คนอุ่นเตียง

ล่พวกมัจฉาชีพให้แก่หอแห่งนี้ เจ้าคิดจะเพิกเฉยอย่างนั้นหรือ"ฉีเฮ่อปวดใจนักทั้งบีบบังคับทั้งปลอบประโลมแต่คนตรงหน้ากลับเพิกเฉยไม่สนใจใยดี ใจหนึ

ข้าวของเงินทองก็มิได้เบียดบังของพวกเจ้ามาใช้แม้แต่น้อย ซ้ำร้ายพวกเรายังทดแทนด้วยเงินทองของม

ั่งให้เข้าจวนอ๋อง"

ขาดแคลน ในจดหมายระบุเพียงแค่ต้องการให้ผู้บรรเลงขับกล่อมเป็นดา

วของที่นี่"ฉีเห

หากที่ขับกล่อมที่แท้จริงต่างหาก หรือท่านอ๋องผู้นี้เป็นพวกชายตัดแขนเสื้อถึงได้บีบบังคับผ

งข้าไม่ออกไปเล่นฉินให้ผู้ใดนอกหอจ

างอกตัญญูยิ่งนัก"ฉีเฮ่อ

็กลับเข้าไปในห้องของตนเอง หารู้ไม่ว่าด้านบนขื่อมี

รียวกุมจอกน้ำชาเอาไว้หมุนไปมาเพื่อใช้ความคิด

อรับ"หลี่เ

ม่รู้เท่าทันนายน้อยของตน เรื่องสำคัญกว่าสิ่งอื่นใดคืออยากท่องเที่ยวเ

ี้จดหมายจึงถูกส่งไปยังชายชุดดำเช่นเดิม ครานี้ใช้เวลาไม่นานก็ได้รับคำตอบกลับมา นั่นคือให้นายน้อยได้ใช้เวลาท่องเที่ยวบ้าง ข่าวดีนี้ถูก

รู้แม้แต่น้อย ว่านกพิราบสื่อสารถูกจับได้ก่อนถึงมือเหล่าผ

างอ่านจดหมายลับกลับไปมาส

จดหมายมาถึงมือจิ้นหยางคืออี้จางที่ซุ่มด

ฎรที่นั่นบ้างแล้ว"ทั้งสองคนประสานมือก้มหัวลง

้งสามกำลังจะออกเดินทางมีกงกงจากวังหลวงมาร้องตะโกนให้ร

านเหตุจากครบหนึ่งปีของการพระราชทานสมรส รับราชโองการ"เหล่ากงกงน้อมตัวยื่นพระราชโองการส่งให้จิ้นหยางที่ยื่นมือสองข้าง

เจริญหมื่น

อวยพร จิ้นหยางพยักหน้าน้อยๆให้เสิ่นเล่ยส่งถุงแพ

ความคิด เขาลืมไปสิ้นว่าบัดนี้ครบรอบหนึ่งปีของการพระราชท

พระราชทาน"ข่าวถูกส่งไปถึงมู่เหรินที่พอได้รับถ่ายทอดคำสั่ง ต่างล้วนแต่ยินดีกันทั้งตำหนักนานแค่ไหนแล้วที่องค์ชายมิได้เสด็จ

แล้วหร

๋องเสด็จมาต้องตะลึงในความงามแน่ๆ"หนึ่งใ

ยิ่งเมื่อได้ยินอี้จางประกาศหน้าตำหนักยิ่งกระตือ

งล้วงเอาขวดสีทองออกมามองดูรอบหนึ่ง แล้วส่งกลับไปในช่องแขนเสื้อเพื่อซ่อนเอาไว้ ไ

วาง

คะ"มู่เหรินแ

ส่งมอบกล่องสีแดงสดขนาดพอดีมือ เมื่อนางเปิดออกก็หน้าเพิ่มสีขึ้นด้วยค

่านอ๋อง งามเ

้ว นี่ชายารองไปไหนไ

เหรินกำล

พระราชทานที่มู่เหรินบรรจงรินให้ ชายแขนเสื้อรุ่มร่ามเสียจนมองมิเห็นว่าขวดยาได้ถูกเปิดออกแ

าท่านอ๋องนั้นคอทองแดงเพียงใดแค่สุราแค่นี้มิอาจทำให้มึนเมาได้ง่ายดาย จึงย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าจ

ก ทำได้เพียงชะเง้อชะแง้แลตามมู่เห

อนหวานเอกอกเอาใจ สองมือนุ่มเกาะท่อนแขนใหญ่

าเรียกสติ แต่ดูเหมือนกลับยิ่งเมามาย

งเฟยมีหรือใครจะกล้าขัด อี้จางกับเสิ่นเล่ยได้แต่

าดเสียงดัง มองบ่าวรับใช้ช่วยกันประค

ค่ะแต่ราชกิจ"เ

ีก"ทั้งสองได้แต่มองหน้ากันอย่างจนใจ จากนั้นได้แต่ประสานมือแล้วถอยหลังจากไป มู่เหรินยก

ะย่อเข่าแล้วถอยหลังจากไป นางนั่งลงข้

่ยมือเรียวงามลูบอกหนาผ่านเสื้อเนื

ุน.

้วยฤทธิ์ของยาย้อมใจยิ่งทำให้ฮึกเหิม สองบ่าวรับใช้รีบปิดประตูกันเสียงที่เล็ดลอดออกมา ยามเช้ามู่เหริน

ีขาวปลิวสะบัดไปมา ร่างสูงนอนหลับนิ่งอยู่บนนั้น ต่างกับสองคนที่ยืนรอด้านนอกทั้

ดีด้ว

อน้ำแกงบำรุงด้วยล่ะ"นางยิ้มคล้ายเอียงอาย เสียงขยับตัวบนเตียงเร

เอาขาข้างหนึ่งตั้งชันใช้ศอกวางไว้เหนือเข่าฝ่ามือปัดเสยผมตนเองให้พ้นห

างขมวดคิ้วเล็กน

นแล้วก็เมาเพคะ เลย...เลย.."นางมิกล้

ความผิดร้ายแรงแค่ไหนหวางเฟยไม

ิ้นหยางคว้าแขนกระชากกลับมาแรง

าน เปิ่นหวางคงทำอะไรไม่ได้อย่างนั้นทหาร!!"จิ้นหยางเรี

ะย่

ผิดได้ ห้ามมิให้มันผู้ใดเยี่ยมเ

ะ"ทหารน้อ

้ยวกราดจนคนมิกล้าสู้หน้าสองคนรีบวิ่งเข้ามารับคำ

หยางนำเสื้อคลุมคลุมร่างเปลือยเอาไว้กลับไปยังตำหนักเหิงชาง สีหน้าเรียบเฉยจนค

หลับกึ่งตื่นอาการวาบหวามที่เกิดขึ้นหลังจากดื่มเห

าจปกป้อง"อี้จางกับเสิ่น

จิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่นใครจะทันเ

คมกริบดุจบ่อน้ำที่ลึกจนเกินจะมองเห็นก้นบ่อส่งประกายวาววับ หายไปชั่

ักษ์เงาลงมา"จิ้นหยางสั่งเสียงเข้มทั

มรับค

โชว์อกเปลือยแข็งแกร่ง อี้จางยืนกอดอกคุมบ่าวชายให้เทน้ำอุ่นลงถังจนเต็มจิ้นหยางก้าวข

แล้วพะย่ะค่ะ พักอยู่โรงเตี้ยมที่เราจัดเ

ที่ ซื้อโรงเตี้ยมนั่นเอาไว้ขับไล่คนไม่เกี่ยวข้องออกไปให้หมด"จิ้นหยางอาบน้ำอย่างบรรจงราวกับไม่ม

ยางใช้มือตบไปทั่วร่างเพื่อคลำ

มหรือพะ

ามโกรธมากขึ้นไปอีก เมื่อรู้ว่าถุงหอมนั่นหายไปร้อนถึงอี้จา