คนอุ่นเตียง

ชุนหวงพยายามจะรั้งตัวเองไม่ให้เดินตามแรงคนตัวสูง ร่างกำยำที่จับข้อมือขาวเอาไว้แน่นลากไปยังร้านรวงที่ตั้งแผงอยู่สองฝั่งถนนผู้คนมองด้วยความสงสัยบางคนมองตรงๆ บางคนถึงกับยกแขนเสื้อขึ้นปิดปากตัวเองยามหัวเราะ ยิ่งทำให้ชุนหวงหน้าซับสีทันที ก็มันน่าแปลกขนาดไหนคนหนึ่งแบบบางถึงแม้ไม่เท่าสตรี แต่ใบหน้างดงามหมดจดตัวเล็กกว่าในชุดสีขาว ผ้าคลุมบางเบาพลิ้วไปตามแรงเดินกับอีกคนที่ตั้งหน้าตั้งตาลากข้อมือคนตัวเตี้ยกว่า ด้วยร่างกายกำยำสูงใหญ่ในชุดสีดำขลิบทองดูมีสง่าราศีน่าเกรงขาม ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมจนคนไม่กล้าเข้าใกล้

"ปล่อยก่อนจิ้นหยางเดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน"ชุนหวงท้วงคนตัวใหญ่ที่ยังลากไม่หยุด

ถึงกับใช้อีกมือเกาะเสาร้านที่ตั้งแผงเอาไว้ จนกลัวว่าแผงจะล้มครืนตามลงมา

"ทำไม...หรือไม่อยากเดินกับข้า"จิิ้นหยางหยุดเดิน

หันกลับมามองคนที่ใช้อีกมือพยายามแกะมือแข็งออกยามที่เขาหยุดนิ่ง

"ท่านไม่ได้ชวนข้าเดิน แต่ท่านลากข้าเดินต่างหาก

ปล่อยก่อนเถอะมันเจ็บนะ"ชุนหวงบ่นจิ้นหยางเหลือบตามองข้อมือขาวที่ถูกกำแน่นในมือของตนเองแล้วรีบปล่อย

รอยนิ้วมือขนาดใหญ่ปรากฏเด่นชัดเป็นรอยแดงรอบข้อมือ

"ผิวเจ้าบอบบางเหลือเกิน"จิ้นหยางเอ่ยเบาๆนิ้วโป้งไล้เบาๆตรงรอยแดง

"เรื่องเล็กน้อย

อย่าลืมสิข้าก็เป็นบุรุษคนหนึ่งนะ เรื่องแค่นี้ไม่หนักหนาหรอก"จิ้นหยางคล้ายจะไม่เห็นด้วย

แต่ไม่อยากเอ่ยปากให้อีกฝ่ายอับอายมากไปกว่านี้

"เอาเถอะข้าแค่อยากให้เจ้าออกมาพ้นจากหลี่เจี๋ยเท่านั้น"

"ท่านไม่ชอบเขาหรือ"

"มิใช่ไม่ชอบแต่เจ้าควรมีอิสระ

มากับข้าจะต้องเกรงกลัวสิ่งใดกันเล่า"

"เฮ๊อะ!!ท่านเก่งกาจปานใดกัน

จึงไม่รู้จักยำเกรงผู้อื่น"ชุนหวงเป่าลมออกปากเอ่ยถาม

"หึหึ

ว่าแต่เจ้าอยากชมสิ่งใด"จิ้นหยางไม่ตอบได้แค่หัวเราะในลำคอ

"ไม่มีอะไรพิเศษข้าเบื่อเลยอยากเดินเล่นเท่านั้น"

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะพาเจ้าชมเมืองเอง"จิ้นหยางยิ้มมุมปาก

น่าแปลกชุนหวงกลับมิกล้าสบตาคนตัวโตกว่า ได้แต่เสหลบตามองร้านข้างทางแทน

"อืม ไปกันเถอะ"ชุนหวงรับคำ

ค่อยเดินชมแผงร้านกระทั่งมาหยุดตรงหน้าขายเครื่องประดับ

มือเรียวหยิบแหวนหยกขึ้นมาหมุนสองสามรอบ

"เจ้าชอบหรือ"

"ไม่ใช่ข้าแค่ดูเฉยๆมันสวยดี"ว่าจบชุนหวงก็วางลง

เดินนำออกจากร้านต่างกับจิ้นหยางที่ยังไม่ขยับกายไปจากแผงข้างทาง

"เท่าไหร่"

"สองอีแปะขอรับนายท่าน"

"เอาสองวง

วงหนึ่งของข้าอีกวงของเขา"จิ้นหยางไม่ได้สนใจแหวน

เขาแค่อยากให้ชุนหวงเท่านั้น ทั้งที่เขารู้แน่ชัดว่าแหวนหยกนี่ไม่ใช่ของจริง

หากเป็นสิ่งที่ชุนหวงสนใจเขาก็พร้อมจะสนใจด้วย จิ้นหยางอ๋องได้แต่ไถ่ถามตนเอง

ว่าเพราะเหตุใดถึงได้อยากตามตอแยคนร่างบางคนนี้นัก

"จิ้นหยางท่านทำอะไรอยู่"ชุนหวงที่ยืนถือถังหูลู่ในมือข้างละไม้

หันกลับมาถามเขาสาวเท้าให้ไวขึ้นเพื่อไปหยุดตรงหน้า

ชุนหวงยื่นไม้ที่มีพุทราสีแดงมันวาวเพราะถูกเคลือบด้วยน้ำเชื่อมส่งให้

"ข้ามิใช่เด็กแล้วเจ้ากินเถอะ"จิ้นหยางทำสีหน้าชนิดหนึ่งที่ใครก็เดาไม่ถูกว่าในใจเขาคิดถึงสิ่งใด

"ใครว่าเด็กเท่านั้นที่กินเจ้าถังหูลู่นี่

เจ้าไม่รู้อะไรข้าชอบมันมากเลยแต่ไน่ยไน่ยไม่ค่อยยอมให้ข้าได้กินมัน"

"ทำไมล่ะ"จิ้นหยางเอามือไพล่หลังข้างหนึ่งด้วยความเคยชิน

อีกข้างถือพัดราคาแพงเอาไว้เดินเคียงข้างคนชุดขาว

"นางบอกว่าถ้าข้ากินเยอะๆจะมีแมลงตัวใหญ่มาขโมยฟันของข้าไปน่ะสิ"

"นิทานหลอกเด็กเจ้าโตป่านนี้ยังเชื่ออีกหรือ"

"นั่นสิข้าก็ยังแปลกใจตัวเองอยู่เลย"ชุนหวงอดยิ้มกว้างไม่ได้

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องในอดีตจิ้นหยางทอดสายตาอ่อนลงเมื่อเห็นรอยยิ้มนั่น

"เจ้าเล่าเรื่องในอดีตให้ข้าฟังอีกสิ

ดูท่าทางชีวิตเจ้าคงมีแต่ความสุขสินะ"ชุนหวงพอได้ยินแบบนั้นก็รีบหุบยิ้มทันที

"ตัวข้าไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก

ป่ะไปกันเถอะตรงนั้นมีแสดงฟันดาบด้วยล่ะ"ชุนหวงคว้าข้อมือหนาให้วิ่งตามตนเองไปด้วยความที่ชุนหวงโตไม่สูงไปเกินกว่าอกคนตามหลัง

เนื้อตัวจึงกลืนหายไปกับฝูงคน

จิ้นหยางได้แต่ถลึงตาให้คนรอบข้างหลีกทางให้คนตัวเล็กกว่าได้เข้าไปชมดูได้สะดวก

แม้ไม่เอ่ยปากพูดแต่ผู้คนที่มองสบตามาก็รีบถอยห่างออกให้

"เก่งจัง"

"ข้าเก่งกว่าอีก"จิ้นหยางสวนตอบ

"ท่านน่ะหรือ"ชุนหวงหันกลับมามองคนด้านข้าง

"ใช่ข้าเก่งกว่า"

"อวดตัวเองแบบนี้จะให้ข้าชมหรือไร"จิ้นหยางเหมือนจะรู้ตัว

ใบหน้าที่เคยเงียบขรึมมีสีจางขึ้นที่ใบหูจนชัดแจ้ง ชุนหวงถึงกับหัวเราะปากกว้าง

"ท่านอิจฉาผู้อื่น ฮ่าๆๆๆ"

"เงียบเถอะดูไป"จิ้นหยางไม่ตอบโต้กลับ

ได้แต่ดันคนให้หันกลับไปมองการแสดง

ระหว่างที่ชุนหวงสนใจคนที่กำลังแสดงท่าทางการร่ายรำเพลงดาบอยู่นั้นด้านหลังจิ้นหยางก็ปรากฏคนแปลกหน้า

"หวางเย่..."

"อยากตาย!"น้ำเสียงเข้มกล่าวคนจึงเปลี่ยนคำเรียก

"นายท่านมีข่าวจาก..."

"เอาเถอะขอเวลาข้าชั่วครู่

ให้คนมายืนล้อมเขาไว้อย่าให้เกิดพิรุธ"จิ้นหยางก้มลงพูดเสียงแผ่ว

เมื่อเห็นชุนหวงสนใจด้านหน้าเขาจึงค่อยถอยหลังออกห่าง

แต่หาได้ละสายตาจากคนที่กำลังตบมือด้วยความสนุกสนานนั่นไม่ ทุกอิริยาบถของคนตัวบางคงอยู่ในสายตาตลอดเวลา

ดังนั้นดวงตาคมจึงอ่อนแสงลงจนเห็นได้ชัด

"ว่ามา"

"กราบทูลหวางเย่

พวกเราได้สืบเรื่องราวของคุณชายชุนหวงอย่างละเอียดแล้วพะย่ะค่ะ"ชายแปลกหน้าส่งม้วนกระดาษให้จิ้นหยาง

เขารวบมันเข้าใส่ไว้ในแขนเสื้อ

"ขอบใจเจ้าไปเถอะ"จิ้นหยางปราดเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังคนชุดขาวอีกครั้ง

"เห!!เมื่อกี้เหมือนท่านไม่ได้ยืนตรงนี้"

"ข้าหายไปซื้อสิ่งนี้ให้เจ้า"เขายื่นขนมเซาปิ่งสามสี่ลูกในห่อกระดาษสีน้ำตาลให้

ชุนหวงถึงกับตาโตช่วงที่อยู่ในหอจันทร์ส่องสิ่งเหล่านี้เขาไม่เคยได้แตะต้อง

เพราะทั้งหลี่เจี๋ยและไน่ยไน่ยต่างคอยห้ามโน่นนี่ไม่หยุด

"ขอบคุณท่านมาก"จิ้นหยางได้แต่รับคำในลำคอ

มองคนที่ตื่นเต้นแม้จะเป็นขนมที่เห็นทั่วไปในท้องถนนก็ตามด้วยความเอ็นดู

"ไปกันเถอะผู้คนเริ่มมากขึ้นแล้ว"จิ้นหยางเอ่ยตัดบท

แขนเสื้อชายกว้างสีดำขลิบทองถูกยกขึ้นมาซับเหงื่อบนใบหน้าขาวให้อย่างนุ่มนวล

ชุนหวงไม่ทันหลบเลี่ยงคล้ายถูกคนตัวโตกว่าโอบไหล่เข้าแล้ว

"เจ้าร้อนแล้วเรารีบกลับกันเถอะ"จิ้นหยางดึงข้อมือเล็กให้เดินตาม

พอไปถึงโรงเตี้ยมทั้งคู่กลับได้เจอคนใบหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จา

นั่งนิ่งอยู่ตรงเก้าอี้

"หลี่เจี๋ยเจ้าเป็นอะไร"เขาไม่อาจตอบคำถามของชุนหวงได้

หากใช้สายตาเหลือบมองอี้จางด้วยความเคียดแค้นจงชัง

มีไน่ยไน่ยที่ทำหน้าปลงไม่ตกอยู่ข้างๆ

ในโถงของโรงเตี้ยมระเกะระกะไปด้วยโต๊ะเก้าอี้ที่หักพังมิใช่น้อย

"นายท่าน

คุณชาย"อี้จางประสานมือก้มหัวลงเล็กน้อย

"ข้าขออภัยที่เกิดเรื่องเช่นนี้แต่คนของคุณชายมิยอมรามือ

ข้าจึงจำเป็นต้องสะกดให้เขานิ่งชั่วครู่ขอรับ"จิ้นหยางยิ้มด้วยสายตาหากหน้าเรียบเฉย

"ทำร้ายเขาหรือไม่"

"ไม่ขอรับ"หลี่เจี๋ยได้ยินก็ยิ่งส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ

ชุนหวงยืนนิ่งเพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรให้ถูกใจผู้คนรอยยิ้มแหยๆจึงปรากฏบนใบหน้างามแทน

"ไน่ยไน่ยเจ้ามากินนี่เถอะจิ้นหยางซื้อมาฝากพวกเจ้าแน่ะ"ชุนหวงเปลี่ยนเรื่อง

โดยเรียกไน่ยไน่ยมารับขนมไปแทน จิ้นหยางดวงตาเปล่งประกายเล็กน้อยเพราะไม่พอใจ

แล้วกลับมาเป็นเช่นเดิมก่อนคนจะสังเกตเห็นมัน

"นายน้อยข้าเคยเตือนท่านแล้วว่าอย่ากินของพวกนี้

จำได้หรือไม่"ไน่ยไน่ยถามเสียงเครียด

สายตาสำรวจทั่วตัวก็พบเศษสีแดงชิ้นเล็กติดหนึบอยู่ตรงปลายแขนเสื้อ

"ถังหูลู่นี่ท่านกินมันด้วยหรือ"

"เอาน่าไน่ยไน่ย

นายน้อยของพวกเจ้าไม่ได้กินยาพิษเข้าไปเสียหน่อย

จะโวยวายให้เปลืองน้ำลายทำไมกัน"จิ้นหยางเห็นชุนหวงหน้าหดเล็กลงทุกทีก็เอ่ยปากช่วย

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน

โปรดอย่างยื่นมือเข้ามาเกี่ยว"คราวนี้ไน่ยไน่ยเริ่มรู้สึกถึงการคุกคาม

โดยไม่รู้สาเหตุจึงได้ตัดบทลากชุนหวงให้กลับเข้าห้องพักด้านบนแทน

ชุนหวงที่ยังถือห่อขนมเดินตามแรงลากของนาง ยังพะว้าพะวงหันกลับมามองจิ้นหยางเพราะกลัวเขาขุ่นเคือง

จิ้นหยางเพียงแค่ยิ้มให้น้อยๆเพื่อเป็นกำลังใจ

พร้อมกับพยักหน้าให้ชุนหวงยิ้มตอบแล้วเดินตามนางขึ้นบันไดไป

"อี้จางปล่อยหลี่เจี๋ยได้แล้ว"จิ้นหยางทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับหลี่เจี๋ย

เสิ่นเล่ยรีบรินน้ำชาส่งให้อย่างรวดเร็ว

"เจ้ารีบขึ้นไปเถอะขอโทษแทนคนของข้าด้วยที่ทำให้เจ้าเมื่อยไปหลายชั่วยาม"จิ้นหยางเอ่ยเสียงเรียบแต่คนฟังกลับแค้นเคือง

ในใจ ย่อมรู้ความหมายของประโยคนี้ดีว่าจงใจเยาะเย้ย

เขาสะบัดตัวแล้วรีบกลับขึ้นชั้นบนด้วยความไม่พอใจ

"สำนักลี่ไป๋งั้นหรือ"จิ้นหยางนำกระดาษที่ได้ออกมาอ่าน

"ข่าวของลี่ไป๋ภายในกำลังสืบหาประมุขคนต่อไปพะย่ะค่ะ

ลือกันว่าถูกนำไปซ่อนเอาไว้เพื่อความปลอดภัย"เสิ่นเล่ยเอ่ยเสียงเบา

"ชุนหวง?"

"พะย่ะค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นสองคนนี้คือผู้คุ้มกัน"

"หลี่เจี๋ยเป็นผู้คุ้มกันพะย่ะค่ะส่วนแม่นางไน่ยไน่ยเป็นผู้ดูแลทุกอย่าง"

"เป็นเช่นนี้ถึงได้ห่วงนักหนา"จิ้นหยางเคาะนิ้วลงบนโต๊ะอย่างคนใช้ความคิด

"สั่งการลงไป ให้คนไปซื้อตัวชุนหวงเข้าจวนอ๋อง

จดหมายนั่นอาจจะบีบคั้นคนมากเกินไป

เจ้าให้เสนาหยุ๋นอี้เป็นผู้ซื้อตัวอ้างว่าเป็นของขวัญให้เปิ่นหวาง

ทำอย่างไรก็ได้ให้คนหอจันทร์ส่องยินยอม ถ้าไม่อยากโดนโทษประหาร

ในสัญญาจงระบุว่าให้เข้ามาเป็นให้ความสำราญแก่องค์ชายห้าจิ้นหยางอ๋อง"

"พะย่ะค่ะ"เสิ่นเล่ยรีบไปจัดการตามคำสั่งทันที

"อี้จางเจ้าหาทางหลีกเลี่ยงสองคนนั้นให้เปิ่นหวาง

ค่ำนี้จะพาคุณชายชุนหวงไปชมดาว"

"พะย่ะค่ะ"อี้จางมิกล้าเอ่ยปากบอกกล่าวถึงความร้ายกาจของหลี่เจี๋ย

ถ้านับแล้วฝีมือของเขากับหลี่เจี๋ยสูสีมิน้อยถ้าอีกฝ่ายพลั้งเผลอเห็นทีจะได้รับบาดเจ็บเป็นแน่

จิ้นหยางหยิบแหวนหยกสองวงขึ้นมาหมุนไปมาใบหน้าอ่อนโยนลงถึงสามส่วน

"เจ้าไปเถอะเปิ่นหวางอยากพักผ่อน"จิ้นหยางลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นบน

ภายในโรงเตี้ยมถือว่าเป็นที่พำนักแห่งหนึ่งได้ผู้คนในนี้ล้วนแต่เป็นทหารในหน่วยของจิ้นหยางอ๋อง

แม้กระทั่งพ่อครัวก็ถูกนำมาจากจวนอ๋อง

ในฉางอันนั่นยิ่งมิต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย

มีมากเสียยิ่งกว่าจวนอ๋องตอนนี้เสียอีกภายในใต้คำสั่งที่ว่า

"รักษาความปลอดภัยขั้นสูง

แต่ห้ามให้คุณชายชุนหวงผิดสังเกตุ"ดังนั้นทุกอย่างจึงถูกทำด้วยความระแวดระวังเป็นอย่างยิ่ง

"หรือท่านอ๋องสนใจคุณชายชุนหวง"อี้จางได้แต่ถามตัวเองเพียงลำพัง

.............................................

"ชุนหวงเอ๋ย...ชุนหวง

เจ้าคือใครกันแน่"จิ้นหยางเดินกลับไปวนมาภายในห้องพัก

ความหมายมิได้หมายถึงชุนหวงเป็นใครมาจากไหน

แต่คำที่หลุดจากปากจิ้นหยางคือความสงสัยในตัวเอง

ว่าเหตุใดตนจึงยังอยากตอแยคนผู้นี้ไม่หยุดหย่อน

มองแหวนหยกปลอมที่อยู่ในมือเหมือนสิ่งประหลาด เขาวางแหวนลงบนโต๊ะสองมือไพล่หลังก้มหน้าลงมองพื้นนิ่ง

"ลงมา"จิ้นหยางสั่งองค์รักษ์เสื้อทอง

"หวางเย่"

"ในจวนเป็นอย่างไร"

"กระหม่อมมิบังอาจ"น้ำเสียงของคนคุกเข่ารายงานดูลำบากใจจิ้นหยางหันกลับมา

"พูด!!"

"กระหม่อมสมควรตาย"

"นั่นคือรายงานหรือ"

"หวางเฟย.."

"นางทำอะไร"

"กระหม่อม....."

"หรือต้องมีเหลือแค่หัวมารายงานเปิ่นหวาง"จิ้นหยางถอนหายใจบางเบา

"หางเฟยทรง...."