เศษเสี้ยวของห้วงหัวใจ

ที่พากันวิ่งกรูออกจากแถว บางคนไปหาผู้ปกครอง บางคนวิ่งไปเล่นท

นจบอนุบาลวิ่งตรงมาทางนี้แล้ว พอถึง ก็โผเข้ากอดขาเธอแน่น

ภาสก็ค่อยผละออก เพื่อจะบอกกับเธ

ได้สวัสดีครับค

ดีแล้

องธุรการก

กชายก็ร้อง พร้อมขืนตัวไว้ทัน

่างเดียว ใจก็ใหญ่อีกด้วย ครั้งก่อนไปมีเรื่องกับเด็กโตกว่า เพียงเพราะเพื่อนตัวเองถูกรังแก แล้วครั้งนี้ทำ

ค่าเรียนให้ส

ถึงได้ยอมผ่อนแรงยื้อ เดินตาม

อน เดินตรงไปยังป้ายบอกทางว่า ‘ห้องธุรการ’ หูฟังวิกฤตการเงินไปพลาง ค่อยละสายตาจาก

เด็ก ๆ นี

ลออ โรงเรียนของรั

มานานร่วมครึ่งศตวรรษทำท่าจะไปไม่รอด แต่เจ้าของโรงเรียนอนุบาลกล้าพูดออกไปอย่างที่ใจอยากพูดอย่างนั้นหรือ ในเมื

้วยกันมาตั้งแต่ก่อตั้งอีก บางคนจะเกษียณปีนี้ปีหน้า

มบอกกลับด้วยโทนอารมณ์เดิม แม้เนื้อหาของคำพูดจ

ยธนาคารบานตะไทใช้ยันหลานก็ใช้ไม่หมด ถึงตอนนั้นคุณลออจะเจ็บเจียนตายเลย

แต่บอกเสียงอ่อนกลับไป “พี่ถึงได้เซ้งให้คุณใหญ่นี่ไง พี่รู้ว่าคุณใหญ่ใ

าอ้างทุกทีเลย เ

ห้ง ๆ ทั้งคู่ยังคงสนทนากันอีกเป็นนาน ซึ่งไม่รู้ว่าหลังจากนั้นแล้

ชายคร

อคุณใหญ่ไห

้วย ที่สำคัญกว่ารวยคือหล่อมาก ขนาดว่ายืนมองไกล

งมีความหวัง “ถึงว่า พอมาถึงครูลออแกแทบจะอุ้มเข้าห้องไปเ

ันก่อน แล้วทักทายยังคนที่ผลักประตูกระจกเข้

าเทอมของน

หมดเล

ส เธอสามารถควักเงินออกมาจ่ายให้ได้ทั้งหมด จึงพยักหน้าตอบไปว่า ‘ใช่’ แล้วดึงมือเด็กช

จ่ายไม่เยอะแยะอะไร แต่สิปปภาสยังมีสารพัดค่าใช้จ่าย เด็กชายยังต้องมีชีวิตอีกยาวไกล เธอถ

ย่าง แต่คนไร้ความรับผิดชอบก็ทำหน้าหนา ไม่ยอมส่งเงินให้ตามที่ตกลงกันไว้แต่แรก ต้องทว

หลังกลับ ครูคนหนึ่งในห้องเอ่ย

ไปถามทางคุณครูท่านนั้

ะมาฉันเพล แล้วก็จัดกิจกรรมให้เด็ก ๆ ด้

พ่อตัวใหญ่ของเธอไ

ย่างสิปนี่...” ดรัลรัตน์ทำท่าคิดหน่อยหน

นไม้หรอก