คนอุ่นเตียง

ู่ในมือเรียวขาว เล็บสีสดจิกจนถุงหอมเป็นรอย สีหน้า

ผู้ใดเป็นเจ้าของกันแน่"น้ำเสียงขมขื่นเปล่งออกมาจากมู่เหริน บัดนี้ยังมีผิงหรูเหรินชายารองผู้ที่เข้ามาอย

ป็นได้"ซ่งผิงอันเอ่ยเสียงเบาอดสมน้ำหน้าในใจมิได้ นางเองเป็นถึงชายารองแต่กลับไม่ได้รับการชื่นชมจากจิ้นหยางอ๋อง

หยุดปากเจ้าไปเถอะ"มู่เหรินเยาะเย้ย ผิงอันได้แต

ะทำอันใดท่านย่อมรู้แก่ใจ เอาล่ะข้ามาส่งข้าวน้ำตามหน้าที่ จากนี้ก็คงไม่ได้มาเยี่ยมเยือนท่านอีกจนกว่าท่านจะได้รับการยกโทษ ไม่แน่ถุงหอมนั่นอาจจะเป็นสตรีนาง

เพคะ"บ่าวรับใช้ร

องให้หายคั่งแค้น ทำได้เพียงระงับโท

อมเพียงมาขอถุงหอมคืน

มันเป็นของผู้ใดกัน"มู่เหรินกล้ำก

งท่านอ๋อ

รือไม่"นางชูถุง

อี้จางไม่พูดซ้ำมู่

ูเหมือนจะไม่ละเอียดอ่อนวิจิตรบรรจง บอกข้

่ะ เพียงแค่ได้รับคำสั่

กไว้มาให้ข้า"มู่เหรินโยกโย้ที่จะคืนถุงหอมให้ กลับสับเปลี่ยนเป็นของตนเ

ห้ เขาถึงเดินมาเอาเอง มู่เหรินใบหน้าจืดจาง ก้มลงมองถุงหอมด้วยความคิดที่ไม่อาจเอ่ย จิ้นหว

่นชอบหม่อมฉันจะถวายอันใหม่ให้ ลวดลายยวนยางค

ตรแต่ถูกใจกว่าอันไหนๆ"จิ้นหยางกดดันด้วยการพยั

ด ทหารเฝ้าไว้!!"จิ้นหยางพอรับถุงหอมแล้วส่งกลับเข้าอกเสื

ใช่ไม่รับรู้ว่าคิดกับท่านเยี่ยงไร ยังไงเสียเรา

..................................

หน้าพระเจ้าค่ะ"

กำลังนั่งทานอาหารอยู่ด้านล่าง"จิ้นหยางกร

ของเ

พะย่ะค่ะ"เ

าหลายปี กระทั่งถูกเรียกกลับเพื่อมารับตำแหน่งรัชทายาท ดังนั้นพละกำลังและวรยุทธจึงเหนือกว่าผู้ใด จินหยางรอคนของตนหลอกล่อสองคนรับใช้ของชุนหวงให้ออกห่าง ตนเองจึงลงจากม้าปล่อยให้เสิ่นเล่ยนำไปผูกล่าม ไม่รอ

อยู่บนหัว ทำเอาชุนหวงถึงกับสำลักค่อกแค

ุนหวงกว่าจะเอ่ยออกมา

นหยางไม่รอให้ใครเชิญ เขาทรุดตัวลงนั่

องคนตรงหน้าไม่วางตา ชุนหวงไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไรดี เพราะด

นหวงเหลียวซ้ายแลขวาหาผู้ติด

"จิ้นหยาง

องท่า

่อย ทำไม!สนใจคนของข้าหร

บสี เพราะเขาไม่ค่อยได้คุยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่ ยิ่งเมื่อกี้ไน่ยไน่ยกับหลี่เจี๋

ือไม่"จิ้นหยางหัวเราะในลำคอ สายตาก

งั้นนั่งกับข้าก็ได้"ชุนหวงเอ่

นเช่น

กชามเถอะ"ชุนหวงหันไปสั่งเสี่ยวเอ้

สังเกตุสีหน้าชุนหวง เอ่ยถา

้อเขาเหมือ

กข้ามาสิ"จิ้นหยางเอ่ยขำๆ ชุนหวงอดค้อนน้อยๆไม่ได้

บท่านแต่ก็ใช่ว่าจะไร้ค

ั่งเสี่ยวเอ้อที่มือสั่นน้อยๆ ขณะวางชามข้าวเจ้าตัวอดคิ้วขมวดเล็กน้อยไม่ไ

ต่ท่านมาธุระอันใดที่เหอเป่ยนี่เ

นอย่างข้าจะมาธุระเรื่

ามท่านเป็นพ่

็นเจ้าชมชอบสีขาว มีผ้าไหมอยู่พับหนึ่งทอจากฝ

อบคุณท่านแล้ว"ชุนหวงโบกมือไปมาของมีราคาขนาดนั้น ใยยกให้กัน

างหลอกล่อสารพัด ให้ออกห่างจากจิ้นหยางและชุนหวง ฝีมือทั้งคู่ต่างกินกันไม่ลงไม่รู้แพ้ชนะ เป็นไน่ยไน่ยท

กรึ"จิ้นหยางถามอย่างคนรู้ทัน เ

กอกอี้จางออกโดยแรงเดิ

งและดูเหมือนหลี่เจี๋ยจะร้ตัว

าไม่บอกต่อถึงเรื่องนี้หรอก"

รสิ่งใดกันแน่"ในเมื่อความลับถูดเ

งเอิญเจอพวกเจ้าเท่านั้น"จิ้นหยางตอบเสียงเรียบหลี่เจี๋ยหรี่

นใจคนสามคน หันมาถามนายน้อยของตนเอง เขานึกพลางในใจว่าจะให้คนของสำนักสืบหาข้อมูลของคนเหล่านี้ ไม่ต่างกับจิ้นหยางเมื่อรู้ว

ไฉนจึงรับผลักไสให้กลับเข้าห้องเสียล่ะ"จิ้นหยาง

ยังไม่ทันจะทำอะไรหลี่เจี๋ยก็คว้าจอกเหล้ากระดกเข้าปาก

รวะ ไน่ยไน่ยเองนอกจากพูดไม่ออกบอก

ดๆ นอกจากการแตะข้อมือเพื่อรั้งเอาไ ว้แต่คนที่มีวรยุทธเช่นทุกคนในที่นี้ต่างก็รับรู้ถึงแรงกด

บให้ข้ากลับเข้าห้องเสียล่ะ ยังไงพวกเราเดินชมเมืองกันก่อนเถอะนะ"ชุนหวงที่ไม่ได้รับรู

เดินทางมาเหนื่อยแล้ว อีกทั้งร่างกายพึ่

้าแทนเองก็แล้วกัน"พูดจบจิ้นหยางก็คว้าข้อมือขาวเอาไว้มั่น ลากหายไ

แทบจะทิ้งกระบี่ของตัวเ