Zombie Hunter จะรักไหมถ้าผมเป็นซอมบี้
0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปZombie Hunter จะรักไหมถ้าผมเป็นซอมบี้
บทที่ 8 ผู้รอดชีวิต 2
จำนวนคำ:2519
|
อัปเดตเมื่อ：22/02/2022
ที
แพงใหญ่ตรงหน้า และมาหยุดนิ่งตรงหน้าพวกเรา คนบนรถทิ้งตัวลงมายืนบนพื้น เครื่องแต่งกายอย่างเป็นทางการ บ่งบอกยศนายพลทำ
งทัพไปใช้โดยพลการแบบนี้ รู้ใช่มั้ยว่ามีโทษยังไง” นายพลคนนั้
าพวกนี้เอาของเจ๋ง ๆ ออ
บบ์หน้าเจื่อนไปเล็กน้อย และนั่นทำให้ใบหน้า
ช้ปืนยาสลบหรือปืนอะไร แต่มันอ
้นเมื่อพ่อของร็อบบ์ตวาด ผมรีบขยับเข้าหาเนว
อในรถถั
ราวกับว่าคำถามของผมเป็นเสียงแมลงหวี่แม
ย ฉันไปนั่ง
อบรับ ไม่ปฏิเสธ แต่ออกคำสั่งแทน งั
ขนาดนี้ ใครมันจะไปศรัทธาในตัวแก! อย่างนี้จะไปบัญชาการใครที่ไหนได้ในเมื
ส่ “ไม่เอาน่าพ่อ จะหงุดหงิ
อดชีวิตกลับมาได้นี่
น ทำเอาพ่อของเขาโกรธขึ้งจนหน้า
ร็อบ
่อนที่จะโดนรองเท้าคอมแบทของพ่อฟาดปาก “ผมไม่ได้รอดชีวิตมาอย่างเดียวนะพ่อ ที่ผมออกไปคราวนี้ ผมไ
ณะที่พ่อของเขาย่นคิ
กนะว่าคลังสินค้าที่อย
จนตัวสั่นด้วยรู้ว่าพื้นที่ที่ลูกชายไ
พื้นที่ได้ไม่เกินรัศมียี่สิบกิโลเมตรจากเขตควบคุมโรค! แล้วนี่ยั
้อส่งให้ผู้เป็นพ่อรับ “ผมได้มันมาจากคลังสินค้า ยังเหลืออยู่ในนั้นอีกเป็นโกดัง รอให้พ่อส่งคน
อนายพลค่อย ๆ คลายออก พลางยื่นมือมารับซองบุหรี่จา
ันไม่ได้คุ้มค่ากับอาวุธที่
จะหันมาทางผม ผมรู้ทันทีว่าถึงคราวผมออกโรงแล้ว และก็จริง
พลัน “ผู้รอดชีวิต? พระเจ้า ยังมีค
้เป็นการทักทายให้กับนายพลของเขต สาบานได้เลยว่าสายตาที่ท่านนา
ตอร์กองร้อยสำรองจากเขตควบคุมโรค หมายเล
ข้ามาหาผม แล้วจัดการดึงแขนเสื้อเครื่องแบ
วย... ม
อะไรนี่มันอยู่ไกลแค่ไหน ดูจากท่าทางของเขาแล้ว ก็ค
รง แต่ท่าทางนายไม่เห
ภาวนาขอให้เขาเชื่อ ผมก็ลืมไปเสียสนิทเลยว่าคนที่เห็นซอมบี้ฮันเตอร์มาม
่ใจนัก นอกจากพยักหน้
ลงพื้นที่
กหน้า
่น ๆ ในหน
่าจะรู้อยู่แก่ใจแล้วล่ะว่าพวกนั้นถูกเขมือ
รัวอยู่ที่เ
ป เพราะผมพอจะเดาได้ว่าพ่อกับแม่ของผมก็คงจะหนีไวรัสซ
ยพลดูผ่อนคลายขึ้นมาจากตอนแ
งแข็งที่ร
ง ก่อนที่ร็อบบ์จ
บอาวุธที่ผมยืมไปถ
ดี กำลังอยากได้กำลังพลเพิ่มพอดีถึงจะเป็นกำลังพลหน้าใหม่ก็เถอะ” ว
นง่าย ๆ อย่างนี้เลยดิ? ไม่คิด
3” ผมร้องท้วงก่อนที่นาย
หนไม่สำคัญ แต่ถ้านายอยากจะกลับไปที่เขตของนายล่ะก็ ฉันก็ไ
ะ บ้าชะมัด! ใครจะบ้าเดินไปกัน เขาพูดมาอย่างนี้คงจะรู้อยู่แ
องบอกลูกชายอีกครั้ง “ฝากน้องใหม่เข้าหน่วยแกด้วยแล้วกัน หน่วยแกยังขาดคนนี่ แล้วก็จัดการเก็บข้
มวีจะแล่นกลับเข้าไปข้างใน ทิ้งให้ผมยืนอึ้งงันก
มบี้ฮันเตอร์... นี่
เข้าสู่ความสงบ แพทริกก็เป็นคนแรกที่พูดขึ้น พลางโบกมือไล่ซอมบี้ฮันเตอร์คนอื่นที่ย
ง ทำให้ผมที่ยืนเอ๋ออยู่ต้องตามเข้าไปบ้าง แ
เข้าสู่หน่วยข
งพ่อทั้งลูก! รู้อย่างนี้ผมไม่โกหกว่า
นอนที่ฉันไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันให้คนมาจัดก
มาถึงขั้นนี้แล้ว จะแก้อะไรก็คงไ
็อบบ์ไม่หันไปหาเนวิล
ันคงโดนพ่อเทศน์หูชายันพรุ่ง
นจริงเหรอ” ผมร้องขัดทันที ทำ
ยมีอะไรหรือเปล
มก็น่าจะรู้แล้วนี่! นี่ยังไม่รวมตอนที่ผมถูกหมอนั่นหนีบหัวเป็นตุ๊
แพทริกว่าอย่างรู้ทัน พลางกลั้วหัวเราะขณะที่เขา
นัก ๆ ให้แล้วล่ะม
ปากกว้าง เหอะ ไม่ต้องมาทำเป็
ยว แล้วเมินหนีหน้าตาเฉย
อะไรไร้สา
พทริกอย่างสนุกสนาน โดยมีร็อบบ์คอยหัวเราะและปรามอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่จริงจังนัก ผมไ
ะ แต่จ้องได้แป๊บเดียว
ญหาอะไรกับหน้
นได้เลยว่าตอนผมหันหน้าหนี ผ
ี่ ฉันไม่กล้าหือ
กองทัพยังไม่พอ ยังต้องมาอยู่ในการดูแ
สิ้นสุดบท
1 บทที่ 1 ลอสแอนเจลิส2 บทที่ 2 ขู่กรรโชก3 บทที่ 3 ติดเชื้อ4 บทที่ 4 ติดเชื้อ 25 บทที่ 5 ปฏิบัติภารกิจ6 บทที่ 6 ปฏิบัติภารกิจ 27 บทที่ 7 ผู้รอดชีวิต8 บทที่ 8 ผู้รอดชีวิต 29 บทที่ 9 เตียงใคร10 บทที่ 10 แผนเดิม11 บทที่ 11 ตอนที่ 1112 บทที่ 12 สกปรกซกมก13 บทที่ 13 ชะตากำลังจะขาด14 บทที่ 14 ซอมบี้ฮันเตอร์15 บทที่ 15 ซอมบี้ฮันเตอร์ 216 บทที่ 16 HK3317 บทที่ 17 ห้องนอนของฉัน18 บทที่ 18 ช่วยคลายเหงา19 บทที่ 19 ฉันนอนเตียง นายนอนพื้น20 บทที่ 20 เนวิลล์21 บทที่ 21 เพิ่มกล้ามเนื้อ22 บทที่ 22 ยังไม่หวั่นไหว23 บทที่ 23 ทั้งคืน24 บทที่ 24 ไวรัสมันขึ้นตา25 บทที่ 25 น่ารำคาญ26 บทที่ 26 ไม่ปลอดภัย27 บทที่ 27 สร้างยารักษา28 บทที่ 28 สร้างยารักษา 229 บทที่ 29 หงุดหงิดเพราะนาย30 บทที่ 30 ดุชะมัด31 บทที่ 31 ฝึกทางสายตา32 บทที่ 32 หมายความว่า...33 บทที่ 33 เสียพนันเพื่อ! 34 บทที่ 34 การต่อสู้35 บทที่ 35 ระบมหนัก36 บทที่ 36 ได้เวลาฉีดยา37 บทที่ 37 เข้าร่วมกองทัพ38 บทที่ 38 วะ...เวรแล้ว!39 บทที่ 39 กอดปลอบ40 บทที่ 40 ลูกปืน41 บทที่ 41 คุยกับครูฝึก42 บทที่ 42 ออกมา43 บทที่ 43 ไม่ทำรุนแรง44 บทที่ 44 นรกแล้วริชชี!45 บทที่ 45 เวรแล้ว!46 บทที่ 46 ทำแผล47 บทที่ 47 ห้องนอน48 บทที่ 48 ตีตราประทับเรียบร้อย49 บทที่ 49 ไม่ต้องห่วง50 บทที่ 50 ยั่วฉันอีกแล้ว51 บทที่ 51 ไม่ได้ยั่วให้ผมหลง52 บทที่ 52 ฉันไม่ได้ยั่ว53 บทที่ 53 ต้องจูบซะแล้ว54 บทที่ 54 เปลี่ยนใจมาหาฉัน55 บทที่ 55 ลาดตระเวน56 บทที่ 56 ฝึกกับกองร้อย57 บทที่ 57 เสียงสัญญาณฉุกเฉิน58 บทที่ 58 จุดรวมของกองร้อย59 บทที่ 59 อาหารว่างให้ซอมบี้60 บทที่ 60 ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้61 บทที่ 61 ซอมบี้บุก62 บทที่ 62 น่าขายหน้า63 บทที่ 63 เสียใจด้วยจริง ๆ64 บทที่ 64 ขอฉันกอดนายบ้างเถอะ 165 บทที่ 65 ขอฉันกอดนายบ้างเถอะ 266 บทที่ 66 อย่าทำให้ฉันต้องกลัว67 บทที่ 67 ก็ไม่ได้ตาย68 บทที่ 68 ในสภาวะ69 บทที่ 69 เอาราวไฟช็อต70 บทที่ 70 ปฏิเสธ71 บทที่ 71 ไม่ให้เจ็บ72 บทที่ 72 เพราะความหงุดหงิด73 บทที่ 73 ทิ้งคนที่ชอบ74 บทที่ 74 อุบัติเหตุ75 บทที่ 75 ปั่นหัวมากเกินไปแล้วนะ!76 บทที่ 76 หยามหน้ากันมากเกินไป77 บทที่ 77 ทำอย่างนี้อีกนานแค่ไหน78 บทที่ 78 เรื่องอย่างว่าล่ะสินะ!79 บทที่ 79 ใจร้อนจังนะ80 บทที่ 80 ขะ...ขัดใจจริงโว้ย!81 บทที่ 81 ทำให้นาวีหลง82 บทที่ 82 รับปากฉัน83 บทที่ 83 วีวี่ใจร้าย84 บทที่ 84 ไม่มีปัญหา85 บทที่ 85 เกะกะ86 บทที่ 86 คนรักของฉัน87 บทที่ 87 แสร้งทำเป็นทวนความหลัง88 บทที่ 88 เหตุผล89 บทที่ 89 ริชชีก็จะกิน...คน 90 บทที่ 90 ลูกสมุนริชชี91 บทที่ 91 ถูกนาวีกิน92 บทที่ 92 ยามวิกาล93 บทที่ 93 ข่มใจให้หายสงสัย94 บทที่ 94 เก็บศพ! 95 บทที่ 95 ลอบสังเกต96 บทที่ 96 ติดเชื้อ97 บทที่ 97 หายไปไหนกัน 98 บทที่ 98 คนรักของนาย99 บทที่ 99 ภารกิจสุดท้ายของซอมบี้ฮันเตอ100 บทที่ 100 ตัวเอกประเภทงี่เง่า