คนอุ่นเตียง

ยู่ ใบหน้าราวฉาบด้วยน้ำแข็งเย็นจัดยิ่งทำให้องค์รักษ์เสื้อทองถึงกับลอบกลืนน้ำลาย รายงานก็เส

ะย่

าจะเอียงไปทางซ้ายหรือทางขวา ตัวเขาเป็นถึงที่ปรึกษาของฮ่องเต้ราชอำนาจในมือจึงล้นเหลือ เหนือคนนับหมื่นคนอยู่ใต้คนๆเดียว ยิ่งทำให้เหล่าขุนนางหวาดระแวง ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันมิได้สนใจข

่ตัดสินได้"จิ้นหยางถอนหายใจอีกครา นึกถึงราชภารกิจที่ยังคั่ง

ฟ้าเถิด อ๋องสี่ขาดคุณสมบัติขอ

ั้น ขอเสด็จพ่อยกตำแหน่งไท่จื

มไม่หลงลาภยศนี่คือข้อดีของเจ้า แต่การที

ด้วยเถอะพะย่ะค่ะ ลูกยังไม่เหมาะกับตำแหน่ง

กไปเถอะ"ราวกับตาเห็น ราชการงานเมืองกลายเป็นเขาทั้งนั้นฮ่องเต้กลับเสวยสุขกับสุรานารีมิเว้นว่าง แล้วเยี่ยงนี้จะให้

ิ้นหยางนะเจ้าคะนายน้อ

ิงเขาก็มิได้เล

อยถึงกับไปเรียกเขาเป็นสห

วกเจ้าว่าข้าเห็นแก

าคะแถมยังกล้ากิน

ริงๆหรือ"น้ำเสียงออดอ่อยฟังแล้วน่าเอ็นดู จิ้นห

่ะวันนี้ต้องถูก

หรือยังไงกันให้อดข้าวมิสู้ให้

้แล้ว"สามเสียงที่ทุ่มเถียงกันม

ี้จ

ะย่

ป็นของกำนัลจากเปิ่นหวาง"น้ำเสียงรื่นรมย์ที่นานครั้งจะได้ยินทำให้อ

ะย่

่ยมคนสักหน่อย"จิ้นหยางเอามือไพล่

ว่าเป็นไน่ยไ

ป็น

องข้านอนแ

้มในหน้า วรยุทธที่เขาร่ำเรียนมาต่อให้ไกลถึงห้าชุ่นก็ยั

ตูแง้มออกเขาสอดสายตามองเลยไปถึงด้านใน กลุ่มควันจางๆจากไอน้ำล่อง

อยของพวกเรานอนแล้วรบกวนคุณชาย

ขายืนมองด้วยความสนใจจึงซื้อติดมือมา ถือเสียว่าเป็นของกำนัลที่เ

"หลี่เจี๋ยทำท่าจะส่งคืน

าก็ยังทำท่าอยากได้ ดังนั้นเจ้าอย่าคิดมากไปเ

กาศเงียบสงัดผู้คนต่างหลับใหลมีแค่ที่โรงเตี้ยมแห่งนี้เหล่าคนงานยังเดินไปมาคล้ายเฝ้ายาม และคนที่สำคัญที่สุดก็ยังไม่นอนเช่นกัน หลี่เจี๋ยกับไน่ยไน่ยหลับอยู่ยังห้องถัดไปชุนหวงนอนคนเดียวในห้องกว้างขวาง บุรุษร่างสูงใ

ิทอยู่ ใบหน้าก้มต่ำลงเรื่อยๆจนจมูกแทบจะชนกันดวงตาคมมองขนตางอนยาวราวปี

ด้เห็นความเป็นไปของเจ้าในสายตาดีกว่าที่ข้าจะไม่รู้ไม่เห็นยามห่างกัน"จิ้นหยางดึงตัวเองขึ้นนั่ง

"เสียงกระซิบแผ่วๆทำ

ป็น

้นหยางรีบหันกลับไปมองคนหลับที่ผ้าห่มหลุดลงมาถึงเอว

มใดแ

๋น*แล้ว

ผ่วเบาออกไป จิ้นหยางสะบัดหัวไปมาแก้เมื่อยขบ ลุกขึ้นยืนด

งหลับไม่รู้เรื่องราว ยังโชคดีที่คนของเขามาปลุกเส

หรือไม่พะย่ะค่

เสียทุกเรื่อง ตัวเขาเองทุกวันยังต้องกินพิษอ่อนเพื่อต้านพิษที่อาจจะถูกลอบวางตอนไหนก็ไม่รู้ ทั้งสองปล่อยให้จิ้นหยางอยู่เ

ิ่นจะกลั

ะย่

ห้ต้องกลับพร้อมกับเปิ่นหวาง"จิ้นหยางลุกจากอ่างอาบน้ำ รอให้ทั้งสองแต่งตัวให

ู่หายออกไปตามคำสั่ง จิ้นหยางยืนนิ่งก่

็นผู

ท้าเดินมาเปิดประตูใบหน้าผ

แต่เช้าเลย

พร้อมข้าหรือไม่"จิ้นหยางไม่รอให้เจ้าของห้องเชิญ เขาสาวเท้

่ยชะงัก เมื่อมองเห็นคนที่อยากให้หนีห่างนา

ีหน้า ผู้ตามมาด้านหลังย่อมเป็นหลี่เจ

นหยาง"หลี่เ

ยชุนหวงหรือ"น้ำเสียงเรียบนิ่ง

กเราต้องการแต่งตัว

เป็นไม่รับรู้ถึงการบอกกล่า

่ท่า

ิใช่นายน้อยพวกเจ้าเป็

ำท่าจะค้านติดที่หลี่

ขาจึงเพิกเฉยแทน สีหน้าทั้งสามคนต่างลำบากใจ ปล่อยให้จิ้นหยางรื่นรมย์อยู่เพียงผู้เดียว ฉากกั้นเห็นเป็นเงารางๆพาดผ่านรูปร่างสีเข้มยังเดาได้ว่าเป็นผู้ใดกำลังปลดเ

ูดกลิ่นบางเบาเข้าปอดให้พอชื่นใจ เสียงน้ำจ๋อมแจ๋กระเพื่อมไ

หากนายน้อยพวกเจ้าแต่งตัวเสร็จก็รีบลงไปก่อนอาหารจะเย็นชืดไปเสียก่อน"

ีบไปไหน"

งรู้"ไน่ยไน่ย

ับฉางอันกันเถอะ"

งมาถึงนะ"ชุ

์ของข้าบอกว่าคนผู้นี้อันตรายยวดยิ่ง"หลี่เจี๋ยสั่

ใดเป็นอันขาดนะขอรับ"หลี่เจี๋ยสับทับเอาไว้ก่

เจี๋ยไม่ตอบคำถามไม่เอ่ยปากในแขนเสื้อตัวเองยังมีหินสีหยกอยู่ด้านใน หลังจากที่ทั้งสามเดินลงไปย

่งใดแต่นี่เจ้าคงชอบ"จิ้นหยาง

ดนสองผู้ควบคุมสั่งนักหนาว่าห้ามโอภาปราศรัยก

้ว"จิ้นหยางมีหรือจะไม่รู้เ

สนิทเท่านั้น"ชุนหวงยังคงอยากรักษามิตรภาพเอาไว้เพราะคิดว่

งบ่าวของเจ้าส

งเสียงเอ่ยพร้อมเพรียง ยังไม่ทันไ

เสียงอี้

จากหอจันทร์ส่องมาถึงคุณชายชุนหวง"น้ำ

่เจี๋ยที่เปิดออกอ่าน ทันใดนั้น

นกันเถอะ"หลี่เจี๋ยเอ

งถามหลี่เจี๋ยไม่เปิดปาก ได้แต่ส

จิ้นหยางที่ทำหน้านิ่งไม่รู

กเรากำลังจะกลับฉางอันพอดี"เพียงประโ

่ท่า