Like Daddy, Like Baby แด๊ดดี้ครับ...

บทที่ 12

กานต์เองก็เช่นกัน...ความปรารถนาของเขาพุ่งทะยานขึ้นไม่มีหยุดหย่อนในทุกๆ วัน ไม่ต่างจากนักปีนเขาที่ดันทุรังจะไต่ไปให้ถึงยอดเขาเอเวอร์เรสต์ทั้งที่รู้ว่าข้างหน้ามีอุปสรรคนานัปการที่ทำอันตรายเขาถึงแก่ชีวิตได้ หากก้าวพลาดแม้แต่ก้าวเดียว มีหวังคงมีสภาพน่าอดสูมากเลยทีเดียว

ออสตินก็เหมือนยอดเขาลูกนั้น...สูงเสียดฟ้าตั้งตระหง่านไม่หวั่นต่อสิ่งใด ทำเอานักปีนเขาตัวเล็กๆ อย่างกานต์หวั่นใจทุกครั้งที่สับสลักปีนเขาไต่ขึ้นไปตามร่องหินสูงชัน

เขาจะพลาดตกลงมาเมื่อไรก็ไม่รู้...ถ้ายังรักตัวกลัวตาย เห็นทีจะต้องหยุดพักแล้วไต่ลงมาเพื่อความปลอดภัย

เด็กหนุ่มลอบระบายลมหายใจ ตักไอศกรีมเข้าปากราวกับจะให้ความเย็นจากของหวานในถ้วยตรงหน้าบรรเทาความร้อนรุ่มใจ

ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของออสตินจับจ้องคนตรงข้ามนิ่ง ท่าทางรีบร้อนผิดปกติของลูกเลี้ยงทำให้เขาต้องเอ่ยปากปราม

"ค่อยๆ กิน มันไม่ละลายหนีเธอไปไหนหรอก"

กานต์ชะงัก จากนั้นก็ผ่อนความเร่งรีบลง ออสตินมองอย่างพอใจ ครู่หนึ่งก็ต้องหัวเราะในลำคอออกมาเมื่อเห็นว่าที่มุมปากของเด็กหนุ่มมีวิปครีมสีขาวเปรอะเปื้อนอยู่