มนต์ไอยคุปต์

“มิรา... ข้าขอโทษ... ได้โปรดเถิด... มิรา... อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว... ลืมตาสิมิรา... เจ้าจักต้องไม่ตาย... ข้าขอโทษ... ขอโทษ...”

เขายังจำได้ดีถึงตอนที่กอดศพนางร้องไห้อย่างไม่อายข้าราชบริพาร ภาพมิราที่นอนหลับตาแน่นิ่ง คราบน้ำตายังปรากฏที่แก้มทั้งสองข้าง เช่นเดียวกับคราบเลือดแห้งกรังบริเวณริมฝีปากสีเขียวคล้ำ ต่อให้เขาร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด นางก็ไม่มีวันฟื้นคืนมา ด้วยเพราะกว่าที่เขาจะรู้เรื่องจากแม่นมผู้ที่เขาฝากฝังให้ช่วยดูแลมิรา และกว่าที่เขาจะไปถึงตัวนางอันเป็นที่รัก ก็สายเกินกว่าจะแก้ไขใดๆ ได้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าอันไร้เลือดฝาด ร่างกายอันเย็นเฉียบ หรือแม้แต่เล็บมือที่เริ่มเขียวจากพิษที่แทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือด ทั้งหมดล้วนบอกได้เป็นอย่างดีว่า เขาไม่มีวันจะได้นางคืนมาอีกแล้ว

“เอ้า! รถมาแล้วนะจ๊ะ นั่งเกาะกลุ่มกันไว้เหมือนเดิมล่ะ มีอะไรจะได้คุยกันสะดวกๆ”

เสียงพูดของเจ๊แหม่มปลุกชนะชนให้ตื่นจากภวังค์ กลับสู่ปัจจุบันที่ซึ่งมิราได้กลับชาติมาเกิดเป็นมินตรา และยังคงยืนอยู่ใกล้ๆ เขาตรงนี้

“หัวหน้าอย่าฝืนตัวเองนะคะ” มินตราอดย้ำกับชนะชนด้วยความเป็นห่วงเขาไม่ได้

“ผมไม่เป็นไรจริงๆ อย่าคิดมากเลย” ชนะชนยิ้มให้มินตราด้วยความรู้สึกขอบคุณ เขาดีใจที่เธอเป็นห่วงเขา ถึงแม้มันจะเป็นความห่วงใยที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความรู้สึกผิดก็ตามที