icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 3
ตอนที่ 3 : ขึ้นเรือผิดลำ 3
จำนวนคำ:2007    |    อัปเดตเมื่อ:20/02/2022

“เธออย่าทำให้เสียเรื่องเชียวล่ะ ไม่งั้นฉันเอาตายแน่” ธาวินขู่หญิงสาวเบา ๆ ทำให้เจ้าตัวถึงกับทำถาดในมือสั่นเล็กน้อย รีบเดินขึ้นบันได ตามหลังจิลาวัลย์ไปบนดาดฟ้าของเรือ

ดาดฟ้าของเรือ ที่พักผ่อนแบบมีหลังคาแค่ตรงเบาะนั่ง หากใครอยากอาบแดด ก็มีเก้าอี้ให้นอนอาบแดดเหมือนกัน มีผู้ชายสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ พอเห็นพวกเธอเดินเข้ามา ชายหนุ่มทั้งสองก็หันมามองด้วยความสนใจ คนซ้ายมือหน้าตาหล่อเหลาผิวพรรณขาวเนียน เหมือนดาราชายเกาหลีก็ไม่ปาน ส่วนคนฝั่งขวานี่สิหน้าตาคมคาย ผิวสีแทนเหมือนชายไทยทั่วไป รูปร่างก็ดูจะสูงใหญ่กว่าอีกคนด้วย ดูแล้วออกจะดิบ ๆ เถื่อน ๆ ยังไงชอบกล ทั้งคู่เปลือยกายท่อนบน สวมเพียงกางเกงว่ายน้ำขาสั้นเท่านั้น

“สาว ๆ มากันแล้วเหรอครับ ได้ข่าวว่าใช้เวลาแต่งตัวกันนานเป็นพิเศษเลยนะครับ” คนฝั่งซ้ายเอ่ยกระเซ้า ก่อนจะกวาดสายตามองเธอทั้งคู่อย่างหยาบโลน

วินาทีนี้นีนนาราแทบจะทุ่มถาดกับแกล้มในมือใส่หน้าเขา แต่ดูเหมือนจิลาวัลย์จะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ หญิงสาวรีบเดินฉีกยิ้มหวานเข้าไปหาคนฝั่งซ้าย วางถาดลงบนโต๊ะ แล้วขยับเข้าไปนั่งเบียดเขาบนเบาะ

‘นั่นแปลว่า...เธอซวยแล้วไง’

หันไปมองคนด้านข้าง ก็ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจเธอเท่าไรนัก จิลาวัลย์หันมาขึงตาให้เธอนั่งลงได้แล้ว นีนนาราจำต้องถือถาดไปวางลง ตรงหน้าของคนฝั่งขวา ทิ้งระยะห่างจากเขาราวคืบหนึ่ง จากนั้นก็หยิบของในถาด ลงวางบนโต๊ะอย่างเบามือ สายตาก็มองไปที่จิลาวัลย์ ว่าจะเริ่มงานบริการของตัวเองอย่างไร แต่แล้วสิ่งที่เธอเห็นนั้น ทำให้ต้องกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอื๊อก เพราะฝ่ายชายนั้นมือไม่อยู่นิ่งลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของจิลาวัลย์ แต่แทนที่จิลาวัลย์จะห้ามปราม กลับยิ้มหวานให้เขา พร้อมกับหันมาตักอาหารตรงหน้าใส่ปากของเขาด้วย มีหันมาขยิบตาให้เธอทำตามอีกด้วย

นีนนาราหยิบตะเกียบคีบปลาดิบตรงหน้า จุ่มน้ำจิ้มแล้วยกขึ้นตรงปากของคนด้านข้าง ไม่เพียงแต่เขาไม่สนใจยังมองมาที่เธอด้วยสายตาดุ ๆ เขาเอียงหน้าเล็กน้อยลงไปที่เรือลำน้อย ที่อัดแน่นไปด้วยน้ำแข็งบด ด้านบนเต็มไปด้วยปลาดิบหลากหลายชนิดวางโปะอยู่

“จิ้มน้ำจิ้มแล้วค่ะ” หญิงสาวบอกเขาเสียงอ่อย ๆ

“ก็กินเองสิ” สายตาของคนพูดดูว่างเปล่า เหมือนจะรำคาญเธออยู่ในที คิดไปแล้วแบบนี้ก็ดีไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้มาวุ่นวายกับเนื้อตัวของเธอ ไม่ได้มาลูบ ๆ คลำ ๆ เหมือนผู้ชายคนฝั่งตรงข้าม ที่มือลูบจิลาวัลย์แต่สายตานั้น กลับมองมาที่เธอพร้อมกับยักคิ้วให้ด้วยหนึ่งที นีนนาราสะดุ้งเล็กน้อย ขยับตัวไปหาคนด้านข้างอย่างลืมตัว ก่อนจะถอยห่างออกมาเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่านั่งชิดกันจนเกินไป รีบนำสิ่งที่อยู่ในมือเข้าปากตัวเองแล้วเคี้ยวในทันที

ทุกปฏิกิริยาของหญิงสาว ทำให้คนที่นั่งอยู่ด้านข้าง รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย บารเมษฐ์ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าปี เป็นเจ้าของธุรกิจอู่ต่อเรือชั้นนำของประเทศ เขาหรี่ตามองคนด้านข้าง แล้วยื่นมือออกไปหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ หญิงสาวด้านข้างก็ยังนั่งตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

“เอ่อ เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนะคะ” เสียงของจิลาวัลย์ดังขึ้นเบา ๆ หญิงสาวโปรยเสน่ห์ด้วยรอยยิ้มแสนเซ็กซี่อย่างมีชั้นเชิง

“ครับว่าแต่คนสวยชื่ออะไรกันบ้างเอ่ย”

“จิลค่ะส่วนโน่นก็นีน แล้วพวกคุณล่ะคะ” จิลาวัลย์เอียงหน้าช้อนตา มองชายหนุ่มด้านข้างอย่างมีจริตจะก้าน

“ผมชื่อเจนธรรมครับ ส่วนนั่นบารเมษฐ์” เจนธรรมแนะนำตัวเองและเพื่อนรัก ให้สองสาวได้รู้จัก ทว่าสายตาของเขาหยุดนิ่ง อยู่ที่นีนนารานานเป็นพิเศษ

“แหม คุณเจนธรรมก็เอาแต่มองนีนอยู่นั่นแหละค่ะ ไม่สนใจจิลเลย” จิลาวัลย์ทำน้ำเสียงกระเง้ากระงอดใส่เขาแต่พองาม นั่นแหละเจนธรรมถึงได้หันกลับมาหา

“อย่างอนสิครับคนสวย” เขาบอกแล้วโน้มต้นคอของจิลาวัลย์เข้ามาจูบปาก ที่เคลือบไว้ด้วยลิปสติกสีแดงสด ของหญิงสาวอย่างดูดดื่ม ไม่ได้รู้สึกกระดากอายต่อสายตา ของอีกสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“นี่เธอ ชงเหล้าให้หน่อยสิ” คำพูดเบา ๆ ของบารเมษฐ์ ทำให้นีนนาราต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขา แต่ดูเหมือนเขาจะสนใจดินฟ้าอากาศ มากกว่าเธอหรือหนังสดตรงหน้าเสียอีก

‘คงเห็นจนชินแล้วสินะ ว่าแต่เหล้ามันชงยังไงล่ะเนี่ย’

นีนนาราทำใจกล้าหยิบแก้วเหล้าของเขามาวางตรงหน้า ท่าทางเงอะงะของเธอคงทำให้จิลาวัลย์สังเกตเห็น หญิงสาวรีบถอนจูบออกแล้วยิ้มหวานให้เจนธรรม

“เหล้าคุณหมดแล้วเดี๋ยวจิลชงให้นะคะ”

‘ขอบคุณมากจิล’

นีนนารารู้ว่าหญิงสาวเจตนาสอนการชงเหล้าให้เธอ รีบลงมือทำตามในทันที เริ่มจากคีบน้ำแข็งจนเต็มแก้วเทเหล้าตามด้วยโซดา เสร็จแล้วก็เลื่อนแก้วไปให้เขา

“ช้าเป็นเต่า” เป็นคำด่าใช่ไหมแบบนี้

นีนนาราหน้าเสียเล็กน้อย มองคู่ฝั่งตรงข้ามเหมือนพวกเขาจะไม่ได้สนใจคนอื่นแล้ว นอกจากจะล้วง ๆ ควัก ๆ กันอยู่ตรงนั้น โชคดีของเธอแค่ไหนที่บารเมษฐ์ยังนิ่งเฉย ไม่ได้หื่นประเจิดประเจ้อเหมือนเจนธรรม

‘เฮ้อ เธอโชคดีจริง ๆ ยัยนีน’

“จะนั่งห่างแบบนั้นไปอีกนานไหม”

คำว่าโชคดีวิ่งหนีเธอไปแล้ว นีนนารากลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ ก่อนขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ กับเขา เกือบจะชิดแล้วล่ะแต่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจสักเท่าไหร่ ทำตาขวางใส่เธออยู่ตลอดเวลา กลิ่นเหล้ากลิ่นตัวแบบผู้ชายของเขาทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เรือก็โคลงเคลงไปมาหนักขึ้นกว่าเดิม เหมือนคลื่นลมในทะเลจะแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“ทำไมหน้าบึ้งแบบนั้นวะไอ้ฟาร์ม ทำคุณนีนเขากลัวหมดแล้วนั่น” เจนธรรมเป็นคนชวนเขาคุย นั่นทำให้เธอได้หายใจโล่งคอขึ้นมาบ้าง ส่วนจิลาวัลย์ก็คอยแต่จะขึงตาให้เธอบริการเจ้านาย ตามที่เธอทำให้ดู แต่ใครจะไปกล้าล่ะ แบบนั้นมันก็เกินไป

“งี่เง่าชะมัด”

ไม่รู้ว่าเขาว่าใครแต่นีนนาราก็แอบรับมาเต็ม ๆ

“เฮ้ย ใจเย็น ๆ สิ รู้ว่าเครียดเรื่องงานถึงได้พามาเที่ยวนี่ไง เอาให้เต็มที่ไปเลย กับชีวิตสามวันบนเรือนี่”

“เออ ไม่ต้องสนใจฉันหรอกโชน แกตามสบายเลยก็แล้วกัน”

“ตามใจ อ้อ ถ้าแกไม่สนหญิงงั้นคุณนีนมานั่งข้าง ๆ ผมก็ได้นะครับ”

งานเข้านีนนาราอย่างจัง หญิงสาวยิ้มแหย ๆ แล้วหันไปมองบารเมษฐ์ แต่เขาก็ยักไหล่ทำท่าเหมือนว่าแล้วแต่เธอจะตัดสินใจ ให้ไปนั่งกับคนมือปลาหมึกแบบนั้น เธอขอนั่งอยู่กับคนอารมณ์ร้ายตรงนี้ดีกว่า นีนนาราสูดลมเข้าปากเบา ๆ ก่อนจะเลียนแบบจิลาวัลย์ด้วยการฉีกยิ้มหวาน ๆ ให้กับเจนธรรม แต่ขยับเข้าไปนั่งชิดกับบารเมษฐ์ถือวิสาสะคล้องแขนเขาไว้

“ขืนทำแบบนั้นคุณบารเมษฐ์ก็เหงาแย่สิคะ ไม่มีคนคอยเติมเหล้าให้ นีนนั่งอยู่ตรงนี้ดีกว่าค่ะ ขอบคุณคุณเจนธรรมมากนะคะ” กลั้นใจพูดออกไปแล้ว นีนนารานึกอยากจะหัวเราะทั้งน้ำตาจริง ๆ

“งั้นก็ตามใจคุณนีนก็แล้วกันครับ” ในน้ำเสียงเชิงเล่นเชิงจริงของเจนธรรมนั้นเต็มไปด้วยความเสียดายเจืออยู่ แต่คนที่แอบเป่าลมออกปากกลับเป็นจิลาวัลย์นั่นเอง อย่างน้อยนีนนาราก็ยังไหลไปตามน้ำได้ และหวังว่าจะเป็นอย่างนี้ไปตลอดสามวัน

“พูดแบบนี้จิลก็น้อยใจนะคะ เอะอะก็จะชวนนีนมานั่งด้วยแล้วจะเอาจิลไปไว้ที่ไหนล่ะคะคุณเจนธรรม” จิลาวัลย์ตัดพ้อเขาเล็กน้อยเอียงหน้าซบไหล่เขาอย่างออดอ้อน

เป็นมารยาหญิงที่นีนนาราเห็นแล้วชวนขนลุกอยู่ไม่น้อย หญิงสาวแอบมองจิลาวัลย์ทำงานไปเรื่อย ๆ ดูวิธีการเอาอกเอาใจผู้ชาย ดูไปก็เพลินตาดีเหมือนกัน ต้องเสแสร้งจนกลายเป็นมืออาชีพเลยก็ว่าได้ เธอมัวแต่มองไปคิดไปเพลิน ๆ รู้ตัวอีกทีศีรษะก็ซบตรงหัวไหล่ของบารเมษฐ์เข้าเสียแล้ว ครั้นรู้ตัวก็รีบถอยออกในทันที เขาหันมองเล็กน้อยก่อนส่ายหน้าใส่เธอเหมือนรำคาญอีกแล้ว นีนนาราต้องแสร้งยิ้มหวาน ๆ ให้เขา ไม่คุยด้วยก็ไม่ว่าแต่ขอไม่ไปนั่งอีกฝั่งก็แล้วกัน คิดแล้วก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา หยิบตะเกียบคีบอาหารตรงหน้าใส่ปากไปพลาง ๆ พอแก้วเหล้าของเขาหมดเธอก็จัดการเติมให้อย่างรู้งาน

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 ตอนที่ 1 : ขึ้นเรือผิดลำ2 บทที่ 2 ตอนที่ 2 : ขึ้นเรือผิดลำ 23 บทที่ 3 ตอนที่ 3 : ขึ้นเรือผิดลำ 34 บทที่ 4 ตอนที่ 4 : งานที่แท้จริง5 บทที่ 5 ตอนที่ 5 : งานที่แท้จริง 26 บทที่ 6 ตอนที่ 6 : งานที่แท้จริง 37 บทที่ 7 ตอนที่ 7 : งานก็คืองาน8 บทที่ 8 ตอนที่ 8 : งานก็คืองาน 29 บทที่ 9 ตอนที่ 9 : ไม่มีทางเลือก10 บทที่ 10 ตอนที่ 10 : ไม่มีทางเลือก 211 บทที่ 11 ตอนที่ 11 : ไม่มีทางเลือก 312 บทที่ 12 ตอนที่ 12 : คืนผวา13 บทที่ 13 ตอนที่ 13 : คืนผวา 214 บทที่ 14 ตอนที่ 14 : คืนสุดท้ายกับฝันร้ายที่กำลังจะจบลง15 บทที่ 15 ตอนที่ 15 : คืนสุดท้ายกับฝันร้ายที่กำลังจะจบลง 216 บทที่ 16 ตอนที่ 16 : ชีวิตเดิมของเธอ17 บทที่ 17 ตอนที่ 17 : ชีวิตเดิมของเธอ 218 บทที่ 18 ตอนที่ 18 : อยู่ใต้จมูกนี่เอง19 บทที่ 19 ตอนที่ 19 : อยู่ใต้จมูกนี่เอง 220 บทที่ 20 ตอนที่ 20 : ไม่อยู่บนเรือแล้วยังไง 921 บทที่ 21 ตอนที่ 21 : ไม่อยู่บนเรือแล้วยังไง 222 บทที่ 22 ตอนที่ 22 : ไม่อยู่บนเรือแล้วยังไง 323 บทที่ 23 ตอนที่ 23 : หนีไม่พ้นจริง ๆ24 บทที่ 24 ตอนที่ 24 : หนีไม่พ้นจริง ๆ 225 บทที่ 25 ตอนที่ 25 : นึกว่าได้ผล26 บทที่ 26 ตอนที่ 26 : นึกว่าได้ผล 227 บทที่ 27 ตอนที่ 27 : งานใหม่28 บทที่ 28 ตอนที่ 28 : งานใหม่ 229 บทที่ 29 ตอนที่ 29 : กอดสุดท้ายของเรา30 บทที่ 30 ตอนที่ 30 : กอดสุดท้ายของเรา 231 บทที่ 31 ตอนที่ 31 : เริ่มรู้สึกดี ๆ32 บทที่ 32 ตอนที่ 32 : เริ่มรู้สึกดี ๆ 233 บทที่ 33 ตอนที่ 33 : กระวนกระวาย34 บทที่ 34 ตอนที่ 34 : กระวนกระวาย 235 บทที่ 35 ตอนที่ 35 : กระวนกระวาย 336 บทที่ 36 ตอนที่ 36 : เส้นผมบังตาชัด ๆ37 บทที่ 37 ตอนที่ 37 : เส้นผมบังตาชัด ๆ 238 บทที่ 38 ตอนที่ 38 : เส้นผมบังตาชัด ๆ 339 บทที่ 39 ตอนที่ 39 : เส้นผมบังตาชัด ๆ 440 บทที่ 40 ตอนที่ 40 : เส้นผมบังตาชัด ๆ 541 บทที่ 41 ตอนที่ 41 : สมควรหยุดได้แล้ว42 บทที่ 42 ตอนที่ 42 : สมควรหยุดได้แล้ว 243 บทที่ 43 ตอนที่ 43 : เลิกสน44 บทที่ 44 ตอนที่ 44 : เลิกสน 245 บทที่ 45 ตอนที่ 45 : กลั่นแกล้ง46 บทที่ 46 ตอนที่ 46 : กลั่นแกล้ง 247 บทที่ 47 ตอนที่ 47 : เรื่องที่กลัวก็เกิดขึ้น48 บทที่ 48 ตอนที่ 48 : เรื่องที่กลัวก็เกิดขึ้น 249 บทที่ 49 ตอนที่ 49 : สางหัวใจ50 บทที่ 50 ตอนที่ 50 : สางหัวใจ 251 บทที่ 51 ตอนที่ 51 : สางหัวใจ 352 บทที่ 52 ตอนที่ 52 : สางหัวใจ 453 บทที่ 53 ตอนที่ 53 : เมาแล้วหื่น54 บทที่ 54 ตอนที่ 54 : เมาแล้วหื่น 255 บทที่ 55 ตอนที่ 55 : เรื่องของหัวใจ56 บทที่ 56 ตอนที่ 56 : เรื่องของหัวใจ 257 บทที่ 57 ตอนที่ 57 : เรื่องของหัวใจ 358 บทที่ 58 ตอนที่ 58 : ครอบครัวแสนสุข59 บทที่ 59 ตอนที่ 59 : ครอบครัวแสนสุข 2 (จบ)