กำราบรักพิศวาสร้าย

ุณ

นยืน ก้าวเท้าเข้าไปใกล้

ราะไม่คิดว่าเขาจะลุกขึ

นำตัวเองเสียหน่อยนะ อ

้าแบบนี้ดุลยา

าค่ะ เรีย

ก็แน่ล่ะ คนอย่าง อลัน หยาง ไม่เคยถูกมองแบบนี้แน่ หากเป็นหญิงสาวก็

ดุลยาขมวดคิ้ว ทำไมล่ะ เขาวิปริตไป

แล้วที่นี่ที่ไหน ฉั

ร์ทริ

นจีนนั้นแหละ แต่เขาก็ฟังภาษาไทยได้รู้เรื่อง เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคลายอาการตื่นตระหนกได้บ้างก็เบาใจ

ล้

ะมูล” เขาพูดง่ายราวกับว

อถูกวางยาสลบแล้วเอาไปเร่ขายเหมือนสัตว์เลี้ยงชนิดหนึ่ง และ ‘เขา’

ขาประมูลเธ

มื่อครู่ยังเห็นเหมือนเธอจะลุกขึ้นมาตะปบเขาด้ว

่ๆ” ดุลยาพยายามอธิบาย “ค

่าเสียเงินสองแสนแล้วต

ืดกับกางเกงยีนส์ แต่ดูแล้วเขาไม่ใช่คนธรรมดาเลย และถ้าให้พูดกันตามตรง

มยังมีความสับสนชัดเขน ทั้งตื่นตระหนกและหวาดกลัว รวดเร็วราวงูพิษฉกเหยื่อ ริมฝีปากของเขายื่นมาประกบกับริมฝีปากขอ

ุณ

กัน ใจเย็นๆ คิดอะไรได้ค่อยมาคุยกัน หรือจะเตรียมแต่งเรื่องด

้ หรืออาจจะไม่ได้ ดุลยามองเห็นเสื้อผ้าชุดหนึ่งพับวางไว้บนโต๊ะพร้อมผ้าขนหนู เธอรวบทั้งหมดแล้วเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่มุมหนึ่ง

ื่อนร่วมงานคนอื่นล่ะ ไม่เห็นเธอตามขึ้นรถไปด้วย ป่านนี้อาจจะแจ้งความคนหายแล้วก็ได้ คิดถึงตรงนี้ก็ใจชื้นขึ

กลัวแล่นขึ้นจับขั้วหัวใจ แล้วชีวิ

ไปนิด แต่...เขาไม่ได้ฉวยโอกาสตอนที่เธอไม่ได้สติ แต่เขาอาจ

ถึงได้เลือกแบบนี้มา แต่มันก็ใส่สบายดี เสียตรงที่... เธอไม่มีชุดชั้นในตัวใหม่เปลี่ยนนั้นแหละ จำ

ี่ทำให้เพราะสงสาร หากสายตาเขาไม่ย่ำแย่จนเกินไป ก็มีบ

-ไว้ใจไม่ใช่รึ เขา

กครึ่งโหล ถ้าเธอหิวค่อยว่ากัน ไม่ซิ ยังไงก็คงต้องหิวอยู่แล้วล่ะ โอ๊ย! แย่ล่ะ!

นห่วงอะไรนักหรอก แค่

นเข้ามา ท่าทางเสื้อผ้าที่เขาเลือกให้จะตัวใหญ่ไปนิด ดูท่าทางขัดเขินของเธอแล้วก็

วรพูดขอบคุณเขาไหม เพราะไม

อพยักหน้าน้อยๆ เขาชี้นิ้วไปที่กระติกน้ำร้อน

เหลือบมองเห็นเขาถือแก้วกาแฟของตัวเองเดินออกมา ไม่นาน

นั่งที่เก้าอี้ยาวริมระเบียงที่มองเห็นวิวทะเล เ

ะมาส่ง” อลันพูดง่ายๆ เ

ดว่าต้องคุยกับ

ันหน้ามามองเธอ แต่ยั

ำลังจะกลับแต่มีผู้หญิงคนหนึ่งมาขอให้ไปถ่ายรูปกับลูกของเธอเป็นที่ระลึก ฉันออกไป

ให้เขาเข้าใจ แต่ก็เห็นเพี

แล้ว...ก็อาจจะจ

แต่ยังไงผมก็เสีย

ะพยายามหาเง

ขอเงินพ่อแม่หรือไง”

แม่จะเข้าใจ แต่เธอก็อยากล

โทรศัพท์มือถือของตนออกมา

มสบ

ล้วลุกขึ้นเดินไปที่อื่น กดหมายเลขบ้านที่

่อยากเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่เลยสักนิด

ทรมาได้ล่ะ” ปลายเสียง