มนต์ไอยคุปต์

“มิรา... เจ้าหลับแล้วรึ?” เขาก้มหน้าถามคนในอ้อมกอดอีกครั้ง หลังครุ่นคิดถึงเรื่องราวของเธออยู่สักพัก แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา หญิงสาวผล็อยหลับไปแล้วจริงๆ หลังจากทนทรมานกับพิษไข้โดยปราศจากผ้าห่มอยู่หลายคืน หาได้แกล้งนอนนิ่งเพื่อตบตาเขาไม่ และเขาเองก็ไม่อยากทำอะไรอันเป็นการปลุกให้เธอต้องตื่น จึงได้แต่จรดจมูกลงบนเรือนผมดำขลับและแก้มนวลของเธออย่างแผ่วเบาเท่านั้น

“นึกว่าหายตัวไปไหน ที่แท้ก้มาอยู่กับหัวหน้านี่เอง”

เสียงของเกสรีปลุกชนะชนให้ตื่นจากภวังค์แห่งอดีตชาติ หันไปมองรุ่นน้องสาวที่เดินทำหน้าล้อตรงเข้ามาหามินตรา

“พูดแบบนี้ แถมยังทำหน้าแบบนี้ หมายความว่ายังไงเกด?” มินตราถามหน้าตูม ตรงข้ามกับชนะชนที่ยืนยิ้มขบขันกับท่าทางของสองสาว

“เปล่านี่! เธอน่ะคิดมากไปเองต่างหาก ไม่เอาแล้ว! ฉันคุยกับหัวหน้าดีกว่า” เกสรีเมินเพื่อนสาว แล้วหันมาทางชนะชนแทน พร้อมกับลอบยิ้มกับตัวเองอย่างมีแผน “หัวหน้าคะ ทราบไหมคะว่าเมื่อคืนมินตรานอนแทบไม่หลับเลยค่ะ เอาแต่กระวนกระวายกลัวว่าหัวหน้าจะไม่สบายหนัก ก่อนนอนก็ถามความเห็นเกด ถามแล้วถามอีกว่าหัวหน้าจะเป็นไรไหมนะ จะนอนหลับหรือเปล่า อากาศยิ่งเย็นๆ อยู่ด้วย แถมยังต้องมานอนนอกห้องอีก พอปิดไฟนอนแล้ว ก็ยังนอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืน ทำเอาเกดพลอยนอนไม่หลับไปด้วยเลยล่ะค่ะเนี่ย”