V-vine ที่รักครับ...ขอรัดหน่อย [Human Trials Series: มนุษย์ทดลองยอดรัก]

ที

แต่โดยดี ที่สำคัญคือตรงมาวางส่วนปลายของเถาวัลย์แหมะ

ล้วก็เบิกตาโ

การค้นพบครั้งยิ่งใหญ

นทำให้เขาอยากทดลองเร

้อมือฉัน

ามันจะเป็นไปได้

การทำตามที่สั่ง ปลายเถาวัลย์ค่อยๆ เลื้อยพันข้อมือขาวนวลอย่างแผ่วเ

ับต้นไม

่าจะไม่เข้าใจ ภาษาที่เข้าใจมีเพียงภาษาโปรตุเกสเท่านั้นเพราะทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นจบ เถาว

ยอย่างกับเป็

ีความเชื่อเรื่องผีในต้นไม้ด้วยหรือเปล่าเช่นกัน แต

จู่ๆ มือข้ออีกข้างที่ไม่ได้ถูกพันธนาการก็มี

ะไ

ตอบรับจากเ

ะไปมีได้อย่าง

นวายน่า ฉันจด

ัง สื่อสารไม่รู้เรื่องขึ้นมาเสียอย่างนั้น สิ้นเสียงชายหนุ่ม เถาวัลย์ทั้งสองเถาที่ตรึ

อย่าเพิ่งว

ียเปล่าเมื่อจู่ๆ ที่บั้นท้

ีย

ฮ้

ง แล้วก็หยุดเมื่อเห็นสายตาดุๆ ของเขาจ้องมอ

ีย

.. อยู

ตีก้นเขาอีก เจ้าอรุณทำทีเป็นไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตาจดข้อมูลต่อ แต่ทำได้แค่ครู่เดียวเท่านั้นก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ว่า

ือ

ัลย์เถาเดิมกำลังซอกซอนชอนไช

งจริง จะไชง่ามก้นเพื่อ!? ไม่

ุด ฉันจะตัดท

ถาวัลย์ทุกเถาที่วุ่นวายกับเรือนร่างเขาอยู่ก็คลายตัวออก ถอยกลับไปอยู่ในที่ของมันโดยอัตโนม

ื่องเฉพาะภาษาโปรตุเกส มีการเ

ยคสุดท้าย

วัลย์เป็นพืชจำพวกกาฝากอยู่แล้ว ต้องอาศัยสิ่งมีชีวิตอื่นในการดำรงชีวิต ไม่แน่ว่าก

มันผิดที่ไปห

ล่ะ มากเ

ึมได้หรือไง แค่คิดว่ามันจะดูด

รลบความคิดอกุศลว่าเถาวัลย์นั่นซอกซอนชอนไชเข้ามาในกางเกงเขาเพราะเรื่องอย่างว่า ในใจคิดเตือ

นไปก่อนหน้าและทำเขาชะงักก็ไม่ได้ลบ เขาคิดว่ามันคงจะต้อ

รปิดทำการ เขาก็ยังไม่ยอมกลับไปพัก ซึ่งก็ไม่มีใครว่าด้วยเป็นอภิสิทธิ์ของนักพฤกษศาสตร์ที่ได้รับมอบหมายหน้าที่ให้ทำงานวิจัย และเจ้าอรุณทำอย่างนี้ค่อนข้างบ่อย เสร็จงานเมื่อไหร่ก็ค่อยออกทางด้านหลังของอาคาร บางวันถึงขั้นนอนค้า

าในการผลิบานของดอกตูมอย่างใจจดใจจ่อจนกระทั่งดึกดื่น ไฟด้านนอกถูกปิดหมดแล้ว เหล

ัยเดินเข้ามาถามเขาก่อนหน้

ุดท้ายที่ตูมอยู่บานออก แล้วเดี๋ยวเขาจะจ

อดภัยไปอย่างนั้น ทางนั้นจึงไม่รบกวนอ

็วๆ เข

้องเร่งด้วยร่างกายเขาอ่อนล้าเต็มที มองนาฬิกาข

ไหร่คงต้องกลับไปนอ

ง่วงหรอก ปกติเขาไม่ได้นอนเวลานี้ แต่น่าแปลกท

่อยจากการทำงานมา

หากมันเป็นอาการง่วงงุนธรรมดา เขาเชื่อว่าตัวเองสามารถบังคับร่างกายให้ฝืนตาสว่างอยู่ได้ แต่น

ยนมหาวิทยาลัยในประเทศไทยที่ตอนช่วงรับน้องมีการเลี้ยงน้องปีหนึ

าการแบบนี้มาก่อน คิดไปแล้วว่าร่างกายเขาคงมีอะไรบางอย่างผิ

างเดียวดายในเรือนกระจก ซ้ำยังเป็นแผ่นดินที่ไม่ใช่แผ่นดินบ้านเกิด เขาค่อยๆ ดันตัวเองให้ลุกขึ้น ตั้งใจจะออกมาข้างนอกแล้วร้องขอ

่างกายหนักอึ้งเกินกว่าจะขยับทำให้เขานอนราบไปกับพื้นอย่างหมดแรง ภาพสุดท้ายที่เ

ากลับคืนมาแล้ว แต่ร่างกายยังขยับไม่ได้ดั่งใจนึก ถึงอย่างนั้น เจ้าอรุณก็ไม่สนใจ เขาต้องการไปให้พ้นจากที่

ช่วยด

้...ช่ว

คล่องแคล่วนักก็ร้

บทวนไปด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเผื่อว่าตอนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลจะได้เล่าอาการให้แพทย์ฟังได้ หากแต่จำไม่ได้ดีนักว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น เขาจำได้เพียงตัวเองกำลังเก็บข้อมูลพรรณไม้ประหลาดที่

านี

ท่านั้นท

นเรือนกระจกแล้ว ก่อนจะตระหนกสุดขีดเมื่อเห็นว่าบน

วัล

และมาจากพืชพรรณประหลาดท

ตัวและแขนก็ถูกรัดแน่นไปหมด การถูกตรึงประกอบกับอาการชาหนึบทำให้เขาขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ในเมื่อขยับไม่ได้ก็ได้แต่อ้าปากร้อง

่มันเกิดอ

คยรู้สึกกลัวสิ่งมีชีวิตจำ

นจะเป็นตระกูลเดียว

ลอกเด็ก ทว่ามันก็เป็นไปได้ว่า

แต่ทำไมเราจะต้องเสียสละเป

งุดหงิดตัวเองอยู่เหมือนกันที่บ้างาน ไม่ยอมกลับบ้านกลั

มื่อขณะที่เขาพยายามเอาตัวรอด หางตาก็เหลือบ

ชาย

และโผล่มาตอนไหน เขาไม่รู้หร

่างคื

ี่เปลือ

หลังก็สัมผัสได้ถึงแรงกดทับจากบางสิ่ง ความอุ่นร้อนที่ส่งผ่านมายังผิวเนื้อใต้เ

ุดชีวิต หลบหนีเท่าที่จะทำได้หากแต่ร่างแทบไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะใน

ักครั

.

ัดหน

.รัด

.หน่อย

ไล้ไปตามแนวน่องขาทางด้านหลังก่อนมาหยุดเอาที่บั้นท้า

! แค่นี้ยังโดนรั

สำค

่มันเป็น