้วคุณชายข้าไม่อาจรับคำ"

"ทำไม? ข้าไม่คู่ควรจะฟังเจ้าบรรเลงอย่างนั้นรึ"จิ้นหยางขมวดคิ้วเข้มด้วยความไม่พอใจ

"หามิได้เพียงแต่ข้านั้นหาได้มีอิสระเพียงพอที่จะทำตามใจผู้ใดได้"ชุนหวงนึกเกรงกริ่งสีหน้าที่คล้ายดุดันแต่ไม่ดุดัน แถมน้ำเสียงยังบังคับเอาแต่ใจให้ผู้คนยินยอมคล้อยตามโดยมิอาจขัดขืน

"เป็นหากเช่นนี้เรื่องนั้นเจ้ามิต้องกังวลไป ข้าจัดการให้ได้"ยังมิทันจะกล่าวต่อทั้งสี่ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับเทียบยาในมือ จิ้นหยางเมื่อเห็นคนเข้ามาเขาจึงถอยห่างออกไป

"เอาล่ะข้าคงต้องกลับก่อนรักษาตัวให้ดีแล้วเจอกันใหม่ ลาก่อน"จิ้นหยางก้มหัวลงเล็กน้อยต่างกับอีกสองคนที่ประสานมือขอลา ทั้งสามจากไปแล้วพร้อมกับก้อนเงินอีกสามตำลึงทองที่วางไว้บนโต๊ะ

"ประหลาด"ชุนหวงเอ่ยปากคนแรก

"ไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง"หลี่เจี๋ยชักสีหน้า

"เพราะความโลภของสองเฒ่าฉี ทำให้นายน้อยต้องออกมาต้อนรับคนไร้มารยาทแบบนี้"ไน่ยไน่ยบ่นอยู่ข้างกาย

"แล้วพวกเจ้าไปเอายามาด้วยทำไมล่ะ"ชุนหวงถามกลับ

"เป็นท่านกล้าขัดรึ คนอะไรน่ากลัวยิ่งนักเพียงแค่เอ่ยปาก"ไน่ยไน่ยชักสีหน้าหวาดกลัว

"ข้าไม่เคยเห็นพวกเขามาก่อนอาจจะเป็นคนต่างเมือง"หลี่เจี๋ยนิ่วหน้า

"จะใครก็ช่างอย่าสนใจนับจากนี้พวกเรามิต้อนรับผู้ใด แจ้งแก่สองเฒ่าฉีนั่นเสีย"ชุนหวงบอกเสียงเรียบ

"เจ้าค่ะนายน้อย"ไน่ยไน่ยเดินออกไปตามคำสั่งต่างกับหลี่เจี๋ยที่ยังมีสีหน้าครุ่นคิด

"มีเรื่องอันใดหลี่เจี๋ย"

"ข้าอดสงสัยคนผู้นี้มิได้ขอรับ"

"อย่าได้ใส่ใจอาจจะเป็นคหบดีต่างแดน ต้องการอวดฐานะและอำนาจก็ได้"ชุนหวงเลื่อนตัวเองลงมาจากเตียงให้หลี่เจี๋ยประคองไปนั่งที่โต๊ะ

"ขอรับๆ มิใส่ใจก็มิใส่ใจท่านอาการเป็นอย่างไรบ้างขอรับ"

"ดีขึ้นมากยาที่เขาให้คงดีจริง"ชุนหวงยกยิ้มหลี่เจี๋ยหยิบขวดหยกขึ้นมาพินิจพิจารณาอีกครั้งให้ถ้วนถี่

"ขวดหยกนี้ฝีมือวิจิตรบรรจงมากลายแกะสลักงดงามราวกับมิใช่ช่างทั่วไป"

"ข้าว่าเจ้าระแวงมากเกินไปแล้วหลี่เจี๋ย ผู้มั่งคั่งย่อมสะสมของมีฝีมือถ้ามิใช่สำนักมู่ชิงเจ้าจะกลัวไปไย"

"เป็นเช่นนั้น"หลี่เจี๋ยพึมพำในใจกลับร้อนรุ่มบอกไม่ถูก

"วางใจเถอะพวกเราคงไม่ข้องเกี่ยวกับคนผู้นั้นอีก"ชุนหวงหัวเราะความปกป้องของหลี่เจี๋ย รอจนไน่ยไน่ยกลับเข้ามาพร้อมข้าวปลาอาหารเรื่องวันนี้จึงไม่ได้ใส่ใจจำอีกเลย

..........................................................................................

"ได้เรื่องหรือไม่"จิ้นหยางหลังจากกลับจากด้านนอกจวน ก็ตรงเข้าห้องหนังสือทันทีเพื่อรอข่าวที่ตนให้ออกสืบหา และเฝ้ารอด้วยใจจดจ่อ

"ได้เรื่องพะย่ะค่ะ"องค์รักษ์เงากล่าวรายงานทั้งหมดให้จิ้นหยางฟัง

"น่าสนใจจริงๆ น่าสนใจจริงๆ "จิ้นหยางเดินกลับไปมาฟังรายงานอี้จางและเสิ่นเล่ยกอดอกฟังนิ่งโดยไม่ออกความคิดเห็น

"เรื่องราวในยุทธภพล้วนยุ่งเหยิง หวางเย่โปรดปล่อยวางเถอะพะย่ะค่ะ"อี้จางกล่าวขึ้น

"อย่าสอดเรื่องนี้"จิ้นหยางเอ่ยเตือนอี้จางรีบประสานมือทันทีเมื่อถูกเตือน

"ข้าน้อยล่วงเกินแล้ว"

"คนผู้นี้น่าสนใจเปิ่นหวางจะให้เขามาอยู่ในจวน"

"แต่ว่า..."อี้จางกำลังจะกล่าวหากเสียงเคาะประตูดังขึ้นองค์รักษ์เงาจึงเร้นกายหายตัวรวดเร็ว ทั้งหมดปรับสีหน้าเรียบเฉยคล้ายมิได้สนทนาเรื่องสำคัญ

"ผู้ใด"เสิ่นเล่ยเอ่ยถาม

"หม่อมฉันเพคะ"มู่เหรินเอ่ยตอบด้านนอก

"เข้ามา"เป็นจิ้นหยางที่เอ่ยอนุญาต

"ฝ่าบาท"มู่เหรินย่อกาย

"เจ้ามีอะไรหวางเฟย"จิ้นหยางทำสีหน้าเย็นชืด ปรายตามองมู่เหรินเดินเข้ามาช้าๆ ตามด้วยนางกำนัลที่ถือถาดเข้ามาอีกสองคน ด้วยสายตาเฉยเมย

"หม่อมฉันมิทราบว่าหวางเย่ได้รับอะไรรองท้องบ้างหรือไม่ จึงได้นำเอาอาหารว่างมาให้เพคะ"

"ขอบใจเจ้ามากหวางเฟย เจ้าวางไว้เถอะ ข้อราชการของเปิ่นหวางมีมากมายเจ้าออกไปก่อนเถิด"จิ้นหยางเอ่ยเสียงเรียบทั้งหมดจึงได้แต่จำยอมย่อคำนับแล้วจากไป

"จิ้นหยางอ๋อง! ท่านทำราวกับข้ามิได้เป็นชายาของท่านกระนั้น"หลังจากออกมาจากห้องอักษรได้ นางก็เดินกลับไปยังตำหนักฝูฮัวของตัวเองด้วยกิริยากระแทกกระทั้น

"หวางเฟย/หวางเฟย"สองสาวรับใช้ใกล้ชิดท้วงด้วยความเป็นห่วง หูตาที่นี่นับว่ามากราวกับสัปปะรดจึงเกรงว่านายตนจะได้รับการลงโทษหามีใครได้ยินเข้า

"เกรงกลัวอันใดกันร้อยวันพันปีท่านอ๋องไม่เคยเสด็จมาที่นี่"มู่เหรินกำมือแน่นจนเล็บยาวสีสดจิกเข้ากลางฝ่ามือ

"ใจเย็นเถอะเพคะ หม่อนฉันมีของบางสิ่งที่จะช่วยท่านได้"หนึ่งในนางกำนัลที่รับใช้เหลียวซ้ายขวาราวกับมองหาคนสอดรู้เมื่อไม่เห็นผู้ใดจึงเปิดปาก

"อันใด"คำบอกเล่าเรียกความสนใจของมู่เหรินทันทีนางยื่นขวดสีทองขนาดเล็กส่งให้

"ยาย้อมใจเพคะ"

"แต่นี่มัน..."

"พรุ่งนี้ก็ถึงวันครบรอบพิธีพระราชทานสมรส หม่อมฉันคิดว่า อย่างน้อยท่านอ๋องก็ทรงไว้หน้ามารับฉลองน้ำจันพระราชทานเพคะ"มู่เหรินยิ้มกว้าง

"จริงของเจ้า...ขอบใจเจ้ามากหากสำเร็จข้าจะตกรางวัลให้อย่างงาม"

"หม่อมฉันมิได้หวังค่าตอบแทนขอเพียงพระชายามีความสุขก็เพียงพอแล้วเพคะ"

.............................................................

"อี้จางเจ้านำจดหมายของเปิ่นหวางไปให้กับสองเฒ่าฉีนั่น แต่อย่าให้ชุนหวงรู้เรื่องราว"จิ้นหยางวางจดหมายในซองสีน้ำตาลส่งให้อี้จางไปดำเนินการ โดยที่ไม่อาจรับรู้เนื้อหาด้านใน หากก็ใช่ว่าจะเดาเนื้อหามิได้ ตนจึงได้แต่ทำตามคำสั่งครั้นเมื่อไปถึงคนทั้งคู่ได้อ่านก็ทำสีหน้าหนักใจยิ่งนัก

"มีสิ่งใด..เจ้าไม่อาจทำตามพระประสงค์หรืออย่างไร"อี้จางกอดอกยืดตัวตรง

"หามิได้เจ้าค่ะนายท่าน แต่ว่าข้าจนใจจริงๆ "ฉีเฮ่อใบหน้าหม่นหมองราวกับญาติผู้ใหญ่ตายจาก

"เมื่อเป็นพระประสงค์ขององค์ชายเจ้าก็ต้องทำให้สำเร็จมิเช่นนั้นหัวจะหลุดจากบ่า"

"ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ/ขอรับ"สิงห์เฒ่าได้แต่คุกเข่าก้มหน้าลงกับพื้นร่ำไห้ จะให้พวกมันทำเช่นไรชุนหวงมิใช่ของที่จะยกให้ผู้ใดได้ง่ายๆ ด้วยตนเองมีพันธะสัญญาผูกพันกับคนที่ผ่านมาสิบเจ็ดปี และไหนจะยังผู้เป็นถึงองค์ชายบีบบังคับ

"เจ้าต้องหาหนทางให้ได้"อี้จางไม่สนใจคำอ้อนวอน ส่งข่าวได้ก็จากมาทันทีทิ้งปัญหาขนาดใหญ่เอาไว้เบื้องหลังแทน