กรงสวาท ทาสพยัคฆ์ (Love Cage)

์เตอร์สำหรับรับออร์เดอร์และทำหน้าที่เป็นแคชเชียร์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็เห็นว่าคนที่เพิ่งเดินพ้นประตูร้านที

นให้กวนอวัยวะเบื้องล่างเสียเหลือเกิน ก็แหม...คนอย่างเธอพูดดีๆ กับเขาเป็นเสียที่ไหน แต่ละคำถ้าไม่ออกมาแล้วกวนอารม

นกลับอย่างที่เคยทำยามที่โดนเพื่อนรักกวนบาทา และนั่นทำให้รุจาภาต้องขมวดคิ้วอย่างกังวลมากขึ้น ลงว่าแพ

เมื่อหน้าตาสะสวยเจริญตาของแพรพิลาศบัดนี้เต็มไปด้วยความหม่นหมองจากเรื่องทุกข์ที่สุมอยู่ในใจ

านกาแฟแห่งนี้ด้วยกัน ทั้งสองร่วมหุ้นกันเปิดร้านกาแฟเล็กๆ ร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่ทั้งสองเรียนอยู่ ถ้านับ

ซิ” รุจาภาถามหลังจากเก็บร้านและลูกจ้างอีกสองคนกลับบ้า

เรื่องทุกอย่างที่เก็บเงียบไว้มาเกือบปีแล้ว “แกก็รู้ใช่ไหม

งเข้ามาในสมอง ก็ทำให้เธอต้องจ้องหน้าเพื่อนรักเ

่าย “ก็เพราะฉันรักพี่จอม และฉันก็มั่นใจว่าอยากแต่งงาน

บเพื่อนรักเข้าไปทุกที “ในเมื่อพี่ชายฉันก็ร

ม่โกรธ?” แพรพิลาศถามด้วยน้ำเสียงกริ่งเกรง ว่ารุจาภาจะโกรธเธ

ามาก่อน

มเพื่อนรักง่ายๆ หรอก รู้ดีว่าที่รุจาภาตอบอย่า

กจะสัญญาอะไรกับใครหน้าไหนก็ตาม แต่ก็อยากรู้เรื่

วนมาให้มันยืดเยื้อทำไม รีบๆ เข้าเรื่องเลยจะไม่ได้ดีกว่าหรือ? “และฉันก็รู้ตัวมาโดยตลอดว่าฉันต้องแต่งงานกับพี่จอมอย่างแน่นอน ในอีกไ

ตรงไหน ในเมื่อแพรพิลาศก็รู้ตัวมาก่อนตั้งสี่ปีแล้วว่าต้

องของหัวใจ และมันเข้าใจยาก...หากว่าไม่ลองมาประสบด้วยตัวเอง ก็คงจะไม่มีใครเข้าใจได้ แต่ว่าตอนนี้...เธอหวังเพียงว่ารุจาภาจะยอมเข้าใจในความรู้สึกของเธอ แม้เพียงสักนิดก็ยังดี “แล้วฉัน...ก็เริ่มไม่แน่ใจว่าฉันยังอยากจะแต

มหาวิทยาลัยขนาดนี้ พี่ชายของเธอไม่รู้ทำบุญด้วยอะไรถึงได้แพรพิลาศเป็นแฟน แต่ที่ไม่คาดคิดเลยก็คือเพื่อนของเธอจะนอกใจรณกร ทั้งๆ ที่พี่ชายของเธอนั้นออกจะเป็นพี่ชายที่แสนดีเพียบพร้อมอย่างที่หาในตัวผู้ชายคนอื่นได้ยา

ญญา เมื่อเห็นรุจาภากำลังจะออกโรงเต้นงิ้วเข้าไ

ถามเพื่อนรักอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ ใบหน้าเปี่ยมเสน่ห์ข

กพี่จอมอยู่ ยังอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อีกตลอดชีวิตกับพี่จอม ยังอยากจะแก่ไปพร้อมๆ กับพี่จอม พี่จอมคือผู้ชายที่ใช่และดีที่สุดสำหรับฉัน แกรู้ไหมว่าที่ผ่านมาตลอดหนึ่งปีที่ฉันลองคุยกับผู้ชายคนอื่น ลองเฟลิร์ตกับผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้าม

พิลาศจะคบกับพี่ชายเธอด้วยซ้ำ แล้วเมื่อเพื่อนทำผิดและก็ได้รู้สึกผิดแล้ว เธอจะไม่ให้อภัยเลยมันก็ดูจะใจจืดใจดำไปหน่อยกระมัง คนเรามันย่อมผิดพลาดกันได้ไม่ใช่หรือ? แล้วเมื่อพลาดทุกคนก็ย่อมหวังที่จะได้มีโอกาสแก้ตัวนี่นา

รักไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองอย่างที่กังวลเอาไว้ แต่เมื่อนึกถึงปัญหาใหญ่อีกปัญหาที่เป็นผลพวงมาจากการ

...ทำ