ผีผายามังกร

นตา เหวินหยางซื่อวางมาดองค์ชายผู้มีจิตใจกว้างขวาง เอ่ยปากว่าจะให้น

หิ้วตัวไปมาราวกับคางคกเลี้ยงขอ

ยู่ข้างกายโอรสสวรรค์เยี่ยงนี้นางคล้า

ข้ามาใกล้โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นเหมยบานสะพรั่ง ประสานมือทำความเคารพองค์ชายน้อยก่อนจะเคา

์ เช่นเดียวกันที่เจ้าของอาภรณ์สีม่วงอ่อนยกแขนกอดอกจดจ้อ

่งกว่า เหตุใดเสด็จ

ร? ทักษะในการปรุงยางั้นหรื

นเสื้อของนางเอาไว้ แรงดึงรั้งเพียงน้อยนิด ปรารถนาให้หัน

ม เกลี่ยผมทัดใบหูขององค์ชายอย่างลืมตัวคล

ะสานกับหญิงอัปลักษณ์ที่ตนเค

.. เหตุใดข้าและท่านแม่จึงไม่เป็น

มตั้งแต่เยาว์วัยอีกทั้งยังมา

ลมจ้อง

ดงความสามารถเพื่อที่จะได้กลายเป็นที่โปรดปรานเช่นนั้นหรือ ให้เป็นที่

ยของหม่อมฉ

นเข็มทิศมาทางนี้แทน ท่าทีกระแหนะกระแหนนั้นวอน

ๆ สามปี หากเทียบกับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว เขาฉลาดเฉลียวย

ัยนั้นสลายความเศร้าสร้อยทิ้งไปกลับกลา

ยุเพียงสิบเอ็ดขวบปีเพื่อสอบเข้าเรียนที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเจ้าจะได้ประจักษ์ว่า

ฉานฉูผู้นั้นราวกั

บปีบรรจงเขียนชื่อของสมุนไพรพลางบรรยายคุณสมบั

สอบเข้าเป็นแพทย์ พวกเขาได้ป

งฝ่ามือที่

้วนมีตราประทับบัว มัน

คือแพท

บตราประทับบัวบานที่ฝ่ามือ มันคือสัญลักษ

ปิดปากที่นั่งห่างจากตนออกไปสองแถวได้ ท่ามกลางวิชาศึกษาพืชสมุนไพรเด็กหนุ่มผู้

ลง พ่นลมหายใ

แต่นางหาได้มีอคติใด ๆ กล่าวชื่นชมยกย่องซ้ำยั

ยน ยามเมื่อเข้าศึกษา ณ สำนักแพทย์จึงวางตนสูงส่งโอ้อวด ด้วยกายเล็กจ้อยของเด็กชายเพียงสิบ

บถูกกลั่นแกล้งสารพัดจากบรรดาหมาหมู่ท

หยามเกียรต

กว่าใครจึงถูกหิ

ยนเปลี่ยนมือกันไปมา ซ้ำยังผลักล้มถลาเข้าไปยังห้องส้วม

หยุดกลั่นแกล้งตนให้เสื่อมเกียรติ กระนั้นมือ

สามปีก่อนที่องค์รัชทายาทน้อยถือกำเนิดออก

อยกขึ้นมาป้องปิดใบหูของตน ส่ายใบหน้าจิ้มลิ้มนั

ากขึ้น ร่างกายสมบูรณ์พูดจาเจ๊าะแจ๊ะแสนจะเป็

ี่องค์รัชทายาทเตรียมถูกประเคนให้ถูกตั่งเตีย

ด หอบหายใจแรง แทบจะอดกลั้นอาการคลื่นเหี

รกผ่านเสียงหัวเราะชวนคลื่นเ

แล้วสามัญชนอย่างพวกเจ้ายังจะแกล้งได้ลงคอหรือ ข้าเกรงว่า...” ภายนอกนั้น เจ้าหนุ่มกายผอมบ

ัน ร่างสูงผอมถูกถีบถลาเข้

านส้วม อาภรณ์แพทย์ฝึกหัดสีน้ำเงินครามเปรอ

เจ้าของรูปลักษณ์ขี้

ย์ พวกเขาไม่เคยพูดจาอะไรกันมาก่อน

กหัดผู้หายหน้าหายตาไปไม่มาเล่าเรียน จึงสั่งความให้ศิ

ได้ถูกเปิดมาพบเจอทั้งสองแพทย์น้อย แพทย์อาวุโสจึงสั่งให้นำตัวเ

มีหรือว่าจะเสน

ามเป็นธรรม ได้แค่เพียงถูกไล่ให้ไปอาบน

พียงพวกทั้งสอง ยามนี้เหล่าแพทย์เข้าห้องเพื่อศ

ีความเคลือบแคลงใจบนใบหน้า เหวินหยางซื่อฟังเสียงเดินอ

กเรื่องถ้อยคำพูดคำจา เขายังถ

ด หวังให้ข้าหนุนหลังเจ้าขึ้น

ม้ครึ่งคำ เขาทำเพียงส่ายหน้าไปมา ในหัวคร

าลูกแมวถูก

จะเฉาตายต่างหา

จข้านัก อิจฉาในค

่านถูกตามใจจน

้ชิงชังในกร

รดาของเจ้

เก่งกล้าสามารถ นางเป

ทั่ว ไม่เจียมตัว

ัว? ยั่วย

ลัน ลมตีย้อนกลับเข้าหน้าเม

วบจนกระทั่งองค์ชายน้อยสำรอกวาจาหยาบกระ

เกียจผู้คนมองเห็นก็ต่า

ี๊

ยก่อนจะฟาดมือตบเข้าที่หลังมือของตน ดวงตาแววฉายพิโร

ไม่พลาดพลั้งเสี่ยงตบปากขอ

มแรงลม ขงเฉว่ลดฝ่ามือที่กอบกุมริมฝีปากน้อยน

ถูกนางต่อห

างจังทำให้รับรู้ได้ถึงความโทสะ หลังฝ่ามือของแพทย์ฝึกหัดผู้นั้นแดงเถือก สะบัดฝ่ามือหล

คิ้วขมวดแน่นคิดทบทวนหาเหตุผลว่าเหตุใดตนจึงใจไหวสั่นสะท้านได้เพียงนี้

ู้นั้น... ช่างถู

ะเล็กแลให้น่าเอ็นดูยิ่ง เหวินหยางซื่อผู้นั้นขยับกายเดินตามแพทย์ฝึกหัดนามข

ยามกิน

ุกข์ไม่ได้ตามเข

อไปพลั้งเหยียบหางหัวหน้าหมาหมู่จำต้องเก

่อผู้ใหญ่นัก ทว่าการตามติดเจ้าแพทย์ฝึกห

ภายในห้องสมุนไพร สุนัขบ้าเหล่านั้นจะได้ไม่มากล้ำกราย จึงไม

งฉะฉานน่าฟังเอ่ยถาม คาดเดาไม่ได้ว่าเป็นคำถามลองใจหรือเบื่อหน่า

แต่มือเรียวนั้นยังคงบรร

ึ้นค้ำกับโต๊ะยื่นหน้าวางบนฝ่ามือเท้าคางม

่ตอบ ใบห

าจลา

เอื้อมหยิบเก๋ากี้สีแ

องการ

แหบแห้งผ่านช่วงวัยแตกหน

งเด็กเกินกว่าจะคิ

ยงครึ่งคำ เก็บซ่อนถ้อยคำต่อมาว่า ‘มารดา

ินหยางซื่อขยับกายนั่งหลังตรง ส

า ข้าจะให้เจ้าได้ส

้องเข้ามายังนัยน์ตาสีน้ำผึ้ง คล้ายว่าแพทย์ฝึกหัดผู้นี้กำลังยกยิ้

พียงแค่ได้พบ

้าของใบหน้าจิ

วามปรารถนาที

ินอาจเ

ที่ซึ่งใครจะใคร่

แห่งองค์

ค์เท่านั้นที

กาลต่าง ๆ แม้แต่เหวินหยางซื่อเองก็มีคนในวังมารับกลับไปร่วมงานรื่นเริง

ียดเวลาอันมีค่ามาเยี่ยมบุตรชายข

รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในหัวใจ ตนช่างเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง และฉาน

ต้องทำเรื่อง

บาทล้วนมีโทษหนัก ถึง

ในยามวิกาล โปรยยาสลบใส่เหล่าข้ารับใช้ จากนั

วยวายลั่นเสียงดัง กระซิบลอบถามสามีว่า “เ

นไผ่หลังสำนักแพทย์ ที่หลังกอไผ่นั้นมี

าปิดปากผืนบาง เ

ก่อนที่ขงเฉว่จะผละออกแล้วคำนับนางหนึ่งคร

ท่านพ่อ

ปิดปากกระนั้นยังสามารถรับรู้ได้ถึงความบร

งอีกครั้งเมื่อถูกลูกชายพุ่งเข้ามากอด เขาจึงยกมือขึ้นลูบหัวอ

่าจะหมุนตัวเดินจากไป ยามนั้นนางกลับสวมกอดเขาแน่นจากข้างหลัง ร้องไห้แ

ขาก็ลืมหน้าที่และความถูกผิดไปทันที หันไปประค

กัน นางพอจะรู้สึกดีใ

ียงของผู้เป็น

้ยนจากวันที่ได้สารภาพคว

งไหล่กันบ่อยครั้งจึงได้เติบโตมาเป็นคนที่มีความสามารถ นับว่าเป็นการเผช

ยได้ฟังมาหลายหนแล้ว แต่ราวกับว่

งแล้วหนหนึ่ง เรื่องที่ท่านออก

รั้งนั้น ข้าจึงจำมัน

รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ดวงตาของนางมองมือหนาที่กอบกุมมือของนางเอา

ายหน้าไปมาเบา ๆ

เผินนัก หากแต่ครั้งนี้ได้ชี้แจงออกมาเสียทีว่า “ครั้งนั้นฮ่องเต้กับข้าสลับชุดกัน ทำให้ข

ที่รัก มันเต้นในจังหวะไม่ช้าไม่เร็ว หากโป้ปดนา

าที่สำคัญนัก... แต่ว่าท่านได้โปรดอย่าสนใจเพียงหน้าที่มากกว

ละหัวใจเขาก็เริ่มทำ

คร่งเครียดจนทำให้ฉานฉูถึงกลับน้ำตาตกใน

าง คุกเข่าลงกับพื้นแล้

่วงเกินพ่ะย

กไปพลางผินมองไปทางอื่น “หากเจ้าเลือกหน้

ผู้รับใช้ฝ่าบาท อยู